رمان فانتزی تمیز و قابل قبولی بود.
پدر فرتیاد، از نزدیکان و همراهان فرمانده‌ی بزرگ سرزمین پارله‌آن است. آن‌ها سالهاست در تلاشند تا اهریمن را شکست دهند و اجازه ندهند به مردم آسیب بزند. حالا فرتیاد و خواهرش هم ناخواسته وارد ماجراجویی آن‌ها شده‌اند. فرتانا، خواهر فرتیاد گروگان گرفته‌شده و فرتیاد با پدرش و دیگر دوستانش همراه می‌شود تا خواهرش از دست آماکو، نجات دهد.‌..

یکی از محوری‌ترین نکاتی که در داستان دیده می‌شد و بر آن تاکید شده، موضوع مواجهه با ترس است. البته گاهی صحبت‌ها، شبیه نصیحت و بسیار صریح بود، اما در مجموع قابل قبول بود؛ در حقیقت کشش ماجراجویانه‌ی داستان مخاطب را با خود همراه می‌کند.

نکته‌ی منفی‌ای که به چشم‌ می‌آید و گاه، آزاردهنده است، رسمی و معیار بودن مکالمات افراد با یکدیگر است. 
موضوع دیگری که می‌تواند جذابیت داستان را برای مخاطب کم کند این است که خلاقیت نویسنده بیش از این‌که در خلق دنیای فانتزی داستان باشد، در انتخاب اسامی و جایگزینی نام یگانه به جای خدا و ... خود را نشان داده است. 

این رمان را که حدود ۵۰۰ صفحه است، به نوجوان ۱۲+ کتابخوان و ۱۵+ و البته علاقه‌مند به فانتزی و ماجراجویی پیشنهاد می‌کنم.
        

          سیدعلی خواسته، استعداد زود به اوج رسیده و در اوج افول کرده ای است که آدمی حسرت می خورد از بی توجهی به امثال او.
کتاب، در مقایسه با سریر هوشیار یک افت مشهود دارد، ادبیات ناهموار و ناهماهنگ است. محاوره ها ادبی اند و این یک ضعف است. متوجه «قصه» نشدم بلکه با «روایت» آن هم کمی گنگ مواجه شدم.
خواندن سریر هوشیار را بیش از این کتاب توصیه میکنم.
        

          سلحشوران پارله‌آن  نمونه رمان فانتزی موفق نوجوان است که با ایده جذاب و داستان پر کشش مخاطب را با خود همراه می‌کند.
        

          این کتاب رو چند سال پیش خوندم اما هنوز هم برام جذابه و با شنیدن اسمش، حس خوبی که موقع خوندنش داشتم سراغم میاد. فرقی نمی‌کنه ده-یازده ساله باشید یا شانزده-هفده ساله؛ این کتاب رو دوست خواهید داشت. کتابی جذاب و با فضاسازی خیلی خوب که شما رو دنبال خودش می‌کشونه تا از همون اول داستان با فرتیاد همراه بشید و ببینید چه اتفاقاتی براش می‌افته. همراه با او می‌ترسین، می‌جنگین، درد می‌کشین، مضطرب میشین و جلو میرید. از اون کتاب‌ها بود که دوست نداشتم تموم شه.
        

          اینو چند سال پیش خوندم. یادمه کتابش جذبم نکرد. شخصیتپردازیش عمقی نداشت. یادمه شخصیت اصلی یه پسر بود که با پادشاه (؟) رفتن یه ماموریتی انجام بدن. بیشتر از این یادم نیست. جلدش رو دوست داشتم. برای همون هم خریدمش.
        

          یکی از بهترین کتابای ایرانی و البته فانتزی!