"آیا حاضری به بهای رنج کودکی ۱۰ ساله و کند ذهن در شهر خوشبختی زندگی کنی؟"
داستان کتاب از نظر من پرسش این سوال است.
        

          املاس اصلا کجاست ؟ یه شهر که هیچ اتفاق بدی توش نمیافته 
همه حالشون خوبه ، کیفشون کوکه و مشکلیم ندارن .
اما ... یه پسری داره جای تمام ادمای اون شهر ، به خاطر خوشحالی و سلامتی اونا تاوان پس میده .
اسطوره قربانی کردن در تمامی ادوار تاریخ وجود داره : انسان در مقابل یک نیروی عظیمی که نمیشناسه _ براش بلایای طبیعی میاره _ خودش رو ناتوان میبینه و میترسه . چطور خودش رو اروم میکنه؟ با درست کردن خدایانیکه وجود ندارن و قوانینی براشون میزاره وه در مقابلش اونا قوانینی وضع نکردن 
آیین‌های قربانی و رقص و کشتورزی برای در امان بودن تمام اعضای اون جامعه _ راحت موندن خیال خودشون نیز هم _ .
اما ...بچه های املاس وقتی به یه سن مشخص میرسن میرن و اون پسر رو میبینن .
حالا انتخاب دست خودشونه ، از املاس میرن ؟ یا به املاس بر میگردن ؟
میتونن پسر رو فراموش کنن ؟ اون چندمین پسر قربانیه املاس ئه ؟
بیرون از املاس چه خبره ؟ کی اینجا اسیرش کرده ؟ 
چرا میخوان ما ببینیم و انتخاب کنیم 
اون روز راجع به تصمیم و وجدان حرف زدیم .
        

          خب من کتاب صوتی املاس محصول داتورس رو گوش کردم با صدای امیرحسین حیدری 
خوانش و ضبط و آهنگ پس زمینه عالی بود و انتخاب داستان هم از اونا بهتر 
راجب به کتاب خوب اورسولا لگوین در کل کتاب های معمولا دیستوپیا مینویسه و اینبار یک فضای اتوپیا یا آرمانشهر رو داره رغم میزنه برای مخاطب که همه چی خوب و گل و بلبله 
نه جایی مشکلی هست نه اتفاقی نه خشمی نه درگیری 
نه نزاع مالی نه بورس نه تورم و نه فشار 
همه ی این جوانب خوب و عالی در گروی یک پارامتر مهم هست 
زندگی بی حاشیه و خوب فقط یک دلیل داره
(❗❗❗شاید اسپویل باشه❗❗❗)
دختر بچه ای و یا شاید یک پسر بچه ای در بند اسارت و سختی و مشقت روزانه باید قرار بگیره تا امور این کشور املاس از هم نپاشه ، اما سوال اینجاست مردم املاس که میدانند وضعیت خوبشون بر اساس زجر و شکنجه شدن روحی جسمی این بچه نازنازیه ، چه کسانی اُملاس را ترک می کنند؟؟ 
        

          یک پرسش کوتاه و بنیادین، که بیان‌شده در قالب داستانی چندصفحه‌ای، ما را بیش از آنچه انتظار داریم به فکر می‌افکند.

نخست بر این اندیشه بودم که کسانی‌که املاس را ترک می‌کنند، به‌لحاظ اخلاقی، خاکستری‌ترین شخصیت‌های کتابند؛ آن‌ها نه تصمیم می‌گیرند کودک را نجات بدهند، نه می‌توانند خود را قانع کنند با آگاهی از پشت‌صحنه‌ی آن به زندگی در شهر خوشبختی ادامه دهند.

ولی سپس از خود پرسیدم،
تا کنون چند جنایت در پیرامونم رخ داده که من نه در انجامشان نقش داشتم، نه در مبارزه با آن‌ها؟

به‌راستی، چند جنایت؟