اگر مثل من مدتی است که از مطالعه فاصله گرفته اید و قصد دارید دوباره کتاب خواندن را شروع کنید خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد میکنم.
کتابی کم قطر و سبک با فصل هایی کوتاه اما بسیار جذاب که از همان ابتدا شما را به دنبال خود می‌کشاند. 
این کتاب را آقای رکاب از فروشندگان خوب فروشگاه نشر اسم در خیابان انقلاب به من معرفی کردند که خودشان از آن کتابخوان های حرفه‌ای روزگار هستند.
        

          اگر ابتدا، افسانه ی مربوط به این کتاب رو خونده باشین، شاید دیگه خوندن کتاب، به خصوص پایانش
که کلا به جهت سوگیری های فمنیستی نویسنده  تغییر کرده،  خیلی به نظرتون قوی و جذاب نیاد
اما به طور کلی من از خوندنش لذت بردم.
        

          ریش آبی کتاب خیلی عجیبی بود...
        

          ورژن نسبتاً جنایی شده افسانه ریش آبی که البته دیگه هیچ ریشِ آبی ای توش نیست!
داستان راحت خوان و پر جاذبه و امروزی شده ای بود و پایان نسبتاً دوست داشتنی تری نسبت به خود افسانه هه داشت
هرچند بی عیب و ایراد هم نبود و میتونست خیلی پرداخت های بهتری داشته باشه . لحظه ی چرخش دیدگاه  دو شخصیت اصلی داستان در هر دو موردش کمی خام در اومده بود.
شخصیت های فرعی داستان مثل خدمتکار و دوست ساتورنین میتونستن نقش بیشتر داشته باشن و کمی بر هیجان ماجرا بیفزاین به ویژه اینکه داستان تو ژانر جنایی نوشته شده بود. فضاسازی خیلی کمی هم توی داستان انجام شده بود و کلا نخواسته بود خیلی داستانو طولانی کنه ولی میتونست خوش پرداخت تر باشه
با این حال کتابیه که میشه تو دست بگیرید و دو ساعته تمومش کنید و حس خوبی بعد خوندنش داشته باشید.
        

          شاید بتوان گفت که موقعیت مکانی این اثر و حضور شخصیت‌هایش نقشی بسزا در باورپذیری دارند. به طوری خواستگاه این نوشته تلفیقی از درآمدهای رئالیسم جادویی و سیال ذهن است. شاید بتوان گفت «ریش آبی» دست نوشته «املی نوتومب» اثری همسان با «آئورا» نوشته کارلوس فوئنتس است.
        

          ـ شما از جسد آنها عکس گرفته اید ؟ 
ـ عکاسی از آدم های زنده خیلی سخت است . دائم تکان می خورند .
        

          چه چیز مانع می‌شود که بنشینم و در انتظار مرگ بمانم؟
آه... ای آملی نوتوم دوست‌داشتنی!

هربار مطالعه‌ی اثری از نویسنده، مرا سرشار از ذوق و هیجان می‌کند چرا که مطمئنم سلسله اتفاقاتی پیش‌بینی‌ناپذیر در انتظار من است.
«ریش آبی» سومین کتابی است که پس از جنایت کنت نوویل و آرایش دشمن از نوتوم خوانده‌ام.
فضای معماگونه با مکالمات عجیب و غریب بین شخصیت‌های داستان از مشخصه‌های آثار او است.

کتاب در رابطه با دختر جوانی است (ساتورنین) که به دنبال محل اقامتی برای خود در پاریس می‌گردد؛ به همین دلیل به دیدار صاحبخانه‌ای می‌رود که اتاقی را در خانه‌اش برای اجاره در روزنامه آگهی کرده است. صاحبخانه (دُن المیریو نیبال ای میلکار) مرد اسپانیایی ۴۴ ساله‌ای است که مدعی است بیش از ۲۰ سال است که از خانه‌اش بیرون نرفته است و مستاجر او می‌تواند در تمام بخش‌های خانه تردد نماید؛ بجز تاریک‌خانه‌ی او. پس از این است که خواننده در هزارتوی خانه با دختر جوان همراه می‌شود تا سر از راز تاریکخانه‌ی ممنوعه در بیاورد.
        

          ی جاهایی این مکالمات دونفره حوصله سربر بود. عجیبه ک هشت زن کشته میشن ولی کسی پیگیر نمیشه اونم تو قلب پاریس