اگر مثل من مدتی است که از مطالعه فاصله گرفته اید و قصد دارید دوباره کتاب خواندن را شروع کنید خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد میکنم.
کتابی کم قطر و سبک با فصل هایی کوتاه اما بسیار جذاب که از همان ابتدا شما را به دنبال خود می‌کشاند. 
این کتاب را آقای رکاب از فروشندگان خوب فروشگاه نشر اسم در خیابان انقلاب به من معرفی کردند که خودشان از آن کتابخوان های حرفه‌ای روزگار هستند.
        

          اگر ابتدا، افسانه ی مربوط به این کتاب رو خونده باشین، شاید دیگه خوندن کتاب، به خصوص پایانش
که کلا به جهت سوگیری های فمنیستی نویسنده  تغییر کرده،  خیلی به نظرتون قوی و جذاب نیاد
اما به طور کلی من از خوندنش لذت بردم.
        

          یک آگهی عجیب اجاره اتاق و زنان متعددی که در صف انتظار بخت خویش نشسته اند ....
برای بار دوم خوندن  از لذت اش کم نکرده.
روایتی مدرن از افسانه ای کهن که ما را با پایان پیش بینی ناپذیر همراهی می کند.

در دل ادبیات مدرن فرانسه، کمتر نویسنده‌ای را می‌توان یافت که با چنین زبردستی  افسانه‌های کهنه را پوست‌اندازی کند و به دل زندگی امروز پرتاب‌شان کند. امیلی نوتوم _نوتومب بالاخره نفهمیدم کدوم اسم درست تره_،  در این داستان یکی از مشهورترین افسانه‌های تاریک و پرابهام تاریخ را با جسارت و درخشش بازآفرینی می‌کند؛ اما نه با روحیه نوستالژیک، بلکه با نگاهی پر از طنز، روانکاوی، و مبارزه‌طلبی فکری.

شاید از این جا به بعد کمی اسپویل بشی:)

کتاب از همان ابتدا با فضایی آشنا اما زیرورو‌شده آغاز می‌شود: زنی جوان و مستقل وارد خانه مردی می‌شود که گذشته‌ای پر از رمز و راز دارد. تنها ممنوعیتی که داره تنها به اتاق تاریک خانه(محلی برای ظاهر  کردن عکس ها) وارد نشه. مرد میزبان، ثروتمند، خوش‌ظاهر، با فرهنگی بالا، اما به طرز وسواسی پنهان‌کار است. مهم‌تر اینکه، زن از ابتدا باهوش‌تر از آن است که فریب افسانه‌ها را بخورد. این نقطه شروع، صحنه ورود به یک دوئل ذهنی‌ست که کم‌کم به چیزی بسیار عمیق‌تر تبدیل می‌شود.

 هر گفت‌وگو، هر سکوت، هر نظر فرهنگی یا مذهبی، پر از لایه‌های پنهان است و زبان گزنده و نیش‌داری که کاراکتر های  داستان دارند .  مثل همیشه، آدم‌ ها را در قالب گفتگوهای پرتنش و فلسفی به جان هم می‌افتند؛ اما این‌بار، میدان نبرد یک آپارتمان پاریسی است، و سلاح‌ها، زبان، حافظه، و اراده‌اند.

در این کتاب، مسأله فقط رازهای پنهان نیست. قدرت، میل، آزادی زن، و نقش نگاه سنتی در کنترل فردیت زنانه، از دغدغه‌های پررنگی هستند که در بستر داستان آرام‌آرام قد می‌کشند. در جامعه زندگی  می کنیم که  قدرت و آزادی زنان سرکوب می شود و نویسنده با ناپدید شدن هم خانه های قبلی به این موضوع اشاره می کند ولی ساتورنین نماد کسی است که در برابر این موضوع مقاومت می کند. این‌جا دیگر افسانه، تنها یک نقشه داستانی نیست؛ یک استعاره‌ زنده است که خواننده را وادار می‌کند به خود و جامعه‌اش فکر کند.
اگه افسانه ریش آبی از شارل پرو خونده باشی این کتاب برات جذابه.
شاید زیباترین ویژگی کتاب، این باشد که نوتوم هرگز مخاطبش را نادان نمی‌پندارد. او فرض را بر این می‌گذارد که تو می‌دانی افسانه ریش‌آبی درباره چیست. اما از همین دانستن استفاده می‌کند تا تو را غافلگیر کند. این نه تقلیدی از گذشته است، نه ردّ آن؛ بلکه نوعی گفت‌وگوی پیچیده با روایت‌های کهن، با نگاهی زنانه، جسور، و معاصر.

کلن داستانی هست که میتونی زود تموم اش کنی. اگه این داستان بخواد تبدیل به نمایش بشه نیاز به تغییر در متن وجود نداره که چرا که پایه اصلی داستان گفتگو شخصیت ها است. البته با اینکه داستان در یک آپارتمان به ویژه در آشپزخانه روایت میشه نیاز به خلق فضای سازی نداره به همین خاطر گفتگو بین کاراکتر ها در متن بخش بزرگیه.
 یه خورد گفتگو بین دوشخصیت سریع با جملات کوتاه اتفاق می افته کمی باید مکث کنی تا بفهمی کی این حرف زده.

تک لوکیشنی بودن داستان منو یاد فیلم «۱۲مرد خشمگین» میندازه. حتی الان که فک می کنم تم داستانی این دوتا میشه گفت شبیه ان.
فصل های کوتاه  و اینکه یه رویه در داستان تکرار میشه اصلا باعث این نمیشه خسته بشی بلکه دلت میخواد جلوتر بری ببینی  فصل بعد چی میشه.
پایانی در خور گفتگو ها کاراکتر ها داشت 

همین و...

        

          ـ شما از جسد آنها عکس گرفته اید ؟ 
ـ عکاسی از آدم های زنده خیلی سخت است . دائم تکان می خورند .
        

          چه چیز مانع می‌شود که بنشینم و در انتظار مرگ بمانم؟
آه... ای آملی نوتوم دوست‌داشتنی!

هربار مطالعه‌ی اثری از نویسنده، مرا سرشار از ذوق و هیجان می‌کند چرا که مطمئنم سلسله اتفاقاتی پیش‌بینی‌ناپذیر در انتظار من است.
«ریش آبی» سومین کتابی است که پس از جنایت کنت نوویل و آرایش دشمن از نوتوم خوانده‌ام.
فضای معماگونه با مکالمات عجیب و غریب بین شخصیت‌های داستان از مشخصه‌های آثار او است.

کتاب در رابطه با دختر جوانی است (ساتورنین) که به دنبال محل اقامتی برای خود در پاریس می‌گردد؛ به همین دلیل به دیدار صاحبخانه‌ای می‌رود که اتاقی را در خانه‌اش برای اجاره در روزنامه آگهی کرده است. صاحبخانه (دُن المیریو نیبال ای میلکار) مرد اسپانیایی ۴۴ ساله‌ای است که مدعی است بیش از ۲۰ سال است که از خانه‌اش بیرون نرفته است و مستاجر او می‌تواند در تمام بخش‌های خانه تردد نماید؛ بجز تاریک‌خانه‌ی او. پس از این است که خواننده در هزارتوی خانه با دختر جوان همراه می‌شود تا سر از راز تاریکخانه‌ی ممنوعه در بیاورد.
        

          ی جاهایی این مکالمات دونفره حوصله سربر بود. عجیبه ک هشت زن کشته میشن ولی کسی پیگیر نمیشه اونم تو قلب پاریس
        

          ریش آبی کتاب خیلی عجیبی بود...
        

          ورژن نسبتاً جنایی شده افسانه ریش آبی که البته دیگه هیچ ریشِ آبی ای توش نیست!
داستان راحت خوان و پر جاذبه و امروزی شده ای بود و پایان نسبتاً دوست داشتنی تری نسبت به خود افسانه هه داشت
هرچند بی عیب و ایراد هم نبود و میتونست خیلی پرداخت های بهتری داشته باشه . لحظه ی چرخش دیدگاه  دو شخصیت اصلی داستان در هر دو موردش کمی خام در اومده بود.
شخصیت های فرعی داستان مثل خدمتکار و دوست ساتورنین میتونستن نقش بیشتر داشته باشن و کمی بر هیجان ماجرا بیفزاین به ویژه اینکه داستان تو ژانر جنایی نوشته شده بود. فضاسازی خیلی کمی هم توی داستان انجام شده بود و کلا نخواسته بود خیلی داستانو طولانی کنه ولی میتونست خوش پرداخت تر باشه
با این حال کتابیه که میشه تو دست بگیرید و دو ساعته تمومش کنید و حس خوبی بعد خوندنش داشته باشید.
        

          پایانشو دوست داشتم
        

          دومین کتابی که از امیلی نوتوم میخونم. کتاب مرموز و هیجان انگیزی بود.
بیشتر کتاب مکالمه بین مرد صاحب خانه و مستاجر اون ساتورنین بود.
گفتگو ها به شدت جذاب با جواب های غیر قابل پیش بینی و قوی بود.
من ساتورنین رو در جایگاه یک روانشناس میدیدم که می‌خواست روح دون المیریو رو واکاوی کنه و انگیزه اونو از قتل 8 نفر پیدا کنه.خود ساتورنین هم به اندازه کافی شخصیت عجیبی داشت. در کل کتاب کوتاه و خوش خوان و جذابی بود. 8.5/10
من دیر فهمیدم اسم کتاب برای چی ریش آبیِ. زودتر می‌فهمیدم بیشتر لذت می‌بردم از خوندنش 🫠


        

          فردای روزی که "آرایش دشمن" را از این نویسنده خواندم، سراغ ریش آبی رفتم. سحرآمیزی، برانگیختن عجیبِ کنجکاوی و تعلیق‌های پی‌در‌پی، از ویژگی‌های قلم امیلی نوتومب است.

در این کتاب، داستان اشرافزاده‌ای اسرارآمیز را می‌خوانیم که ۸ زن، در شالهای مختلف به خانه او رفته اند تا همخانه‌ی او شوند، چرا که اتاق مجلل و بی‌نظیر اشرافی خانه‌اش را تنها به ۵۰۰ چوق، اجاره می‌داد. اما تمام آن ۸ زن، ناپدید شده‌اند!

ساتورنین، دختر جوان، بی‌باک و جسوری است که بخاطر مشکلات، با این خانه مواجه شده و سعی می‌کند علاوه بر استفاده از امکاناتِ این خانه‌ی مجلل، پرده از راز این اشرافزاده بردارد ...

در کل، "آرایش دشمن" را بیشتر دوست داشتم، ولی "ریش آبی" اثر عمیق‌تری است. مملو از استعاره است و ذهن خلاق خواننده می‌تواند در جای جای کتاب، استعاره‌ها را شناسایی کرده و برای خود پر و بال دهد. 
        

          📌بازنویسی هوشمندانه یک افسانه ی کهن عامیانه ی اروپایی به نام «ریش آبی» که دعوت به تفکر درباره شر، کنجکاوی، حریم خصوصی، مسئولیت و اخلاق می کند.📌

با آملی نوتومب از طریق گزارش های خانم فهیمه حدیدی(@fahime_hadidi) آشنا و مشتاق خواندن آثارش شدم. به پیشنهاد خانم حدیدی ریش آبی را به عنوان اولین کتاب انتخاب کردم:

ساتورنین(دختری ۲۵ ساله) به دنبال آگهی اجاره خانه ارزانی در پاریس، راهی خانه ای مجلل میشود. داوطلبان دیگر، همه زنانی شیک پوش هستند که نه برای اجاره، بلکه برای دیدن صاحبخانه(دُن المیریو) آمده اند. اما چه چیزی این زنان را برای دیدن این مرد به آنجا کشانده؟
دُن المیریو اشراف زاده ای مرموز است که هر ۸ زنی که قبلا با او همخانه بودند ناپدید شده اند....

کتاب بیشتر بر پایه دیالوگ هایی کوتاه و ضربتی بین شخصیت ها پیش می رود. ریتم تند و حجم کم آن باعث شده تمرکز روی ایده ها و گفتگو ها بیش از توصیف شخصیت ها و فضاسازی باشد. (به نظر من این نه نقطه ضعف، که از ویژگی های سبک کتاب است)

اثری جنایی است، تقریبا بدون هیجان و خشونت مستقیم، اما گاه با اتفاقاتی عجیب؛ و در پی حل معمای آن ۸ زن، کاوش زندگی دُن المیریو، و سرنوشت ساتورنین است.

آملی به ما نشان میدهد که افسانه های گذشته میتوانند بستری باشند برای بیان مفاهیم مدرن و یا حتی بازتعریف نکات اخلاقی ای که از آنها نتیجه میگرفتند: مثلا اگر در افسانه اصلی کنجکاوی زیاد نکوهیده میشد، در کتاب املی، کنجکاوی و هوش و ذکاوت، ابزاری برای دستیابی به حقیقت و پیشگیری از فاجعه است.



❌❌❌شاید اسپویل❌❌❌

دُن المیریو شخصی است آرام و به ظاهر عادی که با مکالماتش با ساتورنین به بخش هایی از عقاید و زندگی اش پی می بریم. او خود را عامل شر نمی داند و وضعیت زنان گذشته را نتیجه اعمال خودشان و «دیدن راز» ذکر میکند. با پرداخت طلا به کشیش، آمرزش را برای خود می خرد و سالها به همین منوال زندگی کرده است.

ساتورنین هم شخصیتی عجیب دارد. به وقایع خطرناک جذب شده و به دنبال حل معماست، اما کمی زیادی خونسرد با وقایع کنار می آید و به هم خانه بودن با دن ادامه میدهد تا.‌‌..

        

          امتیاز دادن به این کتاب کار مشکلیه چون نویسنده عملاً کتابی ننوشته! بلکه داستان های قدیمی رو گرد آوری کرده و خودش فقط پیام اخلاقی به پایان داستان ها اضافه کرده.
محتوای کتاب به طنزه و واقعاً هم خواندن داستان های زیبای خفته و سیندرلا با اون اساس و چارچوب مضحکشون، به نظر منِ بزرگسال طنزآمیزه (لازم به ذکره که از بچگی عاشق داستان گربه‌ی چکمه پوش بودم).
پ ن : من کتاب رو به صورت صوتی گوش دادم که کوتاه بود و اجرای خوبی هم داشت.
        

          شاید بتوان گفت که موقعیت مکانی این اثر و حضور شخصیت‌هایش نقشی بسزا در باورپذیری دارند. به طوری خواستگاه این نوشته تلفیقی از درآمدهای رئالیسم جادویی و سیال ذهن است. شاید بتوان گفت «ریش آبی» دست نوشته «املی نوتومب» اثری همسان با «آئورا» نوشته کارلوس فوئنتس است.