اگر مثل من مدتی است که از مطالعه فاصله گرفته اید و قصد دارید دوباره کتاب خواندن را شروع کنید خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد میکنم.
کتابی کم قطر و سبک با فصل هایی کوتاه اما بسیار جذاب که از همان ابتدا شما را به دنبال خود می‌کشاند. 
این کتاب را آقای رکاب از فروشندگان خوب فروشگاه نشر اسم در خیابان انقلاب به من معرفی کردند که خودشان از آن کتابخوان های حرفه‌ای روزگار هستند.
        

          اگر ابتدا، افسانه ی مربوط به این کتاب رو خونده باشین، شاید دیگه خوندن کتاب، به خصوص پایانش
که کلا به جهت سوگیری های فمنیستی نویسنده  تغییر کرده،  خیلی به نظرتون قوی و جذاب نیاد
اما به طور کلی من از خوندنش لذت بردم.
        

          یک آگهی عجیب اجاره اتاق و زنان متعددی که در صف انتظار بخت خویش نشسته اند ....
برای بار دوم خوندن  از لذت اش کم نکرده.
روایتی مدرن از افسانه ای کهن که ما را با پایان پیش بینی ناپذیر همراهی می کند.

در دل ادبیات مدرن فرانسه، کمتر نویسنده‌ای را می‌توان یافت که با چنین زبردستی  افسانه‌های کهنه را پوست‌اندازی کند و به دل زندگی امروز پرتاب‌شان کند. امیلی نوتوم _نوتومب بالاخره نفهمیدم کدوم اسم درست تره_،  در این داستان یکی از مشهورترین افسانه‌های تاریک و پرابهام تاریخ را با جسارت و درخشش بازآفرینی می‌کند؛ اما نه با روحیه نوستالژیک، بلکه با نگاهی پر از طنز، روانکاوی، و مبارزه‌طلبی فکری.

شاید از این جا به بعد کمی اسپویل بشی:)

کتاب از همان ابتدا با فضایی آشنا اما زیرورو‌شده آغاز می‌شود: زنی جوان و مستقل وارد خانه مردی می‌شود که گذشته‌ای پر از رمز و راز دارد. تنها ممنوعیتی که داره تنها به اتاق تاریک خانه(محلی برای ظاهر  کردن عکس ها) وارد نشه. مرد میزبان، ثروتمند، خوش‌ظاهر، با فرهنگی بالا، اما به طرز وسواسی پنهان‌کار است. مهم‌تر اینکه، زن از ابتدا باهوش‌تر از آن است که فریب افسانه‌ها را بخورد. این نقطه شروع، صحنه ورود به یک دوئل ذهنی‌ست که کم‌کم به چیزی بسیار عمیق‌تر تبدیل می‌شود.

 هر گفت‌وگو، هر سکوت، هر نظر فرهنگی یا مذهبی، پر از لایه‌های پنهان است و زبان گزنده و نیش‌داری که کاراکتر های  داستان دارند .  مثل همیشه، آدم‌ ها را در قالب گفتگوهای پرتنش و فلسفی به جان هم می‌افتند؛ اما این‌بار، میدان نبرد یک آپارتمان پاریسی است، و سلاح‌ها، زبان، حافظه، و اراده‌اند.

در این کتاب، مسأله فقط رازهای پنهان نیست. قدرت، میل، آزادی زن، و نقش نگاه سنتی در کنترل فردیت زنانه، از دغدغه‌های پررنگی هستند که در بستر داستان آرام‌آرام قد می‌کشند. در جامعه زندگی  می کنیم که  قدرت و آزادی زنان سرکوب می شود و نویسنده با ناپدید شدن هم خانه های قبلی به این موضوع اشاره می کند ولی ساتورنین نماد کسی است که در برابر این موضوع مقاومت می کند. این‌جا دیگر افسانه، تنها یک نقشه داستانی نیست؛ یک استعاره‌ زنده است که خواننده را وادار می‌کند به خود و جامعه‌اش فکر کند.
اگه افسانه ریش آبی از شارل پرو خونده باشی این کتاب برات جذابه.
شاید زیباترین ویژگی کتاب، این باشد که نوتوم هرگز مخاطبش را نادان نمی‌پندارد. او فرض را بر این می‌گذارد که تو می‌دانی افسانه ریش‌آبی درباره چیست. اما از همین دانستن استفاده می‌کند تا تو را غافلگیر کند. این نه تقلیدی از گذشته است، نه ردّ آن؛ بلکه نوعی گفت‌وگوی پیچیده با روایت‌های کهن، با نگاهی زنانه، جسور، و معاصر.

کلن داستانی هست که میتونی زود تموم اش کنی. اگه این داستان بخواد تبدیل به نمایش بشه نیاز به تغییر در متن وجود نداره که چرا که پایه اصلی داستان گفتگو شخصیت ها است. البته با اینکه داستان در یک آپارتمان به ویژه در آشپزخانه روایت میشه نیاز به خلق فضای سازی نداره به همین خاطر گفتگو بین کاراکتر ها در متن بخش بزرگیه.
 یه خورد گفتگو بین دوشخصیت سریع با جملات کوتاه اتفاق می افته کمی باید مکث کنی تا بفهمی کی این حرف زده.

تک لوکیشنی بودن داستان منو یاد فیلم «۱۲مرد خشمگین» میندازه. حتی الان که فک می کنم تم داستانی این دوتا میشه گفت شبیه ان.
فصل های کوتاه  و اینکه یه رویه در داستان تکرار میشه اصلا باعث این نمیشه خسته بشی بلکه دلت میخواد جلوتر بری ببینی  فصل بعد چی میشه.
پایانی در خور گفتگو ها کاراکتر ها داشت 

همین و...

        

          ـ شما از جسد آنها عکس گرفته اید ؟ 
ـ عکاسی از آدم های زنده خیلی سخت است . دائم تکان می خورند .
        

          چه چیز مانع می‌شود که بنشینم و در انتظار مرگ بمانم؟
آه... ای آملی نوتوم دوست‌داشتنی!

هربار مطالعه‌ی اثری از نویسنده، مرا سرشار از ذوق و هیجان می‌کند چرا که مطمئنم سلسله اتفاقاتی پیش‌بینی‌ناپذیر در انتظار من است.
«ریش آبی» سومین کتابی است که پس از جنایت کنت نوویل و آرایش دشمن از نوتوم خوانده‌ام.
فضای معماگونه با مکالمات عجیب و غریب بین شخصیت‌های داستان از مشخصه‌های آثار او است.

کتاب در رابطه با دختر جوانی است (ساتورنین) که به دنبال محل اقامتی برای خود در پاریس می‌گردد؛ به همین دلیل به دیدار صاحبخانه‌ای می‌رود که اتاقی را در خانه‌اش برای اجاره در روزنامه آگهی کرده است. صاحبخانه (دُن المیریو نیبال ای میلکار) مرد اسپانیایی ۴۴ ساله‌ای است که مدعی است بیش از ۲۰ سال است که از خانه‌اش بیرون نرفته است و مستاجر او می‌تواند در تمام بخش‌های خانه تردد نماید؛ بجز تاریک‌خانه‌ی او. پس از این است که خواننده در هزارتوی خانه با دختر جوان همراه می‌شود تا سر از راز تاریکخانه‌ی ممنوعه در بیاورد.
        

          ریش آبی کتاب خیلی عجیبی بود...
        

          ورژن نسبتاً جنایی شده افسانه ریش آبی که البته دیگه هیچ ریشِ آبی ای توش نیست!
داستان راحت خوان و پر جاذبه و امروزی شده ای بود و پایان نسبتاً دوست داشتنی تری نسبت به خود افسانه هه داشت
هرچند بی عیب و ایراد هم نبود و میتونست خیلی پرداخت های بهتری داشته باشه . لحظه ی چرخش دیدگاه  دو شخصیت اصلی داستان در هر دو موردش کمی خام در اومده بود.
شخصیت های فرعی داستان مثل خدمتکار و دوست ساتورنین میتونستن نقش بیشتر داشته باشن و کمی بر هیجان ماجرا بیفزاین به ویژه اینکه داستان تو ژانر جنایی نوشته شده بود. فضاسازی خیلی کمی هم توی داستان انجام شده بود و کلا نخواسته بود خیلی داستانو طولانی کنه ولی میتونست خوش پرداخت تر باشه
با این حال کتابیه که میشه تو دست بگیرید و دو ساعته تمومش کنید و حس خوبی بعد خوندنش داشته باشید.
        

          ی جاهایی این مکالمات دونفره حوصله سربر بود. عجیبه ک هشت زن کشته میشن ولی کسی پیگیر نمیشه اونم تو قلب پاریس
        

          شاید بتوان گفت که موقعیت مکانی این اثر و حضور شخصیت‌هایش نقشی بسزا در باورپذیری دارند. به طوری خواستگاه این نوشته تلفیقی از درآمدهای رئالیسم جادویی و سیال ذهن است. شاید بتوان گفت «ریش آبی» دست نوشته «املی نوتومب» اثری همسان با «آئورا» نوشته کارلوس فوئنتس است.