خوندن این کتاب، نه به دلیل معروفیت زیادش و نه به خاطر علاقه‌ی وافر من به غذا و کلماتی که از اهمیت اون حرف می‌زنن، بلکه به دلیل شروع یک پروژه شخصی، احساسی و مهم اتفاق افتاد.

اوایل به جمله‌های کتاب و نحوه‌ی نگارش خیلی نقادانه نگاه می‌کردم اما هر چی جلوتر رفتم، نثر لخت و صادقانه‌ی میشل زانر بیشتر من رو در بر گرفت. به خصوص اینکه کتاب رو داشتم با صدای خودش می‌شنیدم و گاهی می‌تونستم حتی بغض‌ش رو در پس کلمات بشنوم. 

با این حال دوست داشتم از مادرش بیشتر برام بگه. از احساساتی که باهاش تجربه کرده بود، از نحوه‌ی ارتباطشون و از قبل و بعد مرگش. هرچند می‌دونم در نگارش Memoir نویسنده خیلی عامدانه سعی می‌کنه روی یک نقطه از زندگیش دست بذاره و اون رو روایت کنه ولی ترجیح شخصی من به دلیل اتفاق کمابیش مشابهی که برام افتاده، بیشتر شنیدن از اتفاقات بعد از مرگ مادرش بود. 

خوندن کتاب Crying in H Mart رو به کسایی که از جادوی تجربه‌ی شاخص لذت غذا خوردن و غذا پختن با یک انسان مهم باخبرن، قطعا و حتما توصیه می‌کنم، فارغ از اینکه مثل من یک پروژه‌ی شخصی، احساسی و مهم رو شروع کرده باشن یا نه!
        

          کتاب تقریبا میشه گفت بیوگرافی خود نویسندس که خودش نوشته، درمورد زندگیش به عنوان یه دختر دو رگه ی آمریکایی کره ای و بیشتر به رابطه خودش با مادرش پرداخته.
        

          کتاب شاید تو ایران خیلی ترند نشده باشه ولی در سراسر دنیا به خاطر معرفی سلبریتی های خیلی معروف مثل جونگ کوک و دوآلیپا و حتی سلبریتی بودن خود نویسنده کتاب،جزو کتاب های ترند محسوب میشه.

بلاخره نویسنده کتاب،نویسنده نیست و شاید همین باعث شده به توصیف های زیاد روی بیاره و توصیف های زیادش شاید برای کتابخوان ها کمی ازاردهنده بشه و جزو دیتاهای اضافه یه کتاب محسوب بشه ولی من خودم این توصیف زیاد رو روی حساب اینکه نویسنده یه خواننده اس گذاشتم و کسی که نویسنده نباشه برای توضیح دادن مجبور میشه توصیف کنه و نمیدونه چه مقدار توصیف کافیه یا نه.

ولی کتاب خیلی متن روونی داره و باعث میشه با روند زندگی میشل خیلی سریع همراه بشین و به خودتون میاین و میبینین که دارین میشل رو درک میکنین یا از اتفاقاتی که برای میشل افتاده متاسف میشین و حتی به فکر کردن درمورد شرایط خودتون روی میارین.

کتاب به نظرم موضوع خانواده و روابط والد و فرزندی رو به خوبی شرح داده و مسئله فقدان و از دست دادن توی روند داستان ملموسه.روند داستان شامل یه دوره از زندگی خواننده اس که مربوط به مادرش میشه و مطالبی که نویسنده میگه،دیدگاه هایی که بیان میکنه باعث میشه کمی به خودتون بیاین و شاید یه اثری روی رفتار و حتی افکارتون بزاره.

درکل چون وقایع کتاب واقعی بود و صرفا یه داستان پند آموز درمورد رابطه با مادر نبود،خوندنش تجربه جالبی برام بود و از این کتاب لذت بردم.
        

          درس های زیادی از این کتاب یاد گرفتم و زندگی نامه ای بود که شاید ساده به نظر برسه و مثل زندگی نامه های معمول بسیاری که وجود داره نباشه ولی واقعا آموزنده و خوبه . این کتاب رو یکی از الگو های زندگیم میخوند و من هم گرفتم و خوندمش . 
        

          واقعا کتاب قشنگی بود، دوس دارم به تمام دخترا این کتابو پیشنهاد بدم چه رابطه خوبی با مامانتون داشته باشین چه نداشته باشین این کتاب خیلی باعث میشه به این قضیه فکر کنید و متوجه شید چقدر ممکنه از دست دادن یه آدم که حالا شاید صمیمی نبودین ولی آدم مهمی تو زندگیت بوده  ممکنه روی تو تاثیر داشته باشه، خودتونو برا گریه کردن هم آماده کنید 🍜❤
        

          این که یک روایت واقعیه کتاب و شدیدا برای من جذاب کرد. نویسنده احساسات خودش و خیلی واقعی و قابل لمس و بدون سانسور بیان کرده. عالیه.
        

          برای گریه کردن. نه به شکلی که تو کتاب‌های کلاسیکه و یک صحنه کوچک اونقدر توصیف میشه که بالاخره خودتو بتونی تو اون موقعیت تصور کنی و به زور همدلیت رو از یه گوشه بیاری بیرون و چند قطره اشک بریزی. بلکه گریه به خاطر موقعیت‌هایی که خودت توشون بودی و به خاطرشون عذاب وجدان داشتی(داری) و با یه اشاره میتونی دو روز گریه کنی.
        

          دلتنگی در فروشگاه اچ مارت کتابی بود که بخاطر جونگکوک دوست داشتم بخونمش و موقعی که فهمیده بودم دوا لیپا هم معرفیش کرده بیشتر برام جالب شد 
✨نویسنده به عنوان خواننده‌ای که کتاب نوشته بنظرم خوب عمل کرده شاید گاهی اوقات زیاد توصیف کرده بود اما حتی گاهی نویسنده‌های حرفه‌ای هم اینطور عمل می‌کنن میشل که دیگه حتی واقعا نویسنده هم نیست 
✨یک نکته‌ای وجود داره که بنظرم اومد بخاطر خواننده بودنشم می‌تونه باشه اونم اینکه خیلی خوب احساسات در کتاب توصیف کرده بود و واقعا قابل لمس بودن و نکته مثبت و مورد علاقم ازش این بود
و همچنین اگه بخوام درمورد داستانش بگم، من واقعا مفهوم دوست داشتن، ازدواج و زندگی مشترک که در کتاب به تصویر کشیده شده بود رو دوست داشتم و همینطور به تصویر کشیدن رابطه متلاطم مادر و فرزندش و فداکاری‌هایی که صورت میگیره 
✨با خوندن این کتاب شما غمگین می‌شید و به فکر فرو می‌رید، احتمالا به روابط خودتون با خانوادتون فکر می‌کنید؛ مخصوصا با مادرتون 
داستانی که شما میخونید روایت ذره ذره از دست دادن و سوگه، شما در این کتاب همراه بودن خانواده و دوستان رو می‌بینید و اینکه چقدر این همراهی ارزشمنده 
✨بخش مورد علاقه دیگرم از کتاب، پیتر بود واقعا پارتنر و همسر خوبی بود و درک بالایی داشت. چنین افرادی کم پیدا میشن واقعا... 
در مورد پایان هم پایانش خوب بود نشون داد که اون در عین غم سرپا بشه 
✨ولی فقط بنظرم کتاب به یه سخن نویسنده هر چند کوتاه نیاز داشت و بنظرم یهویی تموم شد وقتی آخرشو خوندم؛ یهویی هم نمیشه گفت واقعا ولی چنین چیزی بنظرم خوب میشد اگه بود 
✨کتاب ترجمه خوب و قابل قبولی هم داشت و می‌تونید از انتشارات دانش آفرین تهیه کنید.
        

          هر صفحشو که میخوندم اشک میریختم
        

          "هر دوی اولین و دومین کلماتی که گفتم مادرم بودند: اُمّا، و بعد مامان. من مادرم را به دو زبان صدا می‌کردم. حتما آن موقع هم می‌دانستم که هیچ‌کس به اندازه او دوستم نخواهد داشت."

دلتنگی در فروشگاه اچ‌مارت، برای من کتابی بود که برای داشتن و خوندنش هرکاری می‌کردم. در ابتدا این کتاب، کنار بقیه‌ی کتاب‌ها توی لیستم در انتظار خرید بود؛ ولی بعد از اینکه دیدم کتاب، توسط سلبریتی‌های مختلف مثل جونگکوک و دوا لیپا معرفی شده و توی توییتر کلی نظر مثبت دربارش دیدم، به طور جدی تصمیم به خوندنش گرفتم.

چیزی که این کتاب رو زیبا می‌کنه، نوشتارِ صادقانه‌ی نویسنده‌ست. میشل از رنج‌هاش، تنش‌های رابطه با مادرش و سوگِ از دست دادنش صادقانه صحبت می‌کنه. و حتی توصیفاتش از رفتارهای مادرش جوریه که پیچیدگی رابطه‌ی مادر-دختری رو بدون قضاوت به تصویر می‌کشه.

همچنین میشل، سوگواری رو حسی متشکل از احساسات مختلف می‌دونه. از تلاش‌هاش برای درک هویت دوگانه‌ش صادقانه صحبت می‌کنه، و توصیفش از فروشگاه‌های "اچ مارت" به‌عنوان مکانی که هم یادآور خانه‌ست و هم غریبگی، نمادی قدرتمند از این دوگانگیه. و فروشگاه‌های اچ مارت، نه‌تنها یه فروشگاه مواد غذایی هستن، بلکه برای کسایی که دلتنگ خانه یا عزیزان از دست‌رفته‌شون هستند، مکانی آرامش‌بخشه.

یکی از چیزهایی که در مورد این کتاب واقعا دوست داشتم، استفاده نمادین از غذا به عنوان راهی برای بیان عشق، سوگ و تعلق فرهنگیه.
میشل توی کتاب، با توصیف دقیق طعم‌ها رایحه‌ها و شیوه‌ی طبخ هرکدوم از غذاها، خواننده رو به دنیای کودکی خودش می‌کشونه؛ دنیایی که در اون هر وعده‌ی غذایی حامل خاطراتی از مادرشه. و این کار، غذا رو به ابزاری برای مبارزه با فراموشی تبدیل می‌کنه؛ انگار که پختن "کیمچی" راهیه برای زنده نگه‌ داشتنِ یادِ مادرش.♡

توصیفات این کتاب زیاده و تمرکز روی جزئیات غذایی و فرهنگی، ممکنه برای کسایی که کتاب رو می‌خونن، کمی سنگین و خسته‌کننده باشه (من این رو گذاشتم رو حساب اینکه میشل خواننده‌ست و نویسنده نبوده) ولی کتاب متن خیلی روونی داره و باعث می‌شه با میشل همراه بشین؛ درکش کنین و برای اتفاقاتی که میوفتن متاسف بشین.

در کل، این کتاب فراتر از خاطرات شخصی و کتابی در مورد غذاست. کتابیه در مورد اینکه چجوری عشق و سوگ همزمان می‌تونن انسان رو از پا در بیارن و بهش نیرویی تازه بدن.
و غذاها، تنها ماده‌ای برای زنده‌ موندن نیستن، بلکه راهی‌ان برای بیانِ اون چیزی که در قلب می‌گذره.❤️‍🩹