میشه با اشعار این کتاب، بارها سرِتأیید به نشانه هم‌دردی و هم‌دلی تکان داد. 
اگر قرار باشه یک‌شعر رو از میان ورق‌های کتاب انتخاب کنم، قطعا اولین شعر از فهرست کتاب بود:

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست
        

          آقای نظری که شعر میگه آدم دلش میخواد زمان متوقف بشه بشینه همینطوری تک تک ابیات رو بخونه

همهٔ شعر ها قشنگ بود ؛ اما این شعر مرا به دنیایی دور نبرد و به حال آورد :

از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پوشانده اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند
        

          از فاضل همین دفترو اگه بخونید کفایت می‌کنه. بقیشو نخوندیدم نخوندید.
        

          بنظر من فاضل نظری همون حافظ ما میشه برای نسل های بعد
نمیدونم چطور یه نفر میتونه اینهمه ذوق داشته باشه
        

          دوم‌ یا سوم دبیرستان بودم که برای اولین بار نام فاضل نظری را شنیدم. (حدود 6 سال پیش) اولین بار بود که کتابش را دست دوستانم می‌دیدم و تازه یادم افتاد که گریه‌های امپراطورش را در گوشه و کنار خانه دیده‌بودم. آن زمان اولین مواجهه‌های جدی‌تر من با شعر بود. منزوی می‌خواندم و صائب و بعضی شعرها برایم متر و معیار بود تا بفهمم که چه می‌شود که شعری ضعیف است و با چه معیارهایی شعری قوی؟ آن زمان که گریه‌های امپراطور را برداشتم به نظرم جزو سطح‌ پایین‌ترین شعرهایی بود که خوانده‌بودم. مشتی کلمه که گاه با شبه جمله‌هایی مثل «آه» زبان نوتری به خود گرفته‌بود! تصاویر تکراری‌ای از ماه و برکه یا تقابل عشق و عقل که حتی در تلاش‌های کودکانه‌ی خود من برای شعر گفتن هم دیده‌‌می‌شد و کاملا حس می‌کردم که از «حرفی برایِ گفتن نداشتن» سرچشمه می‌گیرد. باری در طول این شش سال جسته و گریخته بارها به دلیل تعریف دوستانم به اشعار فاضل نظری مراجعه کردم و هر بار ناامیدتر از قبل برگشتم. امشب بعد از حدود یک سال هیچ شعری از فاضل نظری نخواندن چشمم به گریه‌های امپراطور افتاد و گفتم دوباره نگاهی به این مجموعه بیندازم. به هر زحمتی بود این مجموعه را خواندم! از حرف‌های کلی بگذرم... نگاهی به یک غزل! به صورت اتفاقی:

چنان که از قفس هم دو یاکریم به هم
از آن دو پنجره ما خیره می شدیم به هم

به هم شبیه، به هم مبتلا، به هم محتاج
چنان دو نیمه ی سیبی که هر دو نیم به هم

من و توایم دو پژمرده گل میان کتاب
من و توایم دو دلبسته از قدیم به هم

شبیه یکدگریم و چقدر دلگیر است
شبیه بودن گل های بی شمیم به هم

من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم
من و تو کوه شدیم و نمی رسیم به هم

بیا شویم چو خاکستری رها در باد
من و تو را برساند مگر نسیم به هم

شعر فاضل نظری معمولا پر است از اضافات و خطاهای دستوری و دقیق نبودن‌ها! مثلا: من از آغاز در خاکم نَمی از عشق می‌بینم! که به تناسب از آغاز باید «می‌دیدم» به جای «می‌بینم» می‌آمد. یا «دیگر نباید در این قمار زیان دهم» که فعل زیان دادن اشتباه است و باید زیان کنم می‌آمد! (زیان دادن مربوط به آن چیزی است که باعث زیان است. زیان دادن یعنی خسارت وارد کردن نه مورد خسارت قرار گرفتن! مثلا قمار در این بیت زیان‌ده است! و برای فردی که دچار زیان شده از زیان کردن استفاده می‌شود!) مصرع اول همین شعر هم یک «هم»‌ اضافه دارد:
آن چنان که دو یا کریم از قفس هم به هم؛ از آن دو پنجره ما خیره می‌شدیم به هم. خب آن «هم» که به قفس مضاف شده‌ است چه معنی‌ای می‌دهد؟ از قفس همدیگر که دو یاکریم به هم خیره نشده‌اند؟ یعنی هر یک در قفس دیگری‌ست؟؟ با حذف آن «هم» جمله مشکل معنایی نخواهد داشت. 

بیت دوم: دو نیمه‌ی سیب به هم شبیه‌اند. ولی مبتلا و محتاج؟ چه چیزی در دو نیمه‌ی سیب وجود دارد که باعث شده شاعر از آن برداشت مبتلا و محتاج بودن بکند و خودش را و محبوب را در ابتلا و احتیاج به همدیگر به دو نیمه‌ی سیب تشبیه کند؟ قسمت دوم مصرع دوم این بیت هم معنای درستی ندارد. 
بیت سوم: 
اشکال بیت قبل اینجا هم وجود دارد. دو پژمرده‌گل میان کتاب چگونه دو دلبسته‌ی به هم هستند؟ به چه وجه‌شبهی؟
بیت چهارم: 
مشخص نیست که گلِ بی‌شمیم (بی‌بو) بودن چه مصداقی در آن دو نفر دارد و بر خلاف بیت شبیه بودنِ گل‌هایِ بی‌شمیم به هم دلگیر نیست بلکه بی‌شمیم بودن دو گل دلگیر است (آن هم با اغماض چنانکه ما گل‌های زیادی داریم که بی‌بو هستند ولی دلگیر نیستند. مانند لاله یا حتی رز!) 
دو بیت بعد هم که کاملا برداشت از مضامین رایج شعر فارسی‌‌‌ست که البته گاه در همین برداشت‌ها هم دچار اشتباه می‌شود... مانند:‌ آه یک روز همین آه تو را می‌گیرد / گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد! که هیچ‌وقت کسی ندیده و نشنیده کوهی از کاهی به هم بریزد! و مثل معروف از کاه کوه ساختن با این اشتباه شده!
        

          این کتاب یک سال از زندگی من را تماما رنگی کرد. کاری که هیچ کتاب شعر دیگری برایم نکرده بود
البته جوان و شعرنشناس بودم. جدا از شعر جهان را هم درست نمیشناختم. بنابراین قضاوت آن روز خودم الآن برایم چندان قابل اعتنا نیست. فقط مانده احساس جالبی که با این کتاب و شعرهایش داشتم
        

          عاالی بود این کتاب دوست داشتم🥹🤌
یه تیکه شعر از کتاب در ادامه قرار دادم براتون..

از باغ می ‌برند چراغانی ‌ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ‌ات کنند

پوشانده ‌اند صبح تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی ‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می ‌برند که زندانی ‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می ‌روی
شاید به خاک مرده ‌ای ارزانی ‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ‌ای بترس که شیطانی ‌ات کنند...
        

          آن با وفا کبوتر جَلدی که پر کشید،
اکنون به خانه آمده اما عوض شده ست

 حق داشتی مرا نشِناسی به هر طریق
من همچنان همانم و دنیا عوض شده ست(:

_فاضل
        

          بیتی برای من یادآور حضرت مهدی عج ،که سالها نمیدونستم شاعرش کی بوده  اما به خاطر علاقه ی زیاد صفحه آخر مفاتیحم نوشته بودم ،از این دفتر هست....
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده درآب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
        

          فاضل نظری عالیه😍
        

          این اولین کتابی بود که از ایشون می خوندم
تازه اومدیم دانشگاه و شنیدیم که معلم ادبیات حقوقی ها که آدم دودری هم هست، شاعر خوبیه!
        

          از باغ می‌برند تا چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی‌ات کنند
پوشانده‌اند صبح تورا ابر های تار
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند 
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند
ای گل گمان مکن به شب چشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی ات کنند
اب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانی‌ای ست که قربانی‌ات کنند

ف-ا-ض-ل
ن-ظ-ر-ی

        

          4.5
        

          سال‌های سال هست که فاضل نظری در همین سطح مانده و در بعضی شعرها به تکرار افتاده.
کتاب گریه‌های امپراتور کتابی است که در گوشه به گوشه‌ی آن می‌توان امضاهای فاضل را دید.
می‌توان با خواندنش عمیق شد، فکر کرد، اشک ریخت ولی خواندن بیش از دو مجموعه از فاضل نظری می‌شود کاری غیر ضروری.
چون فاضل نظری هیچ تلاشی برای به چالش کشیدن ذهنیت مخاطب ندارد و طرحواره کارهای خود را احتمالا تا بی‌نهایت ادامه خواهد داد.
        

          اولین برخورد من با آقای فاضل نظری به لطف استاد دوبله م بود. استادم بهمون هر جلسه تکلیف میداد که هر سری از یه شاعر شعر بیاریم و زیر ۱۰ بیت نباشه و یکبار نوبت آقای نظری شد . من چون از این آقا شعر ۱۰ بیتی یا بالای ۱۰ بیتی پیدا نکرده بودم خسته شده بودم و از اونجایی که اسمشون رو توی گوگل سرچ کرده بودم متوجه شدم که چندتا کتاب هم نوشتن ‌ . بعدا توی یه کتاب فروشی کتاب این آقا رو دیدم و گفتم شاید بتونم شعر هاشو از بینشون یکم طولانی پیدا کنم.
این کتاب رو pdf خوندم و از اونجایی که تخصص خاصی در شعر ندارم نمیتونم نظر بدم که چطور بود و چه ایراداتی داشت ولی شعر هاش دلنشین بود برای من🙃
        

          یک روز دو دلباخته بودیم من و تو 
اکنون تو زمن دلزده ای ، من ز تو دلتنگ
        

          شادم تصور می‌کنی  وقتی ندانی
لبخندهای شادی و غم فرق دارند

_حفظِ ظاهری که بابتش زخم‌های  عمیقی بر دل زدیم...
        

          توی تاریکی شب در اتاق خوابگاه دانشجویی، سر کلاس های درس، در راه و... هر جا و همه جا شعر ها را خواندم، منتشر کردم و حتی روی کاغذ نوشتم. این کتاب کم حجمه و حاوی مجموعه اشعار قشنگی  که دوستشون داشتم.
        

          شعرای فاضل نظری رو که می خونم احساس می کنم کمی افسرده شدم! البته شعرای قشنگ و گاه پرمضمونی هستند.
به هر حال برای نزدیک شدن به چالش گودریدز کمکم کرد :)
        

          فقط میتونم بگم بخونید و لذت ببرید🤍