میشه با اشعار این کتاب، بارها سرِتأیید به نشانه هم‌دردی و هم‌دلی تکان داد. 
اگر قرار باشه یک‌شعر رو از میان ورق‌های کتاب انتخاب کنم، قطعا اولین شعر از فهرست کتاب بود:

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست
        

          آقای نظری که شعر میگه آدم دلش میخواد زمان متوقف بشه بشینه همینطوری تک تک ابیات رو بخونه

همهٔ شعر ها قشنگ بود ؛ اما این شعر مرا به دنیایی دور نبرد و به حال آورد :

از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پوشانده اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند
        

          از فاضل همین دفترو اگه بخونید کفایت می‌کنه. بقیشو نخوندیدم نخوندید.
        

          بنظر من فاضل نظری همون حافظ ما میشه برای نسل های بعد
نمیدونم چطور یه نفر میتونه اینهمه ذوق داشته باشه
        

          دوم‌ یا سوم دبیرستان بودم که برای اولین بار نام فاضل نظری را شنیدم. (حدود 6 سال پیش) اولین بار بود که کتابش را دست دوستانم می‌دیدم و تازه یادم افتاد که گریه‌های امپراطورش را در گوشه و کنار خانه دیده‌بودم. آن زمان اولین مواجهه‌های جدی‌تر من با شعر بود. منزوی می‌خواندم و صائب و بعضی شعرها برایم متر و معیار بود تا بفهمم که چه می‌شود که شعری ضعیف است و با چه معیارهایی شعری قوی؟ آن زمان که گریه‌های امپراطور را برداشتم به نظرم جزو سطح‌ پایین‌ترین شعرهایی بود که خوانده‌بودم. مشتی کلمه که گاه با شبه جمله‌هایی مثل «آه» زبان نوتری به خود گرفته‌بود! تصاویر تکراری‌ای از ماه و برکه یا تقابل عشق و عقل که حتی در تلاش‌های کودکانه‌ی خود من برای شعر گفتن هم دیده‌‌می‌شد و کاملا حس می‌کردم که از «حرفی برایِ گفتن نداشتن» سرچشمه می‌گیرد. باری در طول این شش سال جسته و گریخته بارها به دلیل تعریف دوستانم به اشعار فاضل نظری مراجعه کردم و هر بار ناامیدتر از قبل برگشتم. امشب بعد از حدود یک سال هیچ شعری از فاضل نظری نخواندن چشمم به گریه‌های امپراطور افتاد و گفتم دوباره نگاهی به این مجموعه بیندازم. به هر زحمتی بود این مجموعه را خواندم! از حرف‌های کلی بگذرم... نگاهی به یک غزل! به صورت اتفاقی:

چنان که از قفس هم دو یاکریم به هم
از آن دو پنجره ما خیره می شدیم به هم

به هم شبیه، به هم مبتلا، به هم محتاج
چنان دو نیمه ی سیبی که هر دو نیم به هم

من و توایم دو پژمرده گل میان کتاب
من و توایم دو دلبسته از قدیم به هم

شبیه یکدگریم و چقدر دلگیر است
شبیه بودن گل های بی شمیم به هم

من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم
من و تو کوه شدیم و نمی رسیم به هم

بیا شویم چو خاکستری رها در باد
من و تو را برساند مگر نسیم به هم

شعر فاضل نظری معمولا پر است از اضافات و خطاهای دستوری و دقیق نبودن‌ها! مثلا: من از آغاز در خاکم نَمی از عشق می‌بینم! که به تناسب از آغاز باید «می‌دیدم» به جای «می‌بینم» می‌آمد. یا «دیگر نباید در این قمار زیان دهم» که فعل زیان دادن اشتباه است و باید زیان کنم می‌آمد! (زیان دادن مربوط به آن چیزی است که باعث زیان است. زیان دادن یعنی خسارت وارد کردن نه مورد خسارت قرار گرفتن! مثلا قمار در این بیت زیان‌ده است! و برای فردی که دچار زیان شده از زیان کردن استفاده می‌شود!) مصرع اول همین شعر هم یک «هم»‌ اضافه دارد:
آن چنان که دو یا کریم از قفس هم به هم؛ از آن دو پنجره ما خیره می‌شدیم به هم. خب آن «هم» که به قفس مضاف شده‌ است چه معنی‌ای می‌دهد؟ از قفس همدیگر که دو یاکریم به هم خیره نشده‌اند؟ یعنی هر یک در قفس دیگری‌ست؟؟ با حذف آن «هم» جمله مشکل معنایی نخواهد داشت. 

بیت دوم: دو نیمه‌ی سیب به هم شبیه‌اند. ولی مبتلا و محتاج؟ چه چیزی در دو نیمه‌ی سیب وجود دارد که باعث شده شاعر از آن برداشت مبتلا و محتاج بودن بکند و خودش را و محبوب را در ابتلا و احتیاج به همدیگر به دو نیمه‌ی سیب تشبیه کند؟ قسمت دوم مصرع دوم این بیت هم معنای درستی ندارد. 
بیت سوم: 
اشکال بیت قبل اینجا هم وجود دارد. دو پژمرده‌گل میان کتاب چگونه دو دلبسته‌ی به هم هستند؟ به چه وجه‌شبهی؟
بیت چهارم: 
مشخص نیست که گلِ بی‌شمیم (بی‌بو) بودن چه مصداقی در آن دو نفر دارد و بر خلاف بیت شبیه بودنِ گل‌هایِ بی‌شمیم به هم دلگیر نیست بلکه بی‌شمیم بودن دو گل دلگیر است (آن هم با اغماض چنانکه ما گل‌های زیادی داریم که بی‌بو هستند ولی دلگیر نیستند. مانند لاله یا حتی رز!) 
دو بیت بعد هم که کاملا برداشت از مضامین رایج شعر فارسی‌‌‌ست که البته گاه در همین برداشت‌ها هم دچار اشتباه می‌شود... مانند:‌ آه یک روز همین آه تو را می‌گیرد / گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد! که هیچ‌وقت کسی ندیده و نشنیده کوهی از کاهی به هم بریزد! و مثل معروف از کاه کوه ساختن با این اشتباه شده!
        

          توی تاریکی شب در اتاق خوابگاه دانشجویی، سر کلاس های درس، در راه و... هر جا و همه جا شعر ها را خواندم، منتشر کردم و حتی روی کاغذ نوشتم. این کتاب کم حجمه و حاوی مجموعه اشعار قشنگی  که دوستشون داشتم.
        

          آدم باید چی احساس کرده باشه که بتونه همچین شعر هایی به وجود بیاره :) 
فقط برام سواله چرا افرادی که تا به حال دست به قلم نشدن و نمیتونن یه مصراع ( بیخیال بیت) شعر بنویسن میان همچین کتابی رو مثل فیلسوف ها نقد میکنن. 
        

          عالی مثل تمام آثار فاضل جان نظری
        

          به جرات میتونم بگم این کتاب فاضل نظری بهترینه ، جمله به جمله اش دلنشینه
        

          مگیر زورق فرسوده‌ی مرا از رود
که از خیال رسیدن به آبشار پرم!
        

          《هو النور》
اولین دفتر شاعر فاضل نظری
        

          من را ببخش که دوستت دارم و 
کاری از دستم بر نمی آید.
        

          شعرای فاضل نظری رو که می خونم احساس می کنم کمی افسرده شدم! البته شعرای قشنگ و گاه پرمضمونی هستند.
به هر حال برای نزدیک شدن به چالش گودریدز کمکم کرد :)
        

          دلچسب ترین کتاب فاضل نظری
        

          فقط میتونم بگم بخونید و لذت ببرید🤍
        

          شعر خواندن را با شعر نو شروع کردم،حوالی نوجوانی با گلچینی از شعرهای نیما، سهراب، فروغ، اخوان ثالث و... .
این اولین کتاب است که از فاضل نظری می‌خوانم. هنوز نظرم درباره‌ی شعر همان است که قبلا برای کتاب ساده سید تقی سیدی نوشته بودم. شعر را باید نوشید، آهسته آهسته. 
گاهی یک کلمه گاهی یک مصرع گاهی یک بیت و گاهی یک شعر از این کتاب هایلایت کرده‌ام. دوستش داشتم و دوباره برمی‌گردم و آن‌ها که هایلایت کرده‌ام را می‌خوانم. مثل:
یعقوب صبر داشت و دوری کشیده بود
چون نیستم صبور چرا امتحان دهم
یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست
نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم
        

          زیبا و تامل برانگیز... 
آنچه را عقل به یک عمر به دست آوردست
دل به یک لحظه کوتاه به هم میریزد
        

          ۹۹.۳.۲۲
        

          به نظرم بهترین و خلاقانه‌ترین کتاب فاضل نظری است و بعد از این نظری در هر مجموعه بدتر از مجموعه قبل بوده و دوست‌نداشتنی‌تر شده.
        

          شعر های آقای نظری  که دیگه وااااقققعاااا نیازی به توضیح ندارن🤌
(حتماً بخونید)