روایتی از هیجان و دغدغه‌های رفتن به مدرسه‌ی معمولی، بعد از سال‌ها درس خواندن در مدرسه‌ی خانگی.
داستان فراز و نشیب‌های ارتباط گرفتن بچه‌ای کلاس پنجمی.
فضایی گرم و روستایی و دلنشین با چاشنی خرگوش!
      

        دبیرستان بودیم و یکی از دوستام از کتابخونه‌شون پیداش کرده بود. سلیقه‌ام دستش بود. می‌دونست من مصر و ما یتعلق به رو دوست داشتم.
اینقدر به این فرهنگ علاقه داشتم که توی صفحات زیادی از دفترم  ازش فیش برداری کردم! از کتاب داستان؟ اون هم با ترجمه ذبیح الله منصوری؟؟
اسم ذبیح الله منصوری رو قبلش نشنیده بودم. اما بعدا شنیدم که این قابلیت رو دارند که از یک داستان نیم صفحه ای، دو جلد کتاب استخراج کنند!
کتاب غلطهای تاریخی زیادی داره. حتی غلطهای خنده دار. تا جایی که طبس (خراسان جنوبی) رو با تِبس (جنوب قاهره) اشتباه می‌گیره. اما خب همین که در مورد تمدن مصر بود برام کافی بود تا از هر خطش لذت ببرم.
      

        دقیق یادم نیست کی خوندمش.  اما یادمه پی‌دی‌اف‌ش رو توی گوشی و توی اتوبوس ورق می‌زدم.
متن عاشقانه منو داغون می‌کنه. جنبه‌ش رو ندارم. کشیده می‌شم وسط داستان. غم می‌خورم و هم‌دردی می‌کنم.
قلبم فشرده می‌شه و سرعت می‌گیره.
این حس‌ها یادگاری داستانی هست که عملا هیچ‌چیزی ازش یادم نیست! فقط یادمه دوستش داشتم.
      

        این هم رفت توی لیست کتاب هایی که برای بچه های کلاس می‌خرم.
داستانی اجتماعی در دل روستا و غرق شدن در دغدغه‌های آدم‌هایی که مثل ما نیستن.
کتاب هایی اینچنین برای بچه ها لازمه. توش بوی هویت و فرهنگ میاد.

(متنی سرشار از استعاره و اصطلاحات اجتماعی)
      

        توی نمایشگاه کتاب، ایده ی داستان رو از زبون مسئول غرفه ی مهرستان شنیدم. خیلی به دلم نشست. طرح جلد و اسم هم به اندازه ی کافی جذاب بود.

داستان خوب روایت می‌شد و پیش می‌رفت. نخ تسبیح ماجرا، ایده ی قشنگی بود که داستان ها رو به هم متصل می‌کرد. داستان داشت پیش می‌رفت که تموم شد!
همینقدر یهویی. همینقدر بی مزه. توی صدها جمله شخصیت اصلی داستان شکل گرفته بود. با صد حالت بهتر میشد داستان رو تموم کرد.
من بهش میگم سوزاندن ایده!
      

        یاد نیست به توصیه‌ی چه کسی خوندمش. هر کی بود دمش گرم.
حتما اولش فکر نمی‌کردم با یک اثر دلنشین که احتمالا همیشه اسمش توی ذهنم می‌مونه قراره مواجه بشم.
اون روزها که می‌خوندمش حال جالبی داشتم.
اون روزها دنیا قشنگ تر و مهربون تر می‌گذشت.
اون روزها برای بچه‌های کلاس خریدمش و بهشون هدیه دادم.
اون روزها دلم می‌خواست قناری بخرم.  واقعا دنبالش بودم.
      

        خیلی سال بود به توصیه‌ی یک رفیق خریده بودمش.
از طرح جلدش خوشم نمیومد. اصلا!
یه جلد کاملا مشکی با عکس بزرگ نویسنده و اسم صادق کرمیار. اگر کسی نمی‌دونست، فکر می‌کرد زندگی‌نامه‌ی اون آقاهه باشه.

هر سال سراغش می‌رفتم اما نه برای خوندنش، بلکه برای گرفتن خاکش، اون هم با یه فوت!
بعد از شاید ۱۰ سال دست بردم سمتش. یاد نیست چرا! اما یادمه از دستم نیوفتاد. هیچوقت تاریخ کربلا رو اینقدر روان نخونده بودم. عالی بود. هر اسمی که توی کتاب بود رو سریع سرچ می‌کردم و از زندگیش می‌خوندم و دوباره برمی‌گشتم به داستان کتاب.
عالی بود. قلمت پر نور. کاش توی طراحی جلد جدید عکست رو حذف نمی‌کردن.
      

        هر متن و کتابی در مورد شهیدچمران برام دلنشین و جذابه.
یک مثال بی نقص برای انسان تمام عیار.

تا جایی که داستان توی آمریکا بود، کشش خوبی داشت. همش منتظر بودم وارد وادی مبارزه و اتفاقات لبنان بشه. اما....
اما انگار حوصله نویسنده از نوشتن سر رفته بود! به‌نظرم نتونسته بود تهِ داستان رو جمع کنه. شایدم انتشارات بهش گفته زودتر متن رو برسون باید بره برای چاپ!

ولی خلاصه از خوندنش لذت بردم و یاد شهید رو برام زنده کرد.
      

        از دوستی شنیدم که استاد حفیظی (تصویرگر کتاب) در کانون پرورش فکری، نمایشگاهی برگزار کرده بودند از تابلوهای خمیری. قاب‌های بزرگ مناظر روستایی و ساخته شده به وسیله خمیر رنگی.
آقای رحماندوست از این نمایشگاه بازدید کرده‌اند و اینقدر از تصاویر خوششان آمده بوده که برای آنها شعر گفته اند!
در نهایت حاصلش شده این کتاب.
      

        توی کلاس همیشه به بچه‌ها می‌گم که اگه کتاب خوبی خوندید بیاین و به همه معرفیش کنید به من هم قرضش بدید تا بخونمش. این کتاب یکی از اون‌هاست.
پیش‌فرض من نسبت به کتاب‌های خارجی، بدبینانه و منتقدانه‌س. موقع خوندن این کتاب هم مدام فرمانروا و مردم شهر و ساکنان رودخانه و اسکروج و آنی رو با دنیای واقعی تطبیق می‌دادم.
کتاب خیلی جذابی نیست اما در کل برای نوجوون‌ها قابل معرفیه و چه بهتر که همزمان با هم در موردش گپ هم زده بشه.

قبلا از انتشارات پرتقال به خاطر چاپ کتاب‌های بی‌فایده و زرد اصلا خوشم نمیومد اما انگار چند سالیه که داره تغییر رویه می‌ده.
      

        از بچگی فیلم‌ها و داستان‌هایی که در مورد معلم‌ها بود رو دوست داشتم. بزرگ‌تر که شدم هم.
عاشق اون معلم‌های دلنشین و باهوش و جذاب می‌شدم. مگه میشه انجمن شاعران مرده رو دید و به اون دانش‌آموزها حسودی نکرد؟!
اصلا انگار همین معلم‌ها منو معلم کردن. دوست داشتم ازشون تقلید کنم و برای بچه‌ها حال خوب بسازم.

دوست دارم یکبار این کتاب رو با چندتا از بچه‌های کلاس که مشکل رفتاری یا درسی دارن، با هم بخونیم و گپ بزنیم.
      

        دوستش داشتم.
گذاشتمش اول لیست کتابخوانی مدرسه و با بچه‌ها خوندیمش. به نظرم برای علاقمند شدن نوجوونهایی که خیلی اهل کتاب نیستن، مناسبه.
روان و هیجانی و طنز.
کاش یه ذره روی طرح جلدش وقت می‌ذاشتن.
      

        کتاب ایده‌ی جالبی داشت. خواننده‌ی کتاب همزمان که در مسیر جذاب داستان پیش میره، با کتاب‌های مختلفی آشنا و به خوندنشون علاقمند میشه.
به دبستانی‌ها پیشنهادش می‌کنم.

مشتاق شدم جلدهای بعدی‌ش رو هم بخونم.
      

        خیلی خوب بود!
خوندن کتاب‌های اینچنینی، قبل از رفتن به زیارت، کیفیت زیارت رو به شکل قابل توجهی بالا می‌بره.
البته باید گوشه چشمی به این داشت که بعضی آدابی که در کتاب ذکر شده جنبه‌ی عمومی نداره و مثل نسخه‌ی خصوصی می‌مونه.
      

        سالی یه دونه از این کتاب ها برای نوجوون‌ها لازم داریم.
عالی بود!
وارد لیست کتابخوانی مدرسه کردمش و هر سال با بچه‌ها می‌خونیمش.
ایرادات کتاب در برابر خوبی‌هاش تقریبا به چشم نمیاد. تازه این کتاب انگار اولین اثر نویسنده هست و با تجربه‌ی کمش همچین اثر جذابی ساخته.