داستان کلیشه ای درباره خودباختگی فرهنگی_ هویتی.
همون مناسب دهه ۶۰ و ۷۰ بود.
من از کتاب لذت نبردم و مطمئنم قشر نوجوان هم لذت نخواهند برد.
به نحوی غربزدگی رو تحت عنوان شهرزندگی! در یک روستای کوچیک بازتاب داده بود.

نجات در نهایت دست خود مردم است و تا یکی و متحد نشوند، راه نجاتی نیست.
          

            داستانی نوجوانانه که در روستایی با مردمانی با صفا و خوش می‌گذرد. ناگهان سر و کله غریبه ای با شهر فرنگش در روستا پیدا می‌شود و اول بچه‌ها و کم کم بزرگ ترها هم جذب او می‌شوند
رفته رفته کارهای غریبه و وسایلی که از شهر به روستا می آورد و کارهایی که با مردم می‌کند، صفا و صمیمیت و خوشی را از روستا می‌برد تا اینکه مردم تصمیم به انجام کاری می‌گیرند
          

            
اگر بگویم برای روشن فکر شدن باید کتاب هایی نظیر «قلعه حیوانات»، «خداوند الموت» و ... را خواند، همه این کتاب ها را میخوانند و چه بسا برخی شروع به تبلیغ و ترویج این کتاب ها نیز میکنند. چرا؟ واضح است! میخوانم پس هستم. حالا برخی هم فقط دست میگیرند. اینان پیرو مکتبِ دست میگیریم پس هستیم، هستند. (به تقلید از دکارت)
حالا شما بیایید ۴۸ صفحه از کتاب «اصیل آباد» محمدرضا سرشار را بخوانید و «کن فیکون» کنید. نه اینکه بگویم با خواندن این ۴۸ صفحه مجذوب کتاب شده و یک نفس تا آخر میخوانید.
 خیر! کتاب تنها ۵۰ صفحه و ۲ صفحه کمتر است ( به تقلید از عمر نوح در قرآن)
در این کتاب شما شاهد تغییر فرهنگ یک روستا با تهاجم یک پیله‌ور خواهید بود. و این می‌شود «تهاجم فرهنگی» با سلاح «شهر فرنگ»! 
مناسب همه سنین «از کلاس پنجم به بالا»!!
سیر داستان، شخصیت پردازی و فضای روستا نیازمند گعده‌هایی برای تحلیل و بررسی است. (نه سوبالا زدن و فاز برداشتن)
و چه هنرمندانه مهره‌چینی شکل گرفته است. در آخرین نیز باید پازل چینی های محمدرضا سرشار را با مولفه‌های فرهنگی زمان خود مقایسه کرده تا پیله‌ور های دوران خود را بشناسیم.
بخوانید و از شگفتانه‌ای که در صفحه‌ی آخر کتاب است لذت ببرید. شگفتانه‌ای از جنس تاریخ و عدد!