نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم
        

          این کتاب، کتاب بسیار کوتاهی است. اما حکما تاثیر عمیقی بر ذهنیت شما نسبت به مساله‌ی مهمی چون «افسردگی» خواهد داشت.
«افسردگی» و «دپرس بودن» به هیچ عنوان کلمات گویایی در وصف این بیماری نیستند و [همان‌طور که نویسنده معتقد است باعث نوعی سهل‌انگاری در رابطه با آن می‌شوند.

کتاب به زیبایی تصویری از «افسردگی» و درد و رنجی که فرد مبتلا به آن، در هر لحظه با آن زندگی می‌کند، ارائه می‌دهد. همین‌طور لزوم جدی گرفتن مراجعات روان‌شناسی و روان‌پزشکی جهت تشخیص زودهنگام و آغاز به موقع درمان، در کتاب مورد تاکید است.

مطالعه‌ی این کتاب را به همه‌ی دوستان پیشنهاد می‌کنم.
        

          باید افسردگی رو از نگاه کسی که بهش دچار شده دید خوندن کتاب‌های روان‌شناسی شاید نتونه برای گفتن از رنج و درد اون‌ها کافی باشه تا عمقش رو درک کنی و کمکشون کنی.
دوست داشتم نویسنده بیشتر از زمان درمانش بگه بیشتر کتاب توصیف روزهایی بود که رنج افسردگی امانش را بریده بود و خودکشی فکر همیشگیش شده بود.
        

          نویسنده کتاب برنده جایزه پولیتزر است. در این کتاب که در واقع شرح حال خودنگاره اوست، او با هنر نویسندگی روند و لحظات تیره افسردگی شدید خود را توصیف می کند. این که چطور هیچ چیز شادش نمی کند (anhedonia)، مضطرب می شود، از کنترل خودش ناامید می شود، به مرگ فکر می کند و...

این فرصتی است برای ما که حال افسرده را از چشم او ببینیم. این غول بزرگ تیره را نگاه کنیم و بی رنگی همه چیز را از منظر فرد افسرده تا حدی درک کنیم. به جای این که به قول نویسنده در ساحل بنشینیم و به شخصی که در گرداب افتاده فقط می گوییم: تقلا کن، با او بتوانیم همدلی (empathy) کنیم.

در کتاب آمده است: "بیش‌تر گرفتارانِ افسردگی‌‌ها، حتی‌ جانفرساترین افسردگی‌‌ها، نجات می‌‌یابند و همچون دیگران از آن پس شادمان زندگی‌ می‌‌کنند. افسردگی‌ شدید غیر از خاطرات هراس‌انگیزی‌ که بر جای‌ می‌‌نهد، هیچ زخم ماندگاری‌ وارد نمی‌‌کند. تعداد زیادی‌ از افسردگان ــ نصفشان ــ دوباره مبتلا خواهند شد؛ افسردگی‌ قابل بازگشت است ــ عذابی‌ سیزیفی‌. اما بیش‌تر قربانیان حتی‌ با وجود عود بیماری‌ می‌‌توانند دوام بیاورند و اغلب بهتر با بیماری‌ کنار آیند، چون از نظر روانی‌ و با کمک تجربیات گذشته‌شان، روش مقابله با این غول بی‌‌شاخ و دم را آموخته‌اند. 
خیلی‌ مهم است که به کسانی‌ که دچار بیماری‌ شده‌اند و شاید هم اولین بار باشد که دچار آن شده‌اند گفته شود (یا آن‌ها را متقاعد کنند) که بیماری‌ راه خودش را می‌‌رود و این‌ها می‌‌توانند از شرش خلاص شوند. کار سختی‌ است. در ساحل نشسته باشی‌ و به کسی‌ که در گرداب است بگویی‌ «تقلا کن»، کم‌تر از توهین نیست. ولی‌ بارها و بارها معلوم شده که اگر تشویق مدام و سرسختانه باشد ــ و به همان نسبت حمایتی‌ با شور و شوق انجام گیرد ــ فردِ در مخاطره تقریبا همیشه نجات می‌‌یابد. بیش‌ترِ گرفتارانِ چنگالِ وحشتناک‌ترین افسردگی‌‌ها به هر دلیل در یک ناامیدی‌ غیرواقعی‌ فرو می‌‌روند ــ پریشان از بدبختی‌‌های‌ اغراق‌آمیز و هراس‌های‌ جانگداز که هیچ نظیری‌ در عالم واقع ندارد. شاید لازم باشد که دوستان و نزدیکان و خانواده و ستایشگران با نوعی‌ ایثار مذهبی‌، بیمار را به «ارزش» زندگی‌ متقاعد کنند، هرچند که چنین چیزی‌ غالبا در تضاد است با احساس «بی‌‌ارزشی‌» که اینان در خود دارند. با این‌همه، این ایثار از خودکشی های بسیاری جلوگیری کرده است"
        

          ‌
[ فقط یک مسئله‌ی جدی فلسفی وجود دارد و آن خودکشی است. قضاوت درباره‌ی این که زندگی ارزش زیستن دارد یا نه، برابر است با پاسخ دادن به این اساسی‌ترین سوال فلسفی... ]
< اشاره به یکی از بخشهای اسطوره‌ی سیزیف _ فصل دوم کتاب >
 
"ظلمت آشکار" ؛ یه کتاب کم حجم از نشر ماهی،
نوشته‌ی #ویلیام_استایرن با ترجمه‌ی #افشین_رضاپور .
‌
این کتاب مجموعه‌ای از خاطرات واقعی نویسنده‌ست از تجربه‌ی افسردگی شدیدی که داشته که حتی به فکر کردن به خودکشی هم رسیده بوده ...
‌
نویسنده به عنوان کسی که خودش درگیر سخت‌ترین مرحله از افسردگی بوده ، برای این موضوع عنوان دیگه‌ای انتخاب میکنه : " توفان مغزی " (که توی کتاب ازش بیشتر میگه و حس میکنم اگر راجع بهش بنویسم یه بخشی از کتاب اسپویل میشه×یکی از قشنگیای کتاب که فصل ۴ هستش)
‌
یه بخش مهمی از کتاب که خیلی خیلی دوسش داشتم، اشاره‌ی نویسنده به هنرمندانی بود که خودکشی کردن! (ارنست همینگوی_ویرجینیا وولف_جک لندن_سیلویا پلات و ونسان ونگوگ که طرح جلد کتاب هم به طرز هوشمندانه‌ای از نقاشی شب پر ستاره‌ درش استفاده شده و اشاره‌ی قشنگی به این اثر مهم و صاحب اثر داره...)
نویسنده در مورد ارتباطش با رومن گاری و همین‌طور آلبر کامو مینویسه ، که این بخش حقیقتا جذاب‌تر کرده بود کتاب رو، حداقل برای من ... 
‌
و اشاره به این پیام از #اسطوره‌ی_سیزیف که :
[در غیاب امید همچنان باید برای بقا مبارزه کنیم و این کار را می‌کنیم_با چنگ و دندان]
‌
فکر میکنم خوندن این کتاب برای هرشخصی که با افسردگی ، خصوصا از نوع حادش،دست‌و‌پنجه نرم میکنه، یا حتی اطرافیان اون آدم [ در واقع اکثریت جامعه :) ] واجبه ‌...
‌
بخش‌هایی از کتاب رو خیلی دوست داشتم ، که خوندنش خالی از لطف نیست...
میتونین پست رو ورق بزنین و اون قسمت‌های هایلایت شده رو بخونین.
‌
امیدوارم که از سرِ کنجکاوی و بالابردن اطلاعاتتون، برید و این کتاب رو بخونید،
نه از سرِ افسردگی و سروکله زدن با این درد همیشگی ...
‌

‌#کتاب #معرفی_کتاب #افسردگی #روانشناسی #رواندرمانی
        

          دوستش داشتم .خیلی جذاب به توضیح حس و حال ها و رنج های ناشی از افسردگی پرداخته بود .
وسط های کتاب ، جایی که درباره افسردگی حرف می زد ، یه ایده بزرگ به ذهنم اومد . که چجوری میشه در سطحی بزرگتر افسردگی رو درمان کرد .یا به شکل درست تر : چه جوری کمک کرد که آدم ها با افسردگیشون کنار بیان ...
        

          این کتاب خاطرات نويسنده از دوران افسردگی‌ش هست که در شصت سالگی دچار افسردگی شدید میشه. با اینکه یه جاهایی از کتاب خسته کننده میشد ولی در کل به نظرم کتاب جالبی اومد و خوندش خالی از لطف نیست. هم برای کسایی که افسردگی دارن و هم بیشتر از اون برای کسایی که افسردگی ندارن. چون توصیفات نویسنده هم در مورد شرح افسردگی‌ش جالبه و هم اینکه چطور تا قبل از افسردگی هیچ درکی از این موضوع نداشته و تازه بعد افسردگی تونسته در مورد اطرافیان و آشناهایی که دچار افسردگی بودن، بفهمه در چه شرایطی بودن. و به نظرم این دیدگاه برای همه نیاز هست، تا کسایی که دچار افسردگی هستن رو قضاوت نکنن و بیشتر باعث آزارشون نشن.
        

          به صورت صوتی کتاب رو گوش دادم، یک نفس ولی حین کار. برای من که روانشناسی می‌خونم توصیف افسردگی جالب بود و از اون جالب‌تر ناآگاهی و ابهامی که بقیه نسبت بهش دارن! بخش جالب کتاب هم برام یکی دیدش نسبت به کلمات مالیخولیا، دیوانه، دیوانه‌خانه و... بود و دیگری روایتش از بیمارستان و هنردرمانی.
        

          
عزیزان این کتاب داستان نیست که موضوع براتون اسپویل بشه، اما اگه باز هم حساس هستید برای این موضوع نخونید چون من ماجرای این کتاب رو به طور خلاصه نوشتم.ه

ویلیام استایرن در کتاب ظلمت آشکار از تجربه‌ی خودش در مورد افسردگی صحبت کرده. از سفری که به پاریس داشته شروع می‌کنه که اونجا اولین تغییرات رو در خودش حس می‌کنه مثل بی‌حوصلگی، زود خسته شدن و کم‌حرفی. کم‌کم نشانه‌ها بیشتر میشن و ویلیام استایرن راه‌هایی برای درمان خودش امتحان می‌کنه اما در شبی افکار خودکشی به اوج میرسه و در بیمارستان بستری میشه و در نهایت بهبود پیدا می‌کنه. چیزی که جالبه شرح حال یک شخص دچار افسردگی از زبان خودش هست برای درک بهتر افرادی که اعتقاد دارن افسردگی دارن اما هیچ مطلب به درد بخوری راجع به اینکه خب حالا چطوری بهبود پیدا کردی؟ پیدا نمیشه! ضمن اینکه مثلاً میگه افکار خودکشی من بعد از قطع کردن فلان دارو ناپدید شد! خب این افکار دیگه دلیلش افسردگی نبوده یک عامل بیرونی بوده. خیلی دلم میخواست نظرات خودم رو هم بنویسم ولی به عنوان کسی که هیچ تخصصی در این موضوع نداره سکوت خیلی قشنگ‌تره. آدم‌ها برای شناختن ذهن و روان کار آسونی ندارن و فعلاً هم چیز دندون‌گیری نمی‌دونند.ه
        

          «توفان مغزی»
یه کتاب عالی خوندم.آقای ویلیام استایرن خاطرات خودش از دورانی که درگیر افسردگی بوده رو در این کتاب میگه. بیماری وحشتناکی که خیلی از ماها شاید درک درستی ازش نداشته باشیم و اگر اطرافیانی ببینیم دچارش شدند با چهار تا جمله کلیشه ای حال به هم زن حالش رو بدتر می‌کنیم.لازمه که اینو بخونیم تا بتونیم دهشتناک بودن افسردگی رو درک کنیم . به قول آقای استایرن " در ساحل نشسته باشی و به کسی که در گرداب است بگویی تقلا کن، کم از توهین نیست ". چنان روایات نویسنده از دورانی که درگیر افسردگی بوده قوی و تاثیرگذار بود که این کتاب کم حجم رو گاهی به سختی جلو میبردم. در بیان حالات و احساسات درونی فوق العاده عمل کرده و این بزرگترین نقطه قوت کتابه.در واقع ما با خوندن این کتاب و روایت نویسنده، متوجه میشیم افسردگی چیست؟ در پایان هم به عنوان یک نجات یافته از این بیماری حرفهای جالبی میزنه که خبری از اراجیف انگیزشی نیست. یه چیز جالبم تا یادم نرفته بگم که نویسنده در جایی از اسم این بیماری گله میکنه! و معتقده مالیخولیا و دپرشن و افسردگی و امثالهم که در طول تاریخ به این بیماری گفتند حق مطلب رو ادا نمیکنه و اسمی که پیشنهاد میده «توفان مغزی» است.
اگر اطرافیانتون و از عزیزانتون کسی درگیر افسردگی است، خوندن این کتاب به شما به عنوان یه همراه میتونه کمک کنه تا بتونید درکش کنید.در متن کتاب هم جایی به نقش مثبت دوستش اشاره میکنه که هنوز هم خودش رو سپاسگزار توجه و نگرانی او میدونه.