۱۸۰ صفحه از ۲۰۰ صفحه رو امروز توی مترو و اتوبوس خوندم :) از مزایای خونهٔ دور!
عمیقاً دوستش داشتم و وقتی تموم شد، این اومد تو ذهنم:
 «راست است که صاحبان دل‌های حساس نمی‌میرند... بلکه بی‌هنگام ناپدید می‌شوند.»
        

          فیلم نوستالژیک مری پاپینز را بی‌نهایت دوست دارم. آن قدر در بچگی دیدمش که جمله‌هایش را حفظم. کتاب را با یک ذوق خاصی شروع کردم که بخوانم، هم برای اینکه فکر می‌کردم مثل فیلمش جذاب است هم می‌خواستم گزینه‌ای مناسب برای دخترم که عاشق کتاب خواندن است پیدا کنم. 
اما به شدت توی ذوقم خورد. اصلا انتظار نداشتم این قدر داستانش بچگانه و هردمبیل باشد. البته که برای کودک شاید رمان جذاب و بانمکی باشد. اما من شخصیت مری پاپینز فیلم را بسیار دوست‌داشتنی‌تر از مری پاپینز کتاب یافتم. مری پاپینز کتاب اصلا آن نری پاپینز همه‌چیزتمام شخصیت فیلم نیست. خیلی هم بداخلاق و بدعنق است. 
        

          چه کس دیگری جز مری پاپینز می تواند نرده ی پله را بالا بکشد ، یک صندلی کامل را از یک خورجین خالی بیرون بکشد و دارویی مانند طعم دلپذیر لیموناد را ایجاد کند؟ یک روز با مری پاپینز روز جادو و آوردن قصه و افسانه به زندگی واقعی است!
وقتی پای مری پاپینز وسط بتواند مسئولیت هایی که به عهده اش است هیچ وقت نمی تواند تعیین کند مرز واقعیت کجاست.
 { در هر سن و سالی که باشی ، مری پاپینز همراهته }