اسماعيلِ برادر انگلستانِ علی رضا قزوه یِ شاعر، انسانی ست که روح و روانش زخمی شده است.
در کشاکش جولان حزب توده، پدر و مادرش را از دست می‌دهد.
به کودتای ٢٨ مرداد می‌رسد و عزلت نشین می‌شود. 
کتاب به شدت خواندنی ست. تسلط یک شاعر به داستان نویسی و اسلوب آن، روان بودن داستان، موضوع تاریخی آن و شخصیت پردازی خوب از جمله نقاط قوت کتاب هستند.
نمی‌توان با یک بار خواندن به تمامی لایه های کتاب رسید.
برادر انگلستان را حداقل دو بار باید خواند. 
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
نمی‌فهمم چرا بزرگان هیچ وقت نقد نمی‌شوند.
خفه شدم تا تمامش کردم و دادم رفت که رفت...
          

            قدرت قصه گویی نویسنده نسبتا خوب است. آبشخور این قصه گویی هم دریای بی پایان سنت و رفتارهای سنتی است. به همین خاطر فکر میکنم هر چه به انتهای کتاب که نزدیک به رزوگار الآن ماست نزدیک میشویم قدرت و جذابیت اثر کمتر میشود و توانایی نویسنده در قصه گویی نم میکشد و به جایش متوسل به بازی های زبانی نظیر به هم ریختگی های زبانی نامه های اسماعیل میشود. شخصیت پردازی ها هم در مجموع جاندار و پخته از آب درآمده اند الا چند شخصیت که نویسنده گویا خیلی سعی کرده زنده از آب درشان بیاورد اما شبیه کلیشه ها و تیپ ها شده اند. این اتفاقی است که وقتی نویسنده به زبان مسلط است می افتد. یعنی در توصیف ها زبان پیشنهادات جالب و رایجی جلوی نویسنده میگذارد. نویسنده هم نمیتواند صرف نظر 
و نتیجه این میشود که نوآوری در توصیف قربانی تسلط نویسنده بر زبان میشود
جاهایی نویسنده سعی کرده امثال و حکم را در کار وارد کند که به افراط افتاده. یک صفحه را من خط کشیدم و شمردم هفت تا ضرب المثل آورده بود
به هر حال اگرچه رمان در مجموع میشود گفت رمان خوبی است و خواندنی، اما نه تنها آن طور که حضرت میرشکاک فرموده بودند جزو سه رمان برتر فارسی نیست به هیچ وجه، بلکه شاید به سختی جزو سی رمان برتر بتواند قرار بگیرد
          

            (به نام خدا)
"برادر انگلستان" تنها رمان علیرضا قزوه ، شاعر نام آشنای معاصر است.
تعریف و تمجیدات پشت جلد شدیداً اغراق آمیز است و بوی گروه‌بازی های ادبی می دهد. 
(گروه‌بازی : ترجمه نارسای باندبازی) 
پانصد صفحه بالا و پایین و توضیح و تفسیر تا در صفحات آخر مشخص شود که چرا فلان اتفاق برای شخصیت اصلی افتاده .
در واقع اصل رمان را در یک داستان کوتاه می شد جمع کرد. نیاز به این همه توصیف حرکات و سکنات شخصیت ها نبود.
انگار نویسنده بیشتر می خواسته هنرنمایی های زبانی اش را به رخ بکشد تا برای ما قصه بگوید.‌
و البته موفق بوده .
دو ستاره به خاطر بازی های زبانی و فضای وهم آلودش می دهم.