از اشتباهات بزرگ ما این است که اشعار گذشتگان را در قالب ادبیات بررسی می نماییم و این باعث شده که از مضمون این اشعار دور بمانیم. در گذشته هر آنچه از تجربه، علم ، دین ، حکمت ، معرفت می یافتند را در قالب هنر به دیگر نسل ها انتقال می دادند.هدف از سرودن شعر سرودن شعر و کسب برچسب شاعری نبوده است.
        

          در اقصای عالم بگشتم بسی
بسر بردم ایام با هر کسی

تمتع به هر گوشه ای یافتم
زِ هر خرمنی خوشه ای یافتم

دریغ آمدم زآن همه #بوستان
تهیدست رفتن سوی دوستان

به دل گفتم از مصر قند اورند
بَرِ دوستان ارمغانی برند

مرا گر تهی بود از آن قند دست
سخن های شیرین تر از قند هست
...
        

          تن آسوده چه داند كه
دل خسته چه باشد ...🌱 

        

          ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 
به است از دَد انسانِ صاحب‌خرد
نه انسان که در مردم افتد چو دَد
        

          بسیار زیبا. بسیار آموزنده. واقعا مشک آن است که خود ببوید. عطر بوستان سعدی آنقدر دل انگیز است که نیازی به اضافه کردن نظر من نیست. بخوانید. از گلستان سعدی هم بهتره.
        

          دل اندر صمد باید ای دوست بست
که عاجزترند از صنم هر که هست
باب دهم: در مناجات و ختمِ کتاب
        

          "به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی
به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی"
-غزلیات سعدی

این اولین بار است که بعد از خواندن یک کتاب، آن هم یک یک کتاب کهن، برای خودم این شعر را میخوانم. نمیدانم چطور می‌شود این‌قدر به یک کتاب وابسته شد که بعد از تمام شدنش، دلت بشکند. سعدی چه‌چیزی در خود دارد؟ چرا این همه مرا جذب می‌کند؟ نمی‌دانم... نمی‌دانم...
همیشه معتقدم اثری خوب و ماندگار است که از درون بیاید، دلی باشد و بوستان یکی از دلی‌ترین کتاب‌هایی است که تا به‌حال خوانده‌ام. روحت شاد سعدی بزرگ :)
        

          از آنجا که وجود سعدی به عشق سرشته شده،احساساتش در نهايت  لطافت است.هر قسم  زیبایی را خواه صوری و خواه معنوی به شدت حس می‌کند و دوست دارد.سر رقت قلب و مهربانی او نیز همین است و از این است که هرکس با سعدی مأنوس می‌شود  دچار به محبت او می گراید...