یادداشت مریم پیروی

        "به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی
به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی"
-غزلیات سعدی

این اولین بار است که بعد از خواندن یک کتاب، آن هم یک یک کتاب کهن، برای خودم این شعر را میخوانم. نمیدانم چطور می‌شود این‌قدر به یک کتاب وابسته شد که بعد از تمام شدنش، دلت بشکند. سعدی چه‌چیزی در خود دارد؟ چرا این همه مرا جذب می‌کند؟ نمی‌دانم... نمی‌دانم...
همیشه معتقدم اثری خوب و ماندگار است که از درون بیاید، دلی باشد و بوستان یکی از دلی‌ترین کتاب‌هایی است که تا به‌حال خوانده‌ام. روحت شاد سعدی بزرگ :)