داستان در مورد فردی است که با نام مستعار خانم سنگ صبور تصمیم می‌گیرد تا نگارش یکی از ستون‌های روزنامه را برای نصیحت آدم‌های عاشق وتنها، به عهده بگیرد.
 کم‌کم این نامه‌ها درخواست‌هایی برای کمک تبدیل می شوند.
نامه‌های پر از بحران های وجودی و طنز سیاه،
        

          (( زندگی باشگاهیه که توش نک و نال ممنوعه. فقط یک دست ورق بهت می‌دن و دیگه باید تا تهش بشینی. ))
خانم‌ سنگ صبور فردی است که وظیفه‌ی خواندن نامه‌هایی از مشکلات‌ و بدبختی‌های مردم و نوشتن ستونی امید‌بخش در جواب آن‌ها در روزنامه دارد. به مرور خواندن مشکلات و بدبختی مردم روی او تاثیر می‌گذارد و پی می‌برد که خود نیز در دام نقابِ مسیحی که بر صورت گذاشته افتاده است. 
ایده و طنز داستان جذاب و جالب است اما به خوبی اجرا نشده. روایت اتفاقاتِ داستان بسیار پراکنده است که باعث می‌شود خواننده بخش‌هایی را فراموش یا گم کند، و بعضی از گفتگو‌ها، اتفاقات و دیالوگ‌ها در داستان بسیار حوصله سربر می‌شوند. 
در کل این‌ کتاب هم مانند بسیاری دیگر با ایده‌ای جذاب من را جذب کرد و با اجرایی ضعیف توی ذوقم زد.
        

          زیبا بود. :))
        

          بئاتریس فرفکس، بنیان‌گذار سنت ستون مشاوره در روزنامه‌های آمریکایی بود.
در آن دوران، افرادِ گرفتار و معمولا تنها، نامه‌های‌شان که حاوی مشکلات و درد و رنج‌های روزمره‌شان بود را برای مشاوری در روزنامه ارسال می‌کردند؛ این مشاور هم در این ستون اقدام به پند و نصیحت آن‌ها می‌کرد. (کاری شبیه آن‌چه که سخنرانان انگیزشی این‌روزها انجام می‌دهند!)

خانم سنگ‌صبور، حکایت یکی از همین ستون‌نویس‌هاست و نشان می‌دهد که چگونه زندگی این ستون‌نویس تحت تاثیر مشکلات و گرفتاری‌های نویسندگان نامه به روزنامه قرار می‌گیرد.

از متن کتاب:
«آدم‌ها همیشه رویاها را سپر بلای بدبختی‌هایشان کرده‌اند.»

من قصه را و ترجمه‌ی روان، شیوا و امروزی خانم کردکریمی را بسیار دوست داشتم. از نشر برج هم سپاسگزارم!
        

          ۱۳۷ صفحه در ۲ ساعت و ۳۰ دقیقه.

ایده‌ی نوشتن «خانم سنگ صبور» در ۱۹۲۹ و زمانی به ذهن «ناتانیل وست» رسید که دوست ستون‌نویسش که در نشریه‌ی «عقاب بروکلین» مطالب مشاوره‌ای می‌نوشت، برخی نامه‌های غم‌زده، رقت‌انگیز و پر از غلط‌های املایی ارسالی خوانندگانش را نشانش داد که چنان تأثیری بر او گذاشتند که بلافاصله دست به نوشتن برد اما به پایان بردن این رمان کوتاه برایش سه‌سال آب خورد.
‌
انرژی کمیک و سیاه «خانم سنگ صبور» با آن گرمی و نشاط سوزنده و رنجش غریب شناورش، یک دست‌آورد شگفت‌انگیز آمریکائی‌ست، نوعی رقص مرگ بر جنازه‌ی منهتن اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰. در پیچ تاریک افسردگی، بدبختی و نکبت، نقطه‌ی اتکای تجربه‌ی ملی‌ست و موتوری که به‌ویژه برای شخصیت اصلی کتاب «وست» زمزمه می‌کند؛ مرد روزنامه‌نگاری که با نام مستعار «خانم سننگ صبور» در پاسخ سیل نامه‌های خواننده‌گان مستأصلش، در ستون یک روزنامه، نسخه‌های دل‌گرم‌کننده و خوشبختی‌آور می‌پیچد اما خود، بین دو غم و اندوه عظیم خوانندگانش و سفسطه‌های کاسب‌مآبانه‌ی سردبیرش، به‌شکلی اجتناب‌ناپذیر و بی‌رحمانه در زیر این نیروی محرکه در حال لِه شدن است.
با وجود همه‌ی همدلی‌های واقعی‌اش، «خانم سنگ صبور» کتابی‌ست که با کارایی بی‌رحمانه‌اش، رستگاری بالقوه‌اش را تضعیف می‌کند؛ رمانی بی‌رحمانه با موضوع همدردی؛ رمانی که به‌جای حل کردن، جست‌وجو می‌کند.
‌
«خانم سنگ صبور» کتابی کوتاه و خوش‌خوان است. «وست» علاوه بر نمادگرایی و کاریکاتور، اشاراتی که عمومن اهدافی طنازانه دارند، به ادبیات، هنر و کتاب مقدس نیز می‌کند و از آن‌چه که امروزه "طنز سیاه" از آن نام می‌برند در کتابش استفاده می‌کند. رنج، اغلب در غالبی گروتسک ارائه می‌شود و در پاسخ نامه‌های سرشار از رنج و محنت نامه‌نویسان، خواننده‌ی کتاب می‌ماند که بخندد یا گریه کند.
‌
خانم سنگ‌صبور نام مستعار ستون‌نویس روزنامه‌ای نیویورکی است که به نامه‌دهندگان تنها و گرفتار مشاوره می‌دهد. او که دیگر طاقت ندارد هر روز مشقات پرشمار زندگی آدم‌ها را بخواند، می‌کوشد تا در نقشی فرو برود که دبیر تحریریه با بدجنسی به او پیشنهاد می‌کند: این‌که او یکی از کشیشان آمریکای قرن بیستم است...
        

          دوست داشتم متن و سبک کتاب رو