از دوران دبیرستان که سر کلاس ادبیات، خیلی خلاصه راجع به داستان خسرو و شیرین صحبت شد، دلم می‌خواست داستانشو کامل بخونم؛ فرصت نشد تا الان.
چقدر داستان قشنگی بود، و البته رو اعصاب.
خسرو به شدت رو اعصاب بود و کاش زودتر می‌مرد😄 چقدر حرص خوردم از دست این بشر.
واقعا اینکه میگن دخترا عاشقِ پسرِ اشتباهی میشن، قدمتش مال خیلی قرن پیشه گویا، از خسرو اشتباهی‌تررررر نداریم اصن.
طرف هی میرفته این‌طرف اون طرف برا خودش زن می‌گرفته، به عیش و نوش خودش بوده، فرهاد رو کشته، طعنه به شیرین هم میزده، بعد هروقت مست می‌کرده میرفته دم خونه شیرین و توقع داشته در برابر خواسته‌اش، جواب چشم هم بشنوه😒

در کل این وسط فرهاد چقد مظلوم بوده، چقدر مرد درستی بوده به نظرم
خدایا، یه فرهاد لطفا😅😂
و طفلی شیرین، کل زندگیش تباهِ خسرو شد.

از زیبایی به نظم درآودن این داستان که لازم نیست چیزی بگم، نظامی چقدر دستش به توصیفات قشنگ میره🤩
فقط کاش در مدح فلان پادشاه و فلان شاه حروم نمیکرد بیت‌هاش رو. حیف نیس هنری که میتونه در عظمت خدا و مدح پیامبر و شرح به معراج رفتن پیامبر خرج بشه، حرومِ یه پادشاه بشه؟
بهرحال شاید باید خرج زندگیشو درمیاورده، نمدونم.

و اینکه چقدر دلم میخواست یه دبیر ادبیات جیبی داشتم که بیت هایی که متوجه نمیشم و کلماتی که معنی شو نمی‌دونم رو برام توضیح میداد تا با لذت بیشتری این داستانو می‌فهمیدم😁
        

          واقعا به نظرم خاص‌ترین صحنه عاشقانه تاریخ جایی اتفاق افتاده که شیرین از قصر فرار می‌کنه تا به سمت قصر خسرو بره؛ از اون طرف خسرو هم از قصرش به سمت ارمنستان می‌تاخت تا بره پیش شیرین.
وسط راه، اونا هم دیگه رو کنار یک چشمه‌ای می‌بینن. شیرین داشته توی آب خودش رو می‌شسته و حواسش به اطراف نبوده. خسرو از دور نگاهش میکنه و یک دل نه صد دل عاشقش میشه، جوری که خودش میگه مثل خورشید داشتم می سوختم. وقتی شیرین متوجه او میشه، خجالت میکشه و سریع خودش رو می پوشونه. خسرو هم که میبینه شیرین معذب شده روش رو برمی گردونه. اما وقتی بعد مدتی دوباره نگاه میکنه، شیرین رفته بوده. شیرین هم همونجا عاشق خسرو میشه ولی چون خسرو با لباس مبدل اونجا بوده، نشان شاهی از او نمی‌بینه و متوجه نمیشه که او همان خسروست. با خودش میگه نمیشه که عاشق دو نفر بشم! اگه او دلدار من نیست چطور دلم رو برد! باید برم به سمت قصر خسرو...
و خسرو هم دوباره راه میافته به سمت ارمنستان....
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 🩵 
واقعا زیبا بود تا باحال داستان خسرو و شیرین رو نشنیده بودم و فقط یکسری چیزای دست و پا شکسته شنیده بودم ولی واقعا زیبا بود
        

          خسرو و شیرین؛ عاشقانه‌ای فراتر از زمان
اگر عشق را تنها در قصه‌های افسانه‌ای می‌جویید، خسرو و شیرین نظامی برایتان دریچه‌ای به دنیایی است که عشق در آن، هم زیباترین موهبت است و هم سنگین‌ترین سرنوشت. این منظومه فقط یک داستان عاشقانه نیست، بلکه روایتی از وفاداری، هوس، فریب و سرانجام، عشقی است که حتی مرگ هم نمی‌تواند آن را خاموش کند.
این حکایت، ما را به قلب دربار ساسانی می‌برد، جایی که خسرو پرویز، شاهزاده‌ای مغرور، و شیرین، شاهزاده‌ای استوار، در مسیر عشقی پرماجرا قدم می‌گذارند. اما عشق آن‌ها ساده نیست؛ مسیرشان با دسیسه‌ها، خیانت‌ها و فداکاری‌های بزرگ همراه است. فرهاد، هنرمندی که قلبش را در پای شیرین می‌گذارد، و سرنوشتی تلخ را تجربه می‌کند، تنها یکی از پیچیدگی‌های این داستان است.
اما آنچه این اثر را جاودانه می‌کند، پایانش است؛ صحنه‌ای که در آن شیرین، بعد از دیدن مرگ خسرو، راهی جز پیوستن به او نمی‌یابد. اوج عشق و وفاداری، در لحظه‌ای که زندگی و مرگ را به هم پیوند می‌دهد.
خسرو و شیرین منظومه‌ای است که قرن‌ها الهام‌بخش شاعران، نویسندگان و عاشقان بوده است. اگر به دنبال داستانی هستید که قلبتان را بلرزاند و چشمانتان را خیس کند، این شاهکار نظامی را از دست ندهید.
        

          باورنکردنی است! اگر حرف‌ها و اتفاقات را تبدیل به امروز کنیم انگار همه چیز برای الان است. برخی دیالوگ‌ها و کارها انگار واقعاً برای روزگار ما است. تلاش برای رسیدن، ناز کردن، غرور و بی‌جواب گذاشتن، سرکشی و خطا کردن و پررو بودن. من انتظار نداشتم این قدر داستان جذاب و پر از ریزه‌کاری باشد. معمولاً شنیده بودم که دو عاشق بودند که در آخر مردند اما در این بین پر از اتفاقات ریز و درشت است و همین ماجرا را بسیار لذت‌بخش می‌کند. بعضی از تعبیرهای نظامی میخکوب‌کننده است. پایان ماجرا به تراژیک‌ترین شکل ممکن پایان می‌پذیرد و بیت بیت نظامی ما را اندوهگین می‌کند. تمام ماجرا در 500 صفحه (نسخه‌ای که من دارم) روایت می‌شود اما پر از پستی بلندی است و هر کدام از صحنه‌ها به یاد آدم می‌ماند. جملۀ کلیشه‌ای است اما برای داستان‌نویسان پر از ایده است. این که چطور می‌شود یک ماجرا را تعریف کرد و به آن شاخ و برگ داد. 
نسخه‌ای که من دارم برای نشر قطره است و با این پانویس‌های نسبتاً زیادی دارد اما خیلی کم به روان شدن معنی شعر کمک می‌کند. پانویس‌ها همان شعر را تبدیل به نثر می‌کنند و تقریباً کلمات مهم شعر در پانویس هم همان هستند و باید به دهخدا مراجعه کرد. البته نسخۀ بسیار تمیزی است و موقع خواندن اذیت نمی‌شوید. یعنی حروف‌چینی و صفحه‌بندی بسیار خوبی دارد. به نظر من قبل از خریدن نسخۀ قطره نگاهی به نسخه‌های دیگر هم بکنید اگر مثل من در کل شعر خواندن برایتان سخت است و دوست دارید معنی و مفهوم بیت‌ها را بهتر درک کنید. البته باید بگویم که برای خواندن این کتاب مشکل زیادی نداشتم و با کمی کمک از اینترنت و دهخدا خیلی راحت داستان را خواندم. یکی از ویژگی‌های ای نسخه عنوان‌بندی بخش‌های مختلف شعر است و فهرست انگار نگاهی کلی به ماجراها و داستان است.
        

          خسرو و شیرین؛ عاشقانه‌ای فراتر از زمان
اگر عشق را تنها در قصه‌های افسانه‌ای می‌جویید، خسرو و شیرین نظامی برایتان دریچه‌ای به دنیایی است که عشق در آن، هم زیباترین موهبت است و هم سنگین‌ترین سرنوشت. این منظومه فقط یک داستان عاشقانه نیست، بلکه روایتی از وفاداری، هوس، فریب و سرانجام، عشقی است که حتی مرگ هم نمی‌تواند آن را خاموش کند.
این حکایت، ما را به قلب دربار ساسانی می‌برد، جایی که خسرو پرویز، شاهزاده‌ای مغرور، و شیرین، شاهزاده‌ای استوار، در مسیر عشقی پرماجرا قدم می‌گذارند. اما عشق آن‌ها ساده نیست؛ مسیرشان با دسیسه‌ها، خیانت‌ها و فداکاری‌های بزرگ همراه است. فرهاد، هنرمندی که قلبش را در پای شیرین می‌گذارد، و سرنوشتی تلخ را تجربه می‌کند، تنها یکی از پیچیدگی‌های این داستان است.
اما آنچه این اثر را جاودانه می‌کند، پایانش است؛ صحنه‌ای که در آن شیرین، بعد از دیدن مرگ خسرو، راهی جز پیوستن به او نمی‌یابد. اوج عشق و وفاداری، در لحظه‌ای که زندگی و مرگ را به هم پیوند می‌دهد.
خسرو و شیرین منظومه‌ای است که قرن‌ها الهام‌بخش شاعران، نویسندگان و عاشقان بوده است. اگر به دنبال داستانی هستید که قلبتان را بلرزاند و چشمانتان را خیس کند، این شاهکار نظامی را از دست ندهید.
        

          وقتی اولین بار شاپور می‌خواست شیرین رو به خسرو معرفی کنه، وقتی نوبت به چشم‌های شیرین می‌رسه، شاپور اینجوری میگه که چشماش درشت و آهوییه :)))) 

گر اندازه ز چشم خویش گیرد
بر آهویی صد آهو بیش گیرد
        

          داستان خسرو و شیرین رو جسته گریخته از این و اون شنیده بودم ولی حقیقتا فکرنمیکردم که یه همچین داستانی باشه.خیلی عالی بود.واقعا به دلم نشست.
        

          داستانی پر فراز و نشیب 
همراه با بیانی استادانه
        

          اصولا فردی بودم که از شروع همچین کتبی می ترسیدم که نکند منظور اصلی شاعر را نفهمم؟نکند شعر ها به دلم ننشیند؟ و و و 
اما از وقتی که پادکست نظامی خوانی جناب طاهری در کست باکس را پیدا کردم، جرئت پیدا کردم که این ادبیات بزرگ رو از نظامی گنجوی شروع کنم.پس گوش دادن به هفت پیکر را آغاز کردم و چهار الی پنج ماه بعد،خسرو و شیرین. و خودم را در درجه ای نمی بینم که این ابیات زیبا را نقد کنم.آنقدر ایهام و استعاره های حکیم زیباست،که زبان قاصر است از صحبت کردن درباره آنها. خود داستان هم که جای خود را دارد(ولی مناظره‌ی خسرو و فرهاد رو دوست داشتم. در واقع فرهاد رو بیشتر می پسندیدم چون  بنظرم خسرو خیلی گستاخ و خودخواه بود )
و تصمیم گرفتم که از این به بعد در سال،دو الی سه کتاب را اختصاص بدهم به ادبیات کهن ایرانی. و اگر توانایی خواندن را نداشتم،حداقل گوش دهم. و بعد از کامل کردن پنج گنجینه نظامی،سراغ شاهنامه ی حکیم فردوسی و بعد از آن احتمالا به سراغ کتب سعدی خواهم رفت
        

          چقدر جذاب و چقدر گیرا بود 
واقعاً لذت بردم از شیرینی و جادوی شعر نظامی گنجوی 
        

          کتاب را از پادکست و با صدای محمدرضا طاهری خوانده و گوش دادم.الحق و والانصاف چقدر دلنشین و مسلط خوانده و توضیح داده بود‌ بینهایت لذت بردم.پیشنهاد میکنم  بشنوید و لذت ببرید.
        

          اگر شیرین نباشد دستگیرم
چو شمع از سوزش بادی بمیرم...
        

          نتیجه‌ی افسانه خسرو و شیرین:

تو کز عبرت بدین افسانه مانی

چه پنداری مگر افسانه خوانی

درین افسانه شرط است اشک راندن

گلابی تلخ بر شیرین فشاندن

به حکم آنکه آن کم‌زندگانی

چو گل بر باد شد روز جوانی

سبک‌رو چون بت قبچاق بود

گمان افتاد خود کافاق من بود

همایون پیکری نغز و خردمند

فرستاده به من دارای دربند

پرندش دِرع و از دِرع آهنین‌تر

قباش از پیرهن تنگ آستین‌تر

سران را گوش بر مالش نهاده

مرا در همسری بالش نهاده

چو ترکان گشته سوی کوچ محتاج

به ترکی داده رختم را به تارج

اگر شد ترکم از خرگه نهانی

خدایا ترک زادم را تو دانی
و پایان

ممنون از بچه‌های هم‌خوانیمون که من رو با دنیای زیبای شعرها آشنا کردند...
        

          نشاید حکم کردن بر دو بنیاد:
یکی بر بی‌طمع، دیگر بر آزاد

خواندنی و دلنشین
نکته قابل توجه ادب/ حیا/ اصول اخلاقی است که حکیم نظامی در سرودن منظومه های عاشقانه لحاظ کرده است.