خب،
این صرفا احساس و نظر منه،بعد از خوندن این کتاب.
به عنوان اولین کتاب آقای نویسنده،سطحش خوب رو به بالا بود.
متن روان  و کشش نسبتا خوبی داشت.برای منی که قبلا سمفونی مردگان رو خونده بودم،انگار که این ،طرح خام اون شاهکار  بود.
از لحاظ شخصیت پردازی،فکر میکنم هنوز جا داشت که کاراکتر هارو بیشتر بهمون بشناسونه.در این زمینه،نویسنده به یه شناخت سطحی از همه ی شخصیت ها بسنده کرده که نمیدونم چرا.برای مثال من خواننده باید خیلی بیشتر از اینا با رفقای صمیمی مانی آشنا میشدم تا موقع خوندن داستان  مرگشون،متاثر بشم.یا حتی با آرمان و زن و بچه اش.
از لحاظ توصیف مکان و تصویرسازی هم هنوز جای کار داشت.مثلا من باید خیلی بیشتر از اینا با اون خونه ی پدری و حال و هواش ارتباط میگرفتم تا متوجه اون ضربه ای که مانی بعد از ترک اون خونه خورده رو درک کنم.
در کل خط داستانی رو دوست داشتم و خوب بود ولی همین کم کاری در توصیف شخصیتها و مکانها،باعث شد اونجوری که باید به دل نشینه.یادمه سمفونی مردگان رو که تموم کردم،تا چند روز ذهنم درگیر آیدین بود.هیچ جوره نمیتونستم از فکر اون کتاب در بیام.ولی مانی،بیچاره در حقش اجحاف شد.
درباره ی عشق یاس و مانی،یه جاهایی موقع خوندن این قسمتها،یاد اون رمانهای عاشقانه ای که دوره راهنمایی تا صبح بیدار میموندیم و هشتصد صفحه رو میخوندیم تموم میکردیم مینداخت منو.حقیقتا عشق بین یه دختر محجبه و مانی که زیاد شناختی از شخصیتش نداشتم،یکم برام غیر قابل باور و نا ملموس بود.راستش زیاد از یاس خوشم نیومد که اینم نمیدونم چرا.
البته که نظر هرکس درمورد این قسمت از داستان،بستگی به تعریفی داره که اون شخص از  عشق توی ذهنش داره و کاملا برای هرکسی منحصر بفرده.
در آخر؛
شروع کتاب عالی بود،اون پاراگراف اول کتاب محشر بود،ایده و داستان خیلی خوب بود ولی تعریف کردن داستان و پایانش زیاد به دلم ننشست.نه بخاطر خود داستان،بخاطر همون کم کاری در توصیف داستان.

با آرزوی موفقیتهای روز افزون برای جناب محمدی عزیز.

      

        خب...
بیشترین چیزی که موقع خوندن این کتاب منو جذب خودش کرد،رابطه ی قشنگ یوسف و زری بود و اینکه چطور وقتی توی رابطه ی درست باشی،رشد میکنی و بزرگ میشی.

بعد از این،شرافت بود که مثل یک سیلی محکم خورد به صورتم.اینکه شرافت بدست اوردنی نیست،نگه داشتنیه.حالا ما هزااار ی هم عذر و بهونه بیاریم که «میشه و نمیشه و همه همینن و هرکسی جای من بود همین کارو میکرد و...»این شرفمونه که داره قربانی میشه تا وجدانمون آروم بگیره،یا شایدم ذره ذره نابود بشه.

در کل خیلی کتاب دوست داشتنی بود.خیلی روان بود و حوصله سر بر هم نبود.اونقدر جذاب نبود که نتونم بذارمش زمین ولی با این حال خیلی حرفای خوبی برای گفتن داشت.

و در آخر ممنونم از وجود  همه ی دوستانی که باعث شدن من این کتاب رو بخونم.
      

        .....
این،کتابی بود که هر شب قبل از اینکه خواب منو با خودش ببره به چند ساعت آرامش و بی خیالی
تو بیداری،منو از همه ی فکر و خیالهایی که هرروز داشتن روح منو بیشتر میساییدن،جدا میکرد.
انگار شده بود مرز بین فشار و آسودگی دو دنیای خواب و بیداریم.
این نظر من راجع به خود کتاب نیست،راجع به حسیه که موقع خوندنش داشتم.
خیلی خوشحالم که تو این شرایط خوندمش.
به هر حال،اگر تو شرایطی هستی که شلوغی و سنگینی زندگی خیلی داره بهت فشار میاره،این کتاب میتونه مثل یه مسکن،یه چند ساعتی آرومت کنه....

      

        من کی باشم که راجع به آثار داستایفسکی بخوام نظر بدم.
      

        اولین چیزی که توی این کتاب به چشمم اومد این حقیقت بود که حتی در وخیم ترین شرایطی که برامون پیش میاد هم،الویت اطرافیان مون  سود و منفعت خودشونه،حتی نزدیکترین ها...
      

        نمیدونم من چیزی ازش نفهمیدم یا واقعا چیزی برای فهمیدن نداشت🤔
      

        چطوری میشه که یه آدم میون اینهمه اسارت بازهم احساس آزادی میکنه...
میون اینهمه بدبختی،دنبال معنا میگرده و دووم میاره؟!!!

این اولین کتابی بود که در رابطه با جنگ جهانی دوم و اردوگاه های کار اجباری میخوندم،بخاطر همین جمله به جمله اش،مثل پتکی بود که به سرم میکوبیدن.
چیزی که ذهنمو مشغول کرده اینه که یهودیا از جنگ جهانی دوم به بعد از دید بقیه منفور شدن یا نه،از اول همینطور بوده؟ 
اصلا از اول یعنی کی و چرا؟
      

        داستان خسرو و شیرین رو جسته گریخته از این و اون شنیده بودم ولی حقیقتا فکرنمیکردم که یه همچین داستانی باشه.خیلی عالی بود.واقعا به دلم نشست.
      

        دوسش نداشتم.
وقتی که داشتم میخوندم دقیقا کلمه به کلمه ای که میخوندم برام یه ضدحال بود.تعریفایی که ازش شنیده بودم کجا،خود کتاب کجا...
      

        ویکتور هوگو نیز،به خدایان جهان ادبیات من پیوست.

(من هر کتابی که بخونم و مسخش بشم،به خودم میگم این نویسنده خداس.مثلا  برای من صادق هدایت خداس، ویکتور فرانکل خداس،عباس معروفی خداس،آلبر کامو خداس و ....)

درسته که توضیحات و شاخ و برگ خیلی زیاد داشت،به اندازه ای که گاها از داستان اصلی پرت میشدم به تاریخ،ولی،با کلمه کلمه داستانش،با گویین پلین و دئا،با اورسوس و هومو،توی  کوچه های لندن زندگی کردم و موقعی که کتاب تموم شد یک سوگ واقعی رو انگار تجربه کردم.احساسی که داشتم دقیقا این بود که انگار از دنیا پرتم کردن بیرون.
و درآخر؛
مطمئنم که یه روزی دوباره این کتاب رو میخونم و برمیگردم به دنیاش.
      

        حقیقتا دیگه نمیتونم ادامه بدم.خیلی زیاد توضیح و تفسیر داره و واقعا دیگه حوصله مو سر برد.

شمایی که این کتاب رو تا آخر خوندی  و الان هم داری یادداشت  منو میخونی،توروخدا بیا بهم بگو تهش چی میشه.نه توان ادامه دادنش رو دارم،نه قدرت فراموش کردنش.