وقتی اولین بار شاپور می‌خواست شیرین رو به خسرو معرفی کنه، وقتی نوبت به چشم‌های شیرین می‌رسه، شاپور اینجوری میگه که چشماش درشت و آهوییه :)))) 

گر اندازه ز چشم خویش گیرد
بر آهویی صد آهو بیش گیرد
      

        واقعا به نظرم خاص‌ترین صحنه عاشقانه تاریخ جایی اتفاق افتاده که شیرین از قصر فرار می‌کنه تا به سمت قصر خسرو بره؛ از اون طرف خسرو هم از قصرش به سمت ارمنستان می‌تاخت تا بره پیش شیرین.
وسط راه، اونا هم دیگه رو کنار یک چشمه‌ای می‌بینن. شیرین داشته توی آب خودش رو می‌شسته و حواسش به اطراف نبوده. خسرو از دور نگاهش میکنه و یک دل نه صد دل عاشقش میشه، جوری که خودش میگه مثل خورشید داشتم می سوختم. وقتی شیرین متوجه او میشه، خجالت میکشه و سریع خودش رو می پوشونه. خسرو هم که میبینه شیرین معذب شده روش رو برمی گردونه. اما وقتی بعد مدتی دوباره نگاه میکنه، شیرین رفته بوده. شیرین هم همونجا عاشق خسرو میشه ولی چون خسرو با لباس مبدل اونجا بوده، نشان شاهی از او نمی‌بینه و متوجه نمیشه که او همان خسروست. با خودش میگه نمیشه که عاشق دو نفر بشم! اگه او دلدار من نیست چطور دلم رو برد! باید برم به سمت قصر خسرو...
و خسرو هم دوباره راه میافته به سمت ارمنستان....
      

        کتاب "دست‌نوشته‌های یک کودک فهیم" اثر "امیرمهدی ژوله" که در سال ۱۳۸۲ به چاپ رسیده، به جد می‌تونه تا یک ساعت شما رو بخندونه و با کلیشه‌های زندگی در دهه هفتاد و هشتاد، که با لحن یک پسربچه و از دیدگاه اون نوشته شده، شما رو برای مدتی از دغدغه‌ها و مصائب زندگی سخت کنونی، دور کنه. 

      

        این کتاب رو شاید از ۶، ۷ سالگی داشته باشم. سال‌هایی که بعد از طلاق پدر و مادرم با رنج‌های درونی زیادی، تک و تنها به عنوان یک دختربچه دست و پنجه نرم می کردم. سال‌هایی که اضطراب داشتم، می‌ترسیدم، شجاعت رو به رو شدن با خیلی چیزها رو نداشتم، احساس می کردم دوست داشتنی نیستم، خودم رو تنها و رها شده حس می کردم.
این کتاب بهم ارامش می‌داد. بهم کمک می کرد و در آغوشم می گرفت.
الان در آستانه ۲۴ سالگی هستم و هنوزم این کتاب شونه محکمی برای پریشونی های منه.
به همه پیشنهاد میشه؛ گول رده سنی رو نخورید :)
      

        
یه مبحث خیلی جذابی توی مهندسی مکانیک و درس طراحی اجزا وجود داره به اسم "واماندگی".
واماندگی دو جوره.
در واقع به دو عامل بستگی داره که یه قطعه وامانده بشه، کلپس کنه.
و برای مواد نرم و ترد هم  یه تفاوتایی داره.
یکی واماندگی استاتیکیه که در اثر تنش های ثابت و استاتیک اتفاق میفته.
نوع بعدی واماندگی، در برابر تنش های نوسانیه
دیگه تنشه داره سینوسی یا حتی غیرمتناوب و نامنظم تغییر میکنه روی قطعه.
اونجوری دیگه اون قطعه قبل از اینکه به استحکام نهایی یا حد تسلیمش برسه میشکنه.
چرا؟
چون خسته میشه!
اره دقیقا، اسم پدیده‌ش خستگیه.
خستگی ناشی از تنش ها یا ترک هاییه که ناخواسته به قطعه وارد شدن.
و حتی تو مرز ناپیوستگیای خود قطعه، مثل سوراخ، شیار، جا خار،... بیشتر اثر میذارن.
درست عین ادمی که خودش یه دردی داره توام میخوای بهش زخم بزنی عدل دست بذاری رو اون نقطه ضعفش.
اگه خستگی اتفاق نیفته، قطعه دیگه اون اخرا که داره نفس نفس میزنه، فوقش تسلیم میشه. به حد تسلیم میرسه.
اره نزدیکه به ناحیه شکست، ولی هنوز که نشکسته! 
اصلا شاید هنوز وقت باشه با یه سری عملیات حرارتی یا سردکاری،آبکاری یا هر فرایندی استحکامشو بالا ببریم‌.
ولی
قطعه ای که به خستگی میرسه، به شکست منجر میشه نه تسلیم.
شکستِ بعدِ تسلیم تدریجیه. اما شکست ناشی از خستگی ناگهانی و بدون بدوز نشونه های هشدار دهنده‌ست.
آدمی هم همینه. خستگی ناگهان توی زندگیش همه چیز رو از ریشه می‌سوزونه!

-ساغر سیف‌اللهی‌فرد
      

        چرا من این همه #یادداشت از روزمرگی‌ها می‌نویسم؟
جوابشو آرتور کریستال بهم داد!
برای نویسنده‌ها هر اتفاقی فقط به این دلیل رخ می‌دهد که به نثر یا نظم تبدیل شود. اعتقاد راسخ به این که تجربه فقط با نوشته شدن به انجام می‌رسد.
      

        یه چیزی بگم :)))
ژان تولی برای اینکه بتونه هرچه بهتر این داستان رو به تصویر بکشه، شخصا میره به اون روستا و هی مردماش رو سین‌جیم میکنه.
تا حدی که روستاییا تهدیدش می‌کنن و بهش میگن راهتو بکش برو وگرنه همون بلا رو سر توام میاریم :)))
      

        غمگین‌ترین متنی که امروز خوندم:

آریایی‌ها فراموش کردند که باید نژاد خود را خالص نگه دارند و به این شکل حق زندگی در بهشتی را که خود خلق کرده بودند از خود سلب کردند و غرق در اختلاط نژاد شدند و به تدریج خلاقیت و فرهنگ از دستانشان پرواز کرد، هم از نظر ذهنی و هم از نظر جسمی رشد کرد، اما نه مانند اجدادش، بلکه همانند نژاد پست‌تر. اندکی توانست در مرکز تمدنی که شکل داده بود بقا یابد، اما تحجر خیلی زود از راه رسید و او در تاریخ فراموش شد.

-نبرد من
-آدولف هیتلر
      

        آدم وقتی می‌بیند کسانی هستند که چشمانشان سالم است و چیزی نمی‌خوانند، حیفش می‌آید.
- پروفسور محمود حسابی
      

        عاشق لیلی بودن دیگر است، نام لیلی بردن دیگر، و قصه ی مجنون خواندن و شنودن دیگر..
- عین القضات همدانی
      

        این متفاوت ترین اثریه که می‌تونید از اریک امانوئل اشمیت بخونید!
فکر کنید هیتلر توی دانشکده هنرهای زیبا پذیرفته میشد و مسیر زندگیش تغییر می‌کرد! خودش به اندازه کافی موضوع جذابی هست.
این کتاب دو دنیای موازی رو روایت میکنه. دنیای هیتلری که می‌شناسیم و هیتلری که میشد در مسیر آرزوهاش پیش بره.
به شدت پیشنهاد میشه.
      

        کتاب رنج‌های ورتر جوان اثر گوته رو شروع کردم و همین صفحه اولی، توی یادداشت مترجم یه چیزی باعث شد دهنم باز بمونه!
این کتاب سال ۱۷۷۴ نوشته شده! خییییلی سال پیش! این که با کتاب‌ها میشه یه سفر ارزون قیمت و راحت و فوری به قرن‌ها قبل داشت و بدون خستگی راه، هروقت اراده کنی برگردی خونه‌ت، خیلی شگفت‌انگیزه، خیلی!

      

        کتاب ریگ روان اثر استیو تولتز رو خوندم...
این کتاب رو دقیقا اسفند پارسال خریدم اما اون موقع تا حدودا صفحه ۱۰۰ خوندم و ادامه ندادم...
اوایل اسفند امسال، با یکی از دوستانم خوندن این کتاب رو شروع کردیم و امروز، ۲۰ اسفند، تموم شد.
می‌خوام درباره این کتاب و تجربه خوانش‌مون صحبت کنم. می‌تونید مطمئن باشید که اسپویل نداره.
به عنوان کسی که اول، جز از کل و هرچه‌باداباد رو از این نویسنده خونده بود، اوایل کتاب بابت بی‌نظمی وقایع و شیوه‌ی شرح داستان، اذیت می‌شدم؛ دوستم هم همین‌طور.
(اصلا یکی از دلایلی که پارسال این کتاب رو ادامه ندادم همین بود. اما از خوبی‌های هم‌خوانی با پارتنر همین بس که متعهد و مسئولی که بخش روزانه‌ت از اون کتاب رو بخونی، به هر قیمتی!)
داستان پیش رفت و به جایی رسید که هر صفحه‌ش به طرز غیرقابل تحملی مشمئزکننده شده بود! شخصیتی که حتی برای دشمنت هم آرزو نمی‌کردی! فردی که می‌گفتی نصیب گرگ بیابون هم نشه! آدمی که به آدمیت نمی‌شناختیش! فضا بارونی و خاکستری بود و بوی فاضلاب می‌داد.
و باز قصه پیش رفت... درست مثل عادت ستایش‌شده‌ی استیو تولتز که در کتاب جز از کل به خوبی نمایان بود، در هر ۲۰ صفحه دست‌کم یک اتفاق متفاوت و پیش‌برنده یا حتی پس‌برنده (فلش‌بک) رقم می‌خورد و به‌طور رازآلودی زمان رو به چالش می‌کشوند. فضا رنگ زردی بی‌جان به خودش گرفت و صدای خش خش برگ‌های مرده می‌داد.
قصه پیش رفت... خواننده که ما باشیم، تبدیل شد به یک افسرده‌ی بدحال که با قرص سرپا موند! اتفاقاتی افتاد که حتی راضی نبودی تو یه کتاب و در قالب یک داستان غیرواقعی با اون‌ها مواجه بشی! همه چیز سیاه شد. اما فکر می‌کنید بالاتر از سیاهی رنگی نیست؟!
و قصه پیش رفت. رنگ بالاتر از سیاهی کشف شد: سفید! (خودتون که بخونید متوجه می‌شید.)
و داستان به مناسب‌ترین شکل خودش به پایان می‌رسه. پایانی غیرقابل پیش‌بینی اما کاملا درخور استیو تولتز. تراژدی‌ای نو و غیرتکراری یا مجمع‌الامراضی که مشابهش رو هیچ‌جایی ندیدید و نخوندید و نشنیدید! 
شما با این کتاب گریه می‌کنید و از اعماق وجود غصه می‌خورید. کلافه میشید و آرزو می‌کنید زودتر از شرش خلاص شید و به پایانش برسید. هم ازش خسته‌اید و هم بهش یه میل درونی دارید.
این کتاب، داستانی از اینرسیِ درد و مصیبته. رنجی که شروع بشه هیچ پایانی رو نمیشه براش متصور شد؛ حتی مرگ.

      

        پائولا هاوکینز توی کتاب "آتش پنهان" نوشته:
تراژدی‌های زندگی با گذر زمان دست‌مایه طنز می‌شوند.
استیو تولتز هم توی کتاب "ریگ روان" گفته:
از ریخت افتادن تراژدی یک انسان، فانتزی به تعلیق درآمده یک انسان دیگر است.

ظاهرا تقابل تراژدی و طنز برای نویسنده های معاصر جذابه. منم واقعا ازش لذت می‌برم...

      

        خورخه لوئیس بورخس، نویسنده آرژانتینی اعتقاد داشت که باید الهیات را شاخه‌ای از ادبیات خیالی پنداشت تا از خواندن آن لذت برد.
من از ۱۵ سالگی که با هرمان هسه آشنا شدم و شروع به خواندن آثارش کردم، با این که از اعتقادات و عقاید من فرسخ‌ها فاصله داشت اما طوری مجذوبش شدم که تبدیل شد به نویسنده مورد علاقه‌‌م و دیوانه‌وار به سبک و قلم و داستان‌هاش دل بستم.
از چند وقت پیش هم که شروع کردم از عین القضات همدانی خواندم، متوجه شدم که آثارش کلا حول محور قرآن و عرفانی می‌گرده که خود عین القضات به اون درجه معنویت رسیده.
من یک آتئیستم اما باز هم از نوشته هایی از این دست لذت بردم و بهش دل دادم.
ما آدم‌ها اگر اراده کنیم، وسیع‌تر از اونی هستیم که در محاصره افکار شخصی خودمون بمونیم و امکان درک غیر رو از خودمون سلب کنیم.
امروزه همه به این که زمین مرکز جهان نیست، باور دارند اما هنوز از مطالعه و نقل داستان‌های اساطیری درباره نجوم و صور فلکی و دنیای آسمان‌ها، دست نکشیده اند.
برای منِ آتئیستِ عاشقِ ادبیات، الهیات جزئی غیرقابل‌حذف از آثاری هستش که می‌خوانم و به قول بورخس، به عنوان ادبیات خیالی، جایگاه لطیفی دارد.