یادداشت ساغر سیف اللهی فرد

        
یه مبحث خیلی جذابی توی مهندسی مکانیک و درس طراحی اجزا وجود داره به اسم "واماندگی".
واماندگی دو جوره.
در واقع به دو عامل بستگی داره که یه قطعه وامانده بشه، کلپس کنه.
و برای مواد نرم و ترد هم  یه تفاوتایی داره.
یکی واماندگی استاتیکیه که در اثر تنش های ثابت و استاتیک اتفاق میفته.
نوع بعدی واماندگی، در برابر تنش های نوسانیه
دیگه تنشه داره سینوسی یا حتی غیرمتناوب و نامنظم تغییر میکنه روی قطعه.
اونجوری دیگه اون قطعه قبل از اینکه به استحکام نهایی یا حد تسلیمش برسه میشکنه.
چرا؟
چون خسته میشه!
اره دقیقا، اسم پدیده‌ش خستگیه.
خستگی ناشی از تنش ها یا ترک هاییه که ناخواسته به قطعه وارد شدن.
و حتی تو مرز ناپیوستگیای خود قطعه، مثل سوراخ، شیار، جا خار،... بیشتر اثر میذارن.
درست عین ادمی که خودش یه دردی داره توام میخوای بهش زخم بزنی عدل دست بذاری رو اون نقطه ضعفش.
اگه خستگی اتفاق نیفته، قطعه دیگه اون اخرا که داره نفس نفس میزنه، فوقش تسلیم میشه. به حد تسلیم میرسه.
اره نزدیکه به ناحیه شکست، ولی هنوز که نشکسته! 
اصلا شاید هنوز وقت باشه با یه سری عملیات حرارتی یا سردکاری،آبکاری یا هر فرایندی استحکامشو بالا ببریم‌.
ولی
قطعه ای که به خستگی میرسه، به شکست منجر میشه نه تسلیم.
شکستِ بعدِ تسلیم تدریجیه. اما شکست ناشی از خستگی ناگهانی و بدون بدوز نشونه های هشدار دهنده‌ست.
آدمی هم همینه. خستگی ناگهان توی زندگیش همه چیز رو از ریشه می‌سوزونه!

-ساغر سیف‌اللهی‌فرد