چرا ۵ ستاره دادم خب معلومه چون فقط همین قدر می تونستم امتیاز بدم وگر نه هزار امتیاز میدادم ‌بهش

تموم شدن کوارتت از یه ور کلی حس عجیب برای پایان باحالش داشت و از یه ور دیگه کلی ناراحت شدم که تموم شد و باید صبر کنم تا خانم سالمی کتاب بعدیو بنویسند
این کتاب اینقدر دیالوگ خوب و باحال داره که حد نداره
        

          یکیی از به یاد موندیی تریناا>>
:)) واقعااا خیلییی خیلیی قشنگگ بوود
شوخی هاشون حتی تیکه انداختاشون به هم
مرموز بودن شخصیتاا
قدرت باور نکردنی لیبرشن و کاری که عشق با هاله‌هات میکنه!
😭✨تا همیشه یکی از به یاد موندی ترینا.
همراه با همخوانی باا خوده ارمینا سالمی گشنگمون. 
        

          مدت زیادیه که مشغول خوندنشم چون فکر می‌کردم که در برهه‌ای هستم که برای سای‌فای پیرم.
اوایلش گیج‌کننده، سپس برانگیزاننده‌ی کنجکاوی، وسط‌هاش کمی کسل‌کننده و آخر داستان محشر بود. اونجا که داستان سرعت می‌گرفت رو یک نفس خوندم و به وجدم آورد. 
شاید این هم نشونه‌ایه که باید تا تموم کردن یه کتاب صبر کنم برای قضاوت کردن درباره‌ش. 
به‌هرحال، لذت بردم و احتمالاً برای یادآوری چگونگی روشن نگه داشتن نورم دوباره بهش رجوع کنم.
و خسته نباشی آرمینا. می‌ترسم خیلی چیزهای ناجوری بگم حقیقتش راجع به کتاب. ممکنه تبدیل به حس‌گر مادر شی و بزنی تیکه‌پارم کنی. :)))))
        

          اصلا نمیدونم در مورد این کتاب چطوری باید بنویسم که حق مطلب رو ادا کنه.
نمیدونم ولی شاید تجربه بیست سال جنایی خوندن یکی از دلایلی بود که خیلی زود باعث شد من متوجه دو مهره اصلی ماجرا بشم ولی غیر از اون، داستان، اتفاقات، شخصیت‌ها و کلا مفهوم کلی ماجرا رو دوست داشتم.
البته که یه ایرادایی بهش وارده، ولی برای نویسنده وطنی که همچین پلاتی مینویسه و مشخصه در موردش مطالعه داره ایستاده کف میزنم.
ایران به آرمینا سالمی‌های بیشتری نیاز داره.
        

          وای خدایا می‌خوام گریه کنم الان. موخره‌ رو حتما بخونید.
وای مغزم کار نمی‌کنه بعدا یه چیز درست درمون می‌نویسم.

بعدا:
نقطه قوت کار شخصیت‌پردازیش بود. پر از شخصیت‌های متفاوت از هم که دنیاها از هم فاصله دارن ولی تو یه جزیره کنار هم جمع می‌شن و باهم دوست می‌شن، شاید هم دوست نشن و تبدیل شن به دشمن‌شیپی که عای خدا می‌شه کشتشون انقدر خوبن.
و بله بعضی از شخصیتا زیادی پرفکتن. این یکم شاید بره روی مخ و امیدوارم یه اشتباهی بکنن. شایدم کردن ما خبر نداریم. انی‌وی!
روابط بین شخصیتا خیلی خیلی دوست‌داشتنین برام. من کلا از نحوه‌ی شناخت پیدا کردن آدما از هم لذت می‌برم و طوری که نیک و لیبرا همو آروم آروم شناختن و جری و لیبرا یهویی همو شناختن و کلا! همش>>
اسامی زیادی دوست‌داشتنی بودن برام اینکه نویسنده رو اسامی کار کرده بود و دنبال معنیشون گشته بود و خلاصه که حسابی پسندیدم. ایده‌ی زندگی مجدد هم خیلی دوست داشتم. کلی دربارش خیال پردازی کردم که خودم و تک تک آدمای دورم چه شکلی می‌شدن و می‌خواستن باشن.
طوری که اتفاقات کنار هم چیده شده بودن، آروم آروم بهشون نزدیک می‌شدیم، گاهی اوقات هشدار می‌گرفتیم که آره قراره اتفاق بیفتن جالب بود. ولی یکم باعث گنگی می‌شد. کلا یکم گنگ بود بعضی قسمتا و مشخصا تا وقتی تا آخر مجموعه رو نخونی برات گنگیشون باز نمی‌شن. ¬_¬
از فلش‌بک هایی که نیک می‌زد یکم ناراضی بودم. یه بخشایی رو گنگ تعریف می‌کرد یعنی نمی‌فهمیدم الان برگشتیم به حال یا هنوز تو گذشته‌ایم. ولی به نظرم بهترین روش برای شناختنشه. برای دوست داشتنشه. 
من کتابو دوست داشتم و امیدوارم شماهم دوستش داشته باشید.
Have fun