یادداشت Maedeh

        مدت زیادیه که مشغول خوندنشم چون فکر می‌کردم که در برهه‌ای هستم که برای سای‌فای پیرم.
اوایلش گیج‌کننده، سپس برانگیزاننده‌ی کنجکاوی، وسط‌هاش کمی کسل‌کننده و آخر داستان محشر بود. اونجا که داستان سرعت می‌گرفت رو یک نفس خوندم و به وجدم آورد. 
شاید این هم نشونه‌ایه که باید تا تموم کردن یه کتاب صبر کنم برای قضاوت کردن درباره‌ش. 
به‌هرحال، لذت بردم و احتمالاً برای یادآوری چگونگی روشن نگه داشتن نورم دوباره بهش رجوع کنم.
و خسته نباشی آرمینا. می‌ترسم خیلی چیزهای ناجوری بگم حقیقتش راجع به کتاب. ممکنه تبدیل به حس‌گر مادر شی و بزنی تیکه‌پارم کنی. :)))))