همه چیز از روزی آغاز می شود که دَرَگان، نویسنده ی پابه سن گذاشته، دفترچه ی تلفنش را گم می کند. یا بهتر است بگوییم دفترچه ی تلفن گم شده اش را می یابد. در حالت چرت نیم روزش است که تلفن خانه زنگ می خورد. سه ماه است با کسی حرف نزده و حتی برداشتن تلفن برایش سخت است. ولی تلفن همچنان زنگ می خورد. گوشی را که بر می دارد صدایی آرام و تهدید آمیز به او می گوید که دفترچه تلفنش را پیدا کرده و می تواند برایش بیاورد. درگان یادش می آید که روزی شماره تلفنش و حتی آدرسش را روی دفترچه نوشته، چرا؟ یادش نمی آید. از صدا می ترسد و تصمیم می گیرد بیرون از خانه قرار بگذارد. درعین حال با خودش فکر می کند که اصلاً به این دفترچه نیازی دارد؟ شماره های ضروری را که برایش مهم است از بر است و شماره های آن دفترچه معلوم نیست اصلاً به کارش بیایند. ولی مرد اصرار می کند که نزدیک خانه ی اوست و می تواند همین الان دفترچه را برایش بیاورد. درگان قرار را برای فردا می گذارد و گوشی را قطع می کند. ناراحت است که این قرار را گذاشته.داستان تا در محله گم نشوی اینگونه آغاز می شود. درگان سر قرار حاضر می شود و دفترچه اش را از مرد می گیرد. ولی این تازه آغاز ماجراست. چرا که متوجه می شود نامی داخل این دفترچه است که برای مردی که آن را یافته آشناست و حالا او می خواهد بداند دَرَگان درباره ی آن نام چه می داند. نامی متعلق به گذشته که به یک پرونده ی جنایی مربوط است...بریده ای از کتاب:ناگهان یاد بخشی از خاطرات یک فیلسوف زن فرانسوی افتاد. این فیلسوف از حرف زنی جاخورده بود که در زمان جنگ گفته بود: «هر طور می خواهید فکر کنید. جنگ نمی تواند در رابطه ی من با یک ساقه ی علف خللی ایجاد کند.» فیلسوف لابد پیش خودش گفته بود این زن یا احمق است یا بی رگ. اما این جمله حالا برای دَرَگان معنای دیگری داشت. به هنگام فاجعه یا اندوه، تنها راه نجات جست وجوی نقطه ای ثابت است که با چنگ زدن به آن تعادلتان را حفظ کنید و از لبه ی پرتگاه سقوط نکنید. نگاهتان روی یک ساقه ی علف ثابت می ماند، تنه ی یک درخت، گلبرگ های یک گل؛ گویی خودتان را به یک قایق نجات می آویزید. ممرز یا صنوبرِ آن سوی شیشه ی پنجره قوت قلبش می داد و با این که ساعت تقریباً یازده شب بود، به یُمن حضور خاموشش، او را آسوده خاطر می کرد.