نگاهم رو تغییر داد تا به حال اینطوری به امام خمینی نگاه و فکر نکرده بودم.
حیف که دیدار سوم چاپ نشده
        

          کتاب دو جلدی سه دیدار بی شک از بهترین کتاب‌هایی بود که در عمرم خوانده ام. نادر ابراهیمی با قلم زیبای خود، داستان شکل گیری شخصیت امام و انقلاب را بیان می‌کند. کتاب دو لایه دارد که یکی روایتگر زندگی امام و دیگری عمیقتر است و فضایی عرفانی_فلسفی دارد که برای من جذابیت ویژه ای داشت. این کتاب علاوه بر اینکه لذت خواندن یک داستان زیبا را به مخاطب می چشاند، می‌تواند گره های ذهنی او در مورد موضوع کتاب را هم تا حدودی بگشاید.
        

          _ ... آزادی مثل آب ، مثل هوا ، مثل نان برای انسان واجب است . اما انسان باید آب را برای فرو نشاندن تشنگی بخواهد نه خود را غرق کردن در آن و هوا را برای تنفس بخواهد نه برای آلوده کردن آن و مسموم کردن آدمیزاد و نان را برای سیر کردن شکم، نه نهادن و کپک زده کردن و دور ریختن . آزادی باید مایه خوشبختی آدم ها باشد نه اسباب بدبختی آن ها. پس آنچه بدبخت میکند یقین بدان که آزادی نیست ، چیزی‌ست شبیه آزادی .

سه دیدار | جلد دوم
استاد نادر ابراهیمی
        

          هر دو جلد عالی هستند. طوری با امام آشنا می شوید، که قبلا هرگز نشده اید. کاش جلد سومش هم نوشته شده بود.
        

          عالی. برای آشنایی با زندگی امام خمینی، این اولین و بهترین کتابیه که توصیه می کنم. دو جلد داره یکی کودکی و نوجوانی و جوانی امام تا قبل از فعالیت های سیاسی و دومی فعالیت های سیاسی امام در جوانی، قرار بود جلد سومی هم داشته باشه که اجل مهلت نداد.
        

          درخشان و خوش‌خوان. یکی از جذاب‌های استاد ابراهیمی است و تصویری پرابهت از امام خمینی پیش چشم مخاطبش می‌آورد، تصویری غرورانگیز و دوست‌داشتنی.
        

          در ادامه دیدار اول، بیشتر با مبانی توحیدی و فکری آشنا می شویم، در ادامه دیدار دوم در دوران کودکی و نوجوانی و اوایل جوانی امام خمینی غوطه میخوریم و در ادامه دیدار سوم، اوضاع مملکت در دوران کودتا و ملی شدن صنعت نفت و احوالات آیت الله کاشانی و آیت الله بروجردی را از منظر امام میبینیم و تا نزدیک سال 42 یعنی آغاز خروش امام میرسیم و هزاران حیف که نادر ابراهیمی فرصت اتمام نگارش جلد سوم سه دیدار را پیدا نکرد و به مرادش ملحق شد...
نوشته نشدن جلد سوم سه دیدار از بزرگترین حسرت های خواندنی من شد...
        

          قلم نادر در کنار تعهد و تخصصی که به کارش دارد در کنار وقتی که برای خواندن و پژهش کردن می گذارد در کنار شخصیتی چون امام خمینی ....
قلم جسارت بخش نادر در کنار شخصیت جسارت بخش امام 
بیش از این چه می توان گفت؟
        

          جلد 2
تاریخ‌خوانی را دوست ندارم. اما دلبندِ این‌ام که یکی بنشیند برایم تاریخ را مثل قصه تعریف کند. و نادرخان تاریخ معاصر را در این دو جلد قصه کرده. هیچ‌وقت به این نزدیکی آیت‌الله کاشانی را نمی‌شناختم. هیچ فکر نمی‌کردم آیت‌الله خمینی و آیت‌الله کاشانی با هم دیداری هم داشته باشند. از آقای مدرس هم درس‌ها فهمیدم.  دیدار امام با مدرس هم به تماشا نشستم؛ انگار یک سریال تلویزیونی. و رعب‌آور و هیجان‌انگیز بود دیدار امام با شاه. انگاری گوشه‌ای از کاخ نشسته بودم به نظاره. و اما آیت‌الله بروجردی که امام احترامش را واجب می‌دانست.
وقتی نادر ابراهیمی را شاعرِ نویسندگان می‌خوانم، نود درصدش به خاطر عاشقانه نوشتشن است؛ بانوقدسِ ایران، صاحبه‌بانو، بانوهاجر؛ این شخصیت‌ها و عشق‌شان بزرگترین قوت سه دیدار بزرگ بود. و ای کاش جلد سوم «به سوی اوج» هم می‌نوشت و می‌رفت. خدا رحمتت کند نادرخان.
        

          جلد دوم کتاب سه دیدار هم تموم شد؛ نویسنده گفته اگه میدونستم نوشتن این کتاب انقدر سخته اصلا شروع نمیکردم؛ این کتاب رو نه تنها باید خوند بلکه باید خط به خطش رو زندگی کرد🌹
        

          در جلد دوم نویسنده به جوانی، امام جوشش چشمه‌های مبارزاتی تا دیدارهای ایشان با شاه و نهایتا رحلت امام پرداخته شده است. 
به شخصه جلد دوم برایم جذاب‌تر بود. گفتن از شخصیت‌هایی مثل #بروجردی #کاشانی مصدق بیان مساله‌ی ملی شدن نفت بخصوص ملاقات اول امام با شاه البته قبل از پیروزی انقلاب و همین طور سال‌های سیاه وبا که واقعا غم آن روزها رو با کلمه
کلمه‌ی داستان می‌شود حس کرد و البته مثل همیشه شوخ طبعی خاص جناب ابراهیمی در داستان دیده می‌شود. در هر دو جلد متناسب با پیشرفت داستان زندگی امام گفتگویی بین مراد و مرید برقرار است که به سوالات عقیدتی پرداخته بحث سنگین است و خالی از قصه پردازی و شاید کمی خسته کننده و البته بی ربط به داستان زندگی امام ولی به جای خودش اگر با حوصله فراوان خوانده شود خالی از لطف نیست.
 
        

          و چه زیبا گفت از روحِ روحی جانِ ما🌱
از مبارزه و حرف های حقی که میزد..
حرف هایی که فراتر از نگاهِ ما و دوستانِ اوست..
اما به هرحال لذت بردم از روزگارِ روحی جانِ خمینی و تفکراتش!
        

          این دومین اثری بود که از نادر ابراهیمی می‌خواندم. قبل از این، با اینکه از نوجوانی عاشق فلسفه بودم، اما با "مردی در تبعید ابدی" عشقم به ملاصدرا و فلسفه‌اش عمیق تر شد.
سه دیدار هم قرار بود من را عاشق روح الله کند.. البته که موفق بوده اما همیشه وسط مطالعه وقتی به خودم می‌آمدم یاد ِ حرف های اول نادر در مقدمه کتاب می‌افتادم..
صفحه را نگه می‌داشتم و برمی‌گشتم عقب..
آنجایی که می‌نویسد
"مسلم است که که اگر زنده بمانم و ..."

سه دیدار هنوز وقت داشت برای اینکه من را بیشتر عاشق روح الله کند..
و تاریخ عجب مردی را از دست داده است..
غصه می‌خورم و فکر می‌کنم به اینکه جلد سوم چطور می‌توانست باشد؟
        

          بیش از هر چیزی برای من، یک دوره خدا شناسی و دین شناسی بود. 

        

          یه نگاه نو به روند انقلاب 
        

          برای آنها که از یک زندگی معمولی فراری اند.
        

          الان بگویند سه کتاب که بیشترین تاثیر را در زندگی ات گذاشته نام ببر قطعا یکی از آن سه دیدار نادر ابراهیمی و شخصیتی است که از امام ترسیم کرده
        

          فقط میتونم بگم حیف که جلد سومش نیست. چقدر شیرین و دلچسب بود دیدارها با مردی که از فراسوی باور ما می آمد، با قلم نادر ابراهیمی.
البته به نظرم جای آیت الله شاه آبادی هم در داستان خالی بود.
        

          از خواندن این کتاب غرق لذت شدم.
        

          کتابی دوجلدی با عنوان سه دیدار.
جلد سوم این سه گانه به دلایل نامعلومی مفقود است ظاهرا...
کتاب نثر خوبی دارد. داستانی. اما مخاطب را اسیر نمی کند. مخاطب با داستان گره نمی خورد. شاید چون داستان شلخته است. برش هایی از مقاطع زمانی زندگی امام راحل از کودکی تا نوفل لوشاتو به صورت گذرا...
کتاب مالامال از پرش های زمانی و محتوایی است. از کودکی امام به ذهنیات نویسنده، از ذهنیات نویسنده به دوران جوانی امام و بعد دوباره کودکی.
این خصیصه کتاب، خواننده ای چون من را که به خواندن داستان های خطی بیشتر عادت دارم و آن سبک بیشتر می پسندم، آزار می دهد.
ضمنا در تمام مدت مطالعه نتوانستم با مباحثی از کتاب که با عنوان دیدار اول تیتر خورده اند، رابطه بگیرم. اصلا نفهمیدم چیستند.... گویی بحث از عالم ذر است! همه را گذشتم. خوانده یا نخوانده. حتی حوصله مطالعه روزنامه ای اش را هم نداشتم. به گمان فقط باید خود ابراهیمی توضیح دهد این فصول چیستند.
ضمنا نگاه نویسنده یا مورخ به آیت الله بروجردی را نپسندیدم. نگاه تندی بود به مرجعیت عالم تشیع. ای بسا کمی باید محترمانه تر می بود.