سلام
داستان پردازی بسیار خوب
با اینکه زودتر از خود لیزا متوجه راز یا معمای زندگی اش شدم، باز از جذابیت داستان کم نشد برایم.
        

          در مقایسه با کتاب های جنایی معمایی یک کتاب متوسط رو به بالا . همین
        

          معرکه بود. فکر میکردم دارم منم دیوونه میشم

        

          کتابی که مرز بین خیال و واقعیت توش به قدری باریکه که خیلی جاها گول می‌خوریم!
ولی داستان انقدر روون و قشنگه که برای باز شدن گره نهایی با شوق تا فصل آخر پیش میریم؛
        

          متن روان و جذابی داشت با داستان پر کشش و لذت بردم.
        

          «کتاب درمورد دختر جوونی به نام لیزاست. لیزا توی یک خانواده‌ی معمولی انگلیسی بزرگ شده و تنها فرزند خانوادشه. بدن لیزا پر از زخم‌هاییه که جاهای مختلف بدنش‌ان و خانواده‌ش براش تعریف کردن که توی تولد پنج سالگیش و در مزرعه‌ی یکی از دوستان خانوادگیشون یک اتفاقی برای لیزا رخ داده که باعث این زخم‌ها شده. لیزا شب‌ها خواب گردی می‌کنه و کابوس‌های ترسناکی می‌بینه. اون فکر می‌کنه که همه‌ی اطرافیان بهش دروغ می‌گن، بعد از چندین ماه تلاش، یک خونه رو پیدا می‌کنه و اتاق مهمان اونجا رو اجاره می‌کنه تا بتونه بفهمه توی گذشته چه اتفاقاتی افتاده...» 
حدوداً تا اواسط کتاب، داستان کشش خوبی داشت و بیشتر سبک معمایی/جنایی گرفته بود اما توی نیمه‌ی دوم کتاب بیشتر سبک روان‌شناختی و احساسی به خودش گرفت. داستان قابل حدس بود. پلات تویست چندانی نداشت(به جز یکی ار فصل‌های کتاب). تنها نقطه‌های مثبت کتاب ترجمه و شخصیت‌پردازی خوبش بود. اگه قصد دارید یک کتاب هیجان‌انگیز و جنایی و معمایی بخونید و انتخابتون این کتابه، پیشنهاد می‌کنم دنبال کتاب دیگه‌ای بگردید. خوندنش برای سرگرمی و رهایی از دغدغه‌ی فکری برای تجربه‌ی خوبی بود اما کتابی نبود که بشه بهش «خیلی خوب و عالی» گفت. 
        

          واقعاً نوشتن ریویو درباره‌ی این کتاب یه‌کم برام سخته. چون نه این‌طوری بود که خیلی عاشقش شده باشم و نه که ازش بدم اومده باشه. کتاب شروع خوبی داره. و خب واقعا کششی که یک کتاب جنایی می‌طلبه رو هم داره. کم‌کم گره‌های داستان باز می‌شن و این هم خوب بود. اما این داستان هم با اینکه جالب بود، روندِ حل معما هم جذاب بود، اما درنهایت خیلی معمای پیچیده‌ای نداشت (برخلاف چیزی که تو خلاصه و در طی داستان نشون داده شد). از یک جا به بعد هم قابل پیش‌بینی شد کمی ولی باز همچنان تعلیقش حفظ شده بود. و البته یک‌چهارمِ پایانی کتاب هم خیلی روند تندی داشت و همه‌ی گره‌ها تندتند داشت باز می‌شد.
اما‌ با این حال از خوندنش پشیمون نیستم و به‌عنوان یک کتاب جناییِ معمولی خوب و جالب بود.
*اسپویل*
این دو قسمت خیلی تحت‌تاثیر قرارم دادن:
'بابا آهسته می‌گوید:
- یک چیزی بهم داد که مال مادرت بود، چیزی که خیلی می‌پوشید. توی تولد پونزده‌ سالگیت اونو بهت دادیم.
- شالم.
بازی روزگار را ببین! شالی که در این مدت شب‌ها از من محافظت کرده، مال همان زنی است که سعی کرده مرا بکشد، مادر خودم.'
'انگار باز جلوی دیوارنوشته ایستاده‌ام و حس می‌کنم دوباره خانواده‌ام را پیدا کرده‌ام. تعجبی ندارد که این‌قدر این فرش برایم جذابیت داشت. در تمام مدت خانواده‌ام در قلب خانه منتظرم بوده‌اند.'