لاهیری تو ۲۵ سالگی با زبان ایتالیایی آشنا میشه، زبانی که تبدیل به زبان سوم اون بعد از بنگالی(زبان مادری جومپا در هند) و انگلیسی میشه.
جومپا پس از ۲۰ سال یعنی در ۴۵ سالگی بالاخره تصمیم میگیره زبان ایتالیایی خودش رو تقویت کنه چون در طول این ۲۰ سال به شکلی سطحی این زبان رو آموخته بود.
لاهیری برای آموختن این زبان چاره ای جز غرق کردن خودش در اون زبان نمیبینه و حالا برای اینکار به رم مهاجرت میکنه و برای ۳ سال فقط ایتالیایی میخونه.
کلی واژه نامه میخونه به کلاس های اموزشی میره با مردم معاشرت میکنه و ...
وقتی تصمیم میگیره که به ایتالیایی بنویسه خیلی اذیت میشه، بار ها تلاش میکنه. نوشته هاش پر از اشتباهات دستوری و چون دایره لغات اندکی داره این کار رو بسیار مشکل میبینه چون در انگلیسی تسلط بسیار بالایی داشته اما راز موفقیت لاهیری چی بوده؟
چطور تونسته بالاخره کتابی رو مثل به عبارت دیگر به ایتالیایی بنویسه، یک زندگی نامه که در اون یادداشت ها و تأملات بسیار قشنگی در مورد زبان وجود داره.
کتاب مجموعه ای از یادداشت های اون در رم که با جمع آوری و دستی به سرشون کشیدن به این کتاب تبدیل شده.
زبان کتاب بسیار خودمونی بود و تونستم کاملا ارتباط برقرار کنم
ترجمه آقای حقیقت هم بسیار خوب بود
        

          جومپا لاهیری در این کتاب، کوتاه، شیرین و صمیمی از تجربیات شخصی‌اش در یادگیری زبان ایتالیایی می‌نویسد. جاهای مختلفی از کتاب را مصداق بارزِ «جانا سخن از زبان ما می‌گویی» یافتم. متنی هم که در مورد دیوار بود، خیلی خوب بود.
        

          در صفحات آعازین کتاب ، لاهیری با چنان هیجانی موضوع یادگیری زبان ایتالیایی و دسته و پنجه نم کردن با آن را بیان میکند که فقط منتظرم که کتاب تمام شود و خواندن انگلیسی را دوباره از سر بگیرم.
اما در یک سوم پایانی کتاب ، نویسنده دچار نوعی تکرار شده  و چه بسا که این تکرار استعاره ها ، خواننده را دلسرد میکند و اما باز درچند صفحه پایانی به زیبایی موضوع را پایان میدهد
        

          فقط تونستم یک سومشو بخونم اونم چون جدیدا قرار گذاشتم به هر کتابی حداقل تا یک سوم اول فرصت بدم برای جذب کردنم، وگرنه زودتر می‌ذاشتمش کنار.
        

          «به عبارت دیگر» اولین و تا الان تنها کتابیه که از جومپا لاهیری خونده‌م و برخلاف آثار دیگه‌ش که داستان و رمان هستن، یه روایت شخصیه از مواجهه‌ی خودش با زبان جدید. لاهیری که اصالتا هندیه اما در آمریکا متولد و بزرگ شده و از جوانی هم شروع کرده به یاد گرفتن ایتالیایی، یه جا تصمیم می‌گیره از این به بعد به جای انگلیسی به ایتالیایی بنویسه. طبیعتا این تصمیم چالش‌هایی داره؛ هرچقدرم ایتالیایی‌ش خوب شده باشه موقع نوشتن اون تسلطی رو که به انگلیسی داشته به این یکی زبان نداره. به نوعی داره از صفر شروع می‌کنه و حتی ممکنه بخشی از خواننده‌هاش (انگلیسی‌زبان‌ها) رو از دست بده.
اما این کار رو می‌کنه و توی این کتاب درباره‌ی همین حرف می‌زنه. از علاقه‌ای که به ایتالیایی پیدا کرده و روند یادگیریش می‌گه، استعاره‌های مختلفی درباره‌ی زبان مادری و زبان دوم بیان می‌کنه، در مورد مهاجرت و زبان و تاثیری که روی هویتش گذاشتن حرف می‌زنه، و نوشتن به زبان جدید رو با وجود محدودیت‌ها و دشواری‌هایی که براش داشته به نوعی آزادی‌بخش هم می‌دونه.
در بین این جستارها، دو تا از داستان‌های کوتاهی که به ایتالیایی نوشته رو هم آورده که البته در موخره‌ی کتاب توضیح می‌ده اونا هم به شکلی برگرفته از زندگی و خاطرات خودش بودن.
حجم کتاب کم بود اما برای من طوری نبود که حوصله کنم در یکی دو نشست تمومش کنم. هر روز یک یا دو جستار رو می‌خوندم و آروم جلو می‌رفتم. با این وجود کتاب رو دوست داشتم چون موضوعش برام جالب بود.
        

          به نظرم بیشتر به درد کسایی می خوره که دارن زبان یاد می گیرن و البته عاشق اون زبان هستن. واسه همین از نظر من کتاب برای عموم مردم جذاب نیست. من خودم چون دقیقا مثل نویسنده عاشق ایتالیایی هستم، خیلی خوب درکش کردم و بعد هر پنج شش صفحه می رفتم یه ساعت ایتالیایی می خوندنم :) ولی خب برای افراد دیگه به نظرم چیز خاصی نیاد. اینجا به بعد برای خودم ثبت می شه. پارسال ایتالیایی دولینگو رو تموم کردم، امسال داشتم فرانسوی رو می رسوندم به ب 2 پلاس. تا چهل سالگیم، یعنی ده سال دیگه، سالی یه زبان رو بیسش رو یاد می گیرم و طی سال های بعد تقویت می کنم، با این امید که اون موقع بتونم به پیج شش زبان مورد علاقه ام کتاب بخونم. فعلا انگلیسی رو به راحتی می تونم، فرانسوی رو با تلاش می تونم :) ایتالیایی رو با زجر می تونم :) بمونه تا سال بعد و سال های بعد که این متن رو می خونم ببینم چقدرپیشرفت کردم و با دستاورد خودم حال کنم :)