“تاتارخندان” رمانی جذاب است و در اصل برشی از تاریخ اجتماعی ایران است که نویسنده، با گشت و گذار در واقعیت های اجتماعی روزانه، خواننده را پابه پای راوی که پزشکی است جوان و سرخورده از یک شکست عشقی، ودلگیر از نقشی که مدرنیته ی نارس بر او تحمیل کرده، همه ی خوشی ها، لذت های  زندگی شهری و آسایش روزگار مدرن را کنار گذاشته و می خواهد که با تفکر و جستجو در درون خود، آرامش ذهن  خویش را در تبعیدی خودخواسته بازیابد.راوی در نهایت ناامیدی و آشفتگی، بی آن که بداند “تاتار خندان” کجاست و چگونه جایی  است ،برای فرار از آنچه که برایش قابل تحمل نیست و روح اش را می خورد ، خیلی اتفاقی و شاید هم به خاطر پسوند “خندان” آنجا ، تاتار خندان را به عنوان محل جدید خدمت اش انتخاب کرده و با وسایل زندگی اش راه می افتد که بتواند وقت خود را راحت بِکُشَد …. اما وقتی پای نیاز انسانها به امداد و یاری و رسالت انسانی در زمان های سخت فرا می رسد و مردم روستای تاتار خندان و آبادی های اطراف را غرق دررنج، خرافه و نیازمندی می بیند و اما همچنان آنان را شاد و امیدوار می  بیند، شیفته ی آنها شده و چنان با آنها صمیمیی می شود که دیگر سر از پا نمی شناسد و لبخند شوق و نور رضایتی که با درمان بیماران و انجام وظیفه ی انسانی اش به عنوان یک پزشک، در اعماق روح اش می تابد را با هیچ چیز عوض نمی کند ….. راوی رمان ( ” رضا ” ) است که …… .