بریده‌ای از کتاب تاتار خندان اثر غلامحسین ساعدی

اصلا این چه حماقتی بود که من نمی خواستم با هیچ کس درد دل بکنم؟شاید،اما نه، حتماً همه آن ها میتوانستند آرامم کند.تک تک آن ها قادر بودند مرا از چنان بحرانی خارج کنند. خریت خودم بود، چرا من مثل دیگران راحت نبودم ؟چه اشکالی داشت که دوستانم را در جریان می‌گذاشتم، مگر نه اینکه من سنگ صبور همه‌شان بودم؟