یک چیز داشت مرا از درون خراب می‌کرد .من باید فرار می‌کردم. می‌دانستم که نمی‌توانم آن همه گره را باز کنم، باید اتفاقی می‌افتاد، من از خودم فاصله می‌گرفتم ،در آزادی ممکن نبود، باید دست و بال خودم را می‌بستم، راه برگشتی برای خودم نمی‌گذاشتم.

اصلا این چه حماقتی بود که من نمی خواستم با هیچ کس درد دل بکنم؟شاید،اما نه، حتماً همه آن ها میتوانستند آرامم کند.تک تک آن ها قادر بودند مرا از چنان بحرانی خارج کنند. خریت خودم بود، چرا من مثل دیگران راحت نبودم ؟چه اشکالی داشت که دوستانم را در جریان می‌گذاشتم، مگر نه اینکه من سنگ صبور همه‌شان بودم؟

در زمان ما،دیگر ارزش اشخاص معلوم نمی شود،و تصدیق کنید که بدترین بیماری عصر ما این است که دیگر نمی توان فهمید از که باید قدردانی کرد!این طور نیست؟

در زمان ما،در آغوش فشردن ها و اشک های گذشت و مرحمت،حتی در اشخاص شریف هم به نتیجه نمی رسد و موثر واقع نمی شود.آن وقت در مورد من و شما چه می توان گفت؟

نظریات بزرگ بیشتر از قلب های بزرگ تراوش میکند،تا از هوش و فراست های بزرگ...