از اون کتاب هایی بود که خوندنش برام سخت بود ، نه که قلم نویسنده یا مفاهیم دوره خاص سیاسی هند ، چون یه شخصیت رو با ریشه هاش تردیدهاش زشتی ها و قشنگی هاش نشون می داد و تو هنوز درگیر شخصیت قبلی بودی که میوفتادی تو داستان شخصیت بعدی ... با خیلی جاهاش یاد کودکی خودم و ترس های دیرآشنای خودم افتادم بنابه شباهت های خاص ... جوپالاهیری از اون نویسنده های خوبه که باز هم ازش خواهم خوند
        

          دوست داشتن کتاب های جومپا لاهیری کار سختی نیست، اما دوست داشتن شخصیت های کتاب هایش، برای من، تقریبا غیرممکن است. بس که شخصیت ها طبیعی هستند... پر از اشتباهات کوچک و بزرگ... 

پ.ن: تا به حال فقط آشیمای همنام را دوست داشته ام.
        

          منتقدان بعضا معتقدند که در آثار لاهیری، هویت هندی موج می زند اما شاید هیچ نویسنده ای نتواند اینطور آمریکایی شدن را در آثارش نمایش دهد. هند در آثار این نویسنده که خودش هم در هند نبوده، یک پوسته نحیف و شکننده و حتی شاید اشتباه است. در حد کیمونوی ژاپن! در عوض کتاب سرشار است از مداهنه فرهنگ غربی. جدا از اماکن و اشیا و حتی خوراکی ها، حتی سبک زندگی خصوصی هم کاملا غربی است و اصولا چیزی از فرهنگ هندی در بخش آمریکایی کتاب(که معمولا ۹۰ درصد کتاب را شامل می شود) مطلقا تغییری نمی یابید. 
غیر از این نگاه کاملا مرعوب و حل شده لاهیری به تمدنی که در آن رشد و نما کرده باعث شده که در کتابی که با مطلع انقلاب در هند نوشته شده، هیچ اشاره ای به نقش استعمار ندارد! انگار فقط کتاب نوشته تا انگلیس را در هند تبرئه کند!
جدای از اینها کتاب همان کتاب های همیشگی لاهیری بود با همان امضا: توصیفات، نقب به درون، تعدد شخصیت، تعدد راوی، رشد ناگهانی و ترسیم زندگی از کودکی تا پیری...
ترجمه امیرمهدی حقیقت هم عالی است...
        

          جومپا لاهیری باز هم سراغ یک درام اجتماعی در حوزه مهاجرت رفت. این بار بخشی از تاریخ هند و تاثیرش را بر سه نسل یک خانواده هندی بیان میکند
        

          جومپا را خیلی دوست دارم، حتی اگر یک داستان‌نویس متوسط محسوب شود. اغلب داستان‌هایش را دوست دارم چون پر از جزئیات زندگی هستند، پر از بو و طعم غذاهای هندی هستند (که با اینکه بعید است دوست داشته باشم‌شان ولی آنچنان واقعی توصیف شده‌اند که حس خوب ریشه داشتن دارند) غم ملایمی دارند، و قصه‌گو.
جومپا داستان زن‌ها را خوب و قابل درک روایت می‌کند و همین هم باعث می‌شود بیشتر دوستش داشته باشم.
        

          قهرمان داستان گودی کیه؟
گوری؟ سوبهاش؟ بلا؟ اودایان؟
نمی‌دونم.
داستان کتاب درباره‌ی انتخاب‌های سخت این چهار نفره. درباره‌ی مبارزه و انتخاب‌های سخت توی مسیر مبارزه. درباره‌ی عشق و انتخاب‌های سخت توی مسیر عشق. درباره‌ی مهاجرت و انتخاب‌های سخت توی مسیر مهاجرت. درباره‌ی زندگی و انتخاب‌های سخت توی زندگی.

انتخاب‌های سخت یعنی وقتی تصمیمی می‌گیری که می‌دونی هیچ کس ازش حمایت نمی‌کنه، حتی منطق یا وجدان خودت، اما باز هم پاش وامیستی و تا تهش می‌ری.

دارم فکر می‌کنم هیچ کدومشون پشیمون نبودن به جز گوری. به هر حال جومپا لاهیری یک زنه و باید زن قهرمان داستانش رو مجازات کنه که پای عشقش وایستاده و نتونسته هیچ کس رو به جای اون بپذیره‌.