از اون کتاب هایی بود که خوندنش برام سخت بود ، نه که قلم نویسنده یا مفاهیم دوره خاص سیاسی هند ، چون یه شخصیت رو با ریشه هاش تردیدهاش زشتی ها و قشنگی هاش نشون می داد و تو هنوز درگیر شخصیت قبلی بودی که میوفتادی تو داستان شخصیت بعدی ... با خیلی جاهاش یاد کودکی خودم و ترس های دیرآشنای خودم افتادم بنابه شباهت های خاص ... جوپالاهیری از اون نویسنده های خوبه که باز هم ازش خواهم خوند
        

          دوست داشتن کتاب های جومپا لاهیری کار سختی نیست، اما دوست داشتن شخصیت های کتاب هایش، برای من، تقریبا غیرممکن است. بس که شخصیت ها طبیعی هستند... پر از اشتباهات کوچک و بزرگ... 

پ.ن: تا به حال فقط آشیمای همنام را دوست داشته ام.
        

          جومپا لاهیری باز هم سراغ یک درام اجتماعی در حوزه مهاجرت رفت. این بار بخشی از تاریخ هند و تاثیرش را بر سه نسل یک خانواده هندی بیان میکند
        

          جومپا را خیلی دوست دارم، حتی اگر یک داستان‌نویس متوسط محسوب شود. اغلب داستان‌هایش را دوست دارم چون پر از جزئیات زندگی هستند، پر از بو و طعم غذاهای هندی هستند (که با اینکه بعید است دوست داشته باشم‌شان ولی آنچنان واقعی توصیف شده‌اند که حس خوب ریشه داشتن دارند) غم ملایمی دارند، و قصه‌گو.
جومپا داستان زن‌ها را خوب و قابل درک روایت می‌کند و همین هم باعث می‌شود بیشتر دوستش داشته باشم.
        

          اولش میخواستم بگم اوه عجب فیلم هندی‌ای
        

          قهرمان داستان گودی کیه؟
گوری؟ سوبهاش؟ بلا؟ اودایان؟
نمی‌دونم.
داستان کتاب درباره‌ی انتخاب‌های سخت این چهار نفره. درباره‌ی مبارزه و انتخاب‌های سخت توی مسیر مبارزه. درباره‌ی عشق و انتخاب‌های سخت توی مسیر عشق. درباره‌ی مهاجرت و انتخاب‌های سخت توی مسیر مهاجرت. درباره‌ی زندگی و انتخاب‌های سخت توی زندگی.

انتخاب‌های سخت یعنی وقتی تصمیمی می‌گیری که می‌دونی هیچ کس ازش حمایت نمی‌کنه، حتی منطق یا وجدان خودت، اما باز هم پاش وامیستی و تا تهش می‌ری.

دارم فکر می‌کنم هیچ کدومشون پشیمون نبودن به جز گوری. به هر حال جومپا لاهیری یک زنه و باید زن قهرمان داستانش رو مجازات کنه که پای عشقش وایستاده و نتونسته هیچ کس رو به جای اون بپذیره‌.
        

          «گودی» در فضایی بین کلکته‌ی دهه‌ی ۶۰ و دنیای مدرن آمریکا می‌گذره و سرشار از دغدغه‌های مهاجرت، انتخاب‌های فردی و خانواده‌ست. رمان از زندگی دو برادر شروع می‌شه: سوبهاشِ آرام، منطقی و اهل مطالعه، و اودایانِ شورشی و پرشور که جذب جنبش کمونیستی در هند می‌شه؛ دوبرادری که یکی به آینده‌ای روشن در امریکا چشم داره و دیگری سودای تغییر جهان اطرافش رو در سر داره.
بخش زیادی از داستان از زاویه‌ی سوبهاش روایت می‌شه؛ کسی که هند رو ترک می‌کنه و در آمریکا زندگی می‌سازه. لاهیری اینجا هم مثل «هم‌نام»، مهاجرت و ناتمام‌ماندن ریشه‌ها رو به‌خوبی نشان داده. زندگی سوبهاش در آمریکا پر از حس بی‌جایی و تلاش برای معنا دادن به انتخاب‌هاییه که خودش هم مطمئن نیست درست بودن یا نه. 
از طرفی فضای امریکا در گودی با نوعی حس آزادی، سکوت، نظم و حتی پناهگاه برای آدم‌های شکست‌خورده تصویر می‌شه. در مقابل، هند اغلب با بی‌نظمی، خشونت سیاسی، سنت‌های دست‌وپاگیر و تصمیم‌هایی که به فاجعه ختم می‌شن، دیده می‌شه.
برداشتی که من از خوندن این دو اثر(هم‌نام و گودی) از لاهیری داشتم، ضدشرق بودنش نیست؛ در نگاه اول ممکنه آدم حس کنه تو این آثار انگار هویت ملی، نه یک میراث ارزشمند، بلکه باریه که باید گذاشت زمین. اما بنظرم شاید بشه گفت ما با شخصی طرفیم که تجربه‌ی زیستن بین دو جهان و احساس ناتمام‌بودن در هر دو جهان رو داره... شخصی که نه شرق برایش خانه بوده، نه غرب و هر دو برای او ناقص محسوب میشن. در هر حال باید پذیرفت که تجربه‌های آدم‌ها با هم فرق دارن...
اما می‌دونم قرار نیست حالا حالا ها اثر دیگه‌ای از لاهیری بخونم، که یکی از دلایلش هم علاوه بر تکرار، ضعف‌هایی در این کتاب بود که تو چشم میزدن:
اول اینکه گودی از اون داستان‌هایی نیست که توش هیجان یا پیچش داستانی زیاد باشه. بخش زیادی از روایت صرف مرور خاطرات و تغییرات تدریجی شخصیت‌هاست. اگر با ریتم کند راحت نباشی، ممکنه حس کنی داستان هیچ‌جا نمی‌ره. من خودم چندان مشکل زیادی با ریتم کند ندارم، ولی اینجا دیگه بنظرم روایت زیادی کند پیش می‌رفت. درواقع تا کتاب به نقطه‌ی اوج برسه و از روزمره تعریف کردن سوبهاش بگذره، همه‌چیز تکراری و یکنواخت شده بود.
از طرفی فضای احساسی بشدت سرد و شخصیت‌ها زیادی بسته بودن؛ شخصیت‌هایی مثل گوری یا حتی سوبهاش نه دیالوگ زیاد دارن، نه ابراز احساسات واضح. رمان از خیلی از تصمیم‌های شخصیت‌ها، عبور می‌کنه بدون اینکه سعی کنه حس همدلی ایجاد کنه یا توجیهی احساسی ارائه بده. خود گوری زنی با دنیایی درونی پیچیده و زخم‌خورده‌ست. ما باید کتاب رو تا انتها بخونیم تا دلیل یکسری تصمیمات عجیبی که میگیره رو بفهمیم (گرچه ممکنه بازهم قانع نشیم). شاید اگر از همون اول خواننده‌ می‌دونست چرا این زن انقدر تحت عذاب وجدان و رنجه، و در ادامه‌ی کتاب بیشتر حتی از احوالات درونی خودش و افکارش می‌گفت، کتاب جالب‌تر میشد.

درهر صورت کتابی نبود که ازش متنفر باشم و در عین حال کتابی هم نبود که بخوام به کسی معرفیش کنم :).
        

          منتقدان بعضا معتقدند که در آثار لاهیری، هویت هندی موج می زند اما شاید هیچ نویسنده ای نتواند اینطور آمریکایی شدن را در آثارش نمایش دهد. هند در آثار این نویسنده که خودش هم در هند نبوده، یک پوسته نحیف و شکننده و حتی شاید اشتباه است. در حد کیمونوی ژاپن! در عوض کتاب سرشار است از مداهنه فرهنگ غربی. جدا از اماکن و اشیا و حتی خوراکی ها، حتی سبک زندگی خصوصی هم کاملا غربی است و اصولا چیزی از فرهنگ هندی در بخش آمریکایی کتاب(که معمولا ۹۰ درصد کتاب را شامل می شود) مطلقا تغییری نمی یابید. 
غیر از این نگاه کاملا مرعوب و حل شده لاهیری به تمدنی که در آن رشد و نما کرده باعث شده که در کتابی که با مطلع انقلاب در هند نوشته شده، هیچ اشاره ای به نقش استعمار ندارد! انگار فقط کتاب نوشته تا انگلیس را در هند تبرئه کند!
جدای از اینها کتاب همان کتاب های همیشگی لاهیری بود با همان امضا: توصیفات، نقب به درون، تعدد شخصیت، تعدد راوی، رشد ناگهانی و ترسیم زندگی از کودکی تا پیری...
ترجمه امیرمهدی حقیقت هم عالی است...