از اون کتاب هایی بود که خوندنش برام سخت بود ، نه که قلم نویسنده یا مفاهیم دوره خاص سیاسی هند ، چون یه شخصیت رو با ریشه هاش تردیدهاش زشتی ها و قشنگی هاش نشون می داد و تو هنوز درگیر شخصیت قبلی بودی که میوفتادی تو داستان شخصیت بعدی ... با خیلی جاهاش یاد کودکی خودم و ترس های دیرآشنای خودم افتادم بنابه شباهت های خاص ... جوپالاهیری از اون نویسنده های خوبه که باز هم ازش خواهم خوند
        

          دوست داشتن کتاب های جومپا لاهیری کار سختی نیست، اما دوست داشتن شخصیت های کتاب هایش، برای من، تقریبا غیرممکن است. بس که شخصیت ها طبیعی هستند... پر از اشتباهات کوچک و بزرگ... 

پ.ن: تا به حال فقط آشیمای همنام را دوست داشته ام.
        

          جومپا لاهیری باز هم سراغ یک درام اجتماعی در حوزه مهاجرت رفت. این بار بخشی از تاریخ هند و تاثیرش را بر سه نسل یک خانواده هندی بیان میکند
        

          جومپا را خیلی دوست دارم، حتی اگر یک داستان‌نویس متوسط محسوب شود. اغلب داستان‌هایش را دوست دارم چون پر از جزئیات زندگی هستند، پر از بو و طعم غذاهای هندی هستند (که با اینکه بعید است دوست داشته باشم‌شان ولی آنچنان واقعی توصیف شده‌اند که حس خوب ریشه داشتن دارند) غم ملایمی دارند، و قصه‌گو.
جومپا داستان زن‌ها را خوب و قابل درک روایت می‌کند و همین هم باعث می‌شود بیشتر دوستش داشته باشم.