پس از تاریکی٬ رمانی به قلمِ هاروکی موراکامی نویسنده‌ی مشهور و دوست داشتنی ژاپنی‌ست که در دسته‌ی رمان‌های به سبکِ مجیکال رئالیسمِ او جای می‌گیرد با پایانی باز.

کل داستان و اتفاقاتِ این کتاب در فواصل زمانیِ ۱۱:۵۶ دقیقه‌ی شب تا ۶:۵۲ دقیقه‌ی صبحِ‌ روزِ بعد رخ می‌دهد و ما این اتفاقات را که شاملِ‌ زندگیِ شبانه‌ای که در توکیو در حال سپری‌ست از دریچه‌ی یک تلویزیون که در اتاقِ دختری به نام اِری که در اتاقِ‌ خود به مدتِ حدودِ ۲ ماه به خواب فرو رفته می‌بینیم.

این کتاب برای من یک اثرِ جمع و جور از موراکامی بود که تمام اِلِمان‌ها و جزئیاتی که کتاب‌های موراکامی داره رو در برداشت از جمله: موزیک٬ زن٬ گربه٬ آشپزخانه٬ ورزش٬ سکس و فقدان اما برعکسِ «کافکا در ساحل» که از دید من این کتاب نسخه‌ی ساده‌ و کوچک شده‌ی کافکا با ماجرایی به مراتب ساده‌تر و صدالبته متفاوت‌تر بود٬ ذهنم را آنطوری که دوست داشتم به چالش نکشید البته قبلِ شروع خواندن٬ حجمِ کتاب به من گفت که چقدر باید انتظارم رو نسبت به کافکا تعدیل کنم اما باز هم برای منی که عاشق موراکامی هستم و از خواندنِ این رمان هم لذت بردم٬ متاسفانه انتظاراتِ من را برآورده نکرد.

در آخر در مورد نمره‌ای که برای کتاب منظور می‌کنم٬ روشِ نمره‌دهی من مقایسه کتاب‌ها با اثرهای مشابهِ خودشونه و طبعا در دسته‌ی مجیکال رئالیسم تا به امروز تا اطلاع ثانوی٬ رفرنسِ من «کافکا در ساحل» هست که وقتی به اون و یا «تعقیبِ گوسفندِ وحشی» ۵ستاره دادم در اینجا به خودم اجازه‌ی فکر کردن به ۵ستاره هم نمیدم و بین ۱ تا ۴ ستاره هم یک ستاره‌ی دیگر ازش کم می‌کنم چون سطح انتظاراتِ من را برآورده نکرد٬ ۳ ستاره نمره‌ی قابلِ قبولی برای این کتاب از دیدِ بنده‌ی حقیر هست و خودم خیلی خوشحالم از اینکه امشب نگرانی‌ای که داشتم و در چند ریویوی قبل با شما به اشتراک گذاشتم رفع شد که نگران بودم روزی برسه که عشق و علاقه‌ام به موراکامی باعث بشه بی دلیل هرچه از او بخوانم ستاره‌ی کورکورانه منظور کنم.

نهمین کتاب موراکامی برای من به پایان رسید اما اگر عمری باقی باشد فردا با اسپوتنیک سوئییت‌ هارت به دنیای موراکامی برخواهم گشت.
        

          کلا کتابای ژاپنی رو دوس دارم ، این کتابم اونقد گیرا بود ک دو روزه تمومش کنم 🪆📚
ولی آخه چرا اینقد گنگ !کتاب تموم میشه سوال های بی جواب زیادی میمونه برای خواننده ):
        

          داستان غریب و پر فراز نشیب بود. بخش هایی از کتاب روند داستان کند و کشدار و پر از جزئیات بود و بخش های دیگه بشدت جذاب و خوندنی بود. چیزایی توی داستان وجود داشت که میشه عمیق تر بهشون فکر کرد. ابهام و وضوح در هم تنیده بودن و حس عجیبی از خودشون القا میکردن. هم عمیق بود و هم سطحی. یجور دوگانگی خاصی داشت. جالب بود.
        

          پس از تاریکی٬ رمانی به قلمِ هاروکی موراکامی نویسنده‌ی مشهور و دوست داشتنی ژاپنی‌ست که در دسته‌ی رمان‌های به سبکِ مجیکال رئالیسمِ او جای می‌گیرد با پایانی باز.

کل داستان و اتفاقاتِ این کتاب در فواصل زمانیِ ۱۱:۵۶ دقیقه‌ی شب تا ۶:۵۲ دقیقه‌ی صبحِ‌ روزِ بعد رخ می‌دهد و ما این اتفاقات را که شاملِ‌ زندگیِ شبانه‌ای که در توکیو در حال سپری‌ست از دریچه‌ی یک تلویزیون که در اتاقِ دختری به نام اِری که در اتاقِ‌ خود به مدتِ حدودِ ۲ ماه به خواب فرو رفته می‌بینیم.

این کتاب برای من یک اثرِ جمع و جور از موراکامی بود که تمام اِلِمان‌ها و جزئیاتی که کتاب‌های موراکامی داره رو در برداشت از جمله: موزیک٬ زن٬ گربه٬ آشپزخانه٬ ورزش٬ سکس و فقدان اما برعکسِ «کافکا در ساحل» که از دید من این کتاب نسخه‌ی ساده‌ و کوچک شده‌ی کافکا با ماجرایی به مراتب ساده‌تر و صدالبته متفاوت‌تر بود٬ ذهنم را آنطوری که دوست داشتم به چالش نکشید البته قبلِ شروع خواندن٬ حجمِ کتاب به من گفت که چقدر باید انتظارم رو نسبت به کافکا تعدیل کنم اما باز هم برای منی که عاشق موراکامی هستم و از خواندنِ این رمان هم لذت بردم٬ متاسفانه انتظاراتِ من را برآورده نکرد.

در آخر در مورد نمره‌ای که برای کتاب منظور می‌کنم٬ روشِ نمره‌دهی من مقایسه کتاب‌ها با اثرهای مشابهِ خودشونه و طبعا در دسته‌ی مجیکال رئالیسم تا به امروز تا اطلاع ثانوی٬ رفرنسِ من «کافکا در ساحل» هست که وقتی به اون و یا «تعقیبِ گوسفندِ وحشی» ۵ستاره دادم در اینجا به خودم اجازه‌ی فکر کردن به ۵ستاره هم نمیدم و بین ۱ تا ۴ ستاره هم یک ستاره‌ی دیگر ازش کم می‌کنم چون سطح انتظاراتِ من را برآورده نکرد٬ ۳ ستاره نمره‌ی قابلِ قبولی برای این کتاب از دیدِ بنده‌ی حقیر هست و خودم خیلی خوشحالم از اینکه امشب نگرانی‌ای که داشتم و در چند ریویوی قبل با شما به اشتراک گذاشتم رفع شد که نگران بودم روزی برسه که عشق و علاقه‌ام به موراکامی باعث بشه بی دلیل هرچه از او بخوانم ستاره‌ی کورکورانه منظور کنم.

نهمین کتاب موراکامی برای من به پایان رسید اما اگر عمری باقی باشد فردا با اسپوتنیک سوئییت‌ هارت به دنیای موراکامی برخواهم گشت.
        

          شاید باور نشه کرد ولی من بین کتاب های رئالیسم جادویی موراکامی این رو بیشتر پسندیدم که البته این تم نصف شب بودنش هم برای من موثر بود و انگار باهاش یه ارتباط روحی داشتم
https://taaghche.com/book/4017
        

          باب سلیقه من نبود.
        

          یه مقدار رمان گنگی هستش و گیرایی ووجذابیت آنچنانی نداشت
        

          خوندن این کتاب برای طرفداران رئالیسم جادویی و نوشته‌های موراکامی خالی از لطف نیست.
به نظر من این کتاب همسفری جالبی با ماری تو نیمه‌شب خیابونای توکیو بود. فضای سورئال داستان تعلیق ایجاد میکرد اما شخصا فکر میکنم کلافی بود که باز نشد. علی رغم دیالوگای عمیق و قشنگش پایانش ناامید کننده‌ بود.
به طور خلاصه کتاب، مسیر خوندنی و جالبی داشت.
        

          نویسنده در پی خلاصی ذهن خود از مطالب روزمره بوده، مطالبی با اعماق فلسفی که در زندگی روزمره، ذهنش را درگیر کرده، حتی یک در صفحه بین گفت‌و‌گوی شخصیت ها به  این موضوع اشاره میکند،در کل موضوع کتاب در ظاهر، زندگی روزمره است، او در پی خرق عادت از این زندگی بوده است.
        

          ماجرا باز هم بین چند نوجوان و جوان میگذرد و تمام داستان در یک شب تا صبح اتفاق می افتد. این کتاب هم مثل بقیه کارهای موراکامی فقط تصویری کمرنگ از درد تنهایی انسان در جامعه تکه پاره مدرن است. با اشارات فلسفی کم رمق و احساسات پر رنگ که گاهی به سمت سانتی مانتالیسم میرود.
        

          بعد از تاریکی بر خلاف انتظارم داستانی شدیدا حوصله‌سربر و کسل کننده بود. ترجمه واقعا بد بود و جوری جمله‌بندی ها مشکل داشتن و غلط املایی زیاد بود که انگار کتاب اصلا ویراستاری نشده بود.
داستان هم راستش اونقدرا جذاب نبود برام. قطعا جریان ترجمه توی این قضیه دخیله. برای همین، نمیدونم چقدر درسته این نمره ای که به کتاب دادم، شاید زمانی دوباره بخونمش، با یه ترجمه دیگه یا زبان اصلی، اون موقع شاید بشه نظر درست‌تری درموردش بدم.