یادداشت محمد علیزاده

        ماری، تاکاهاشی، اری، شیراکاوا، کااورو و چند شخصیت دیگر، ستون‌های اصلی داستان پس از تاریکی اثر هاروکی موراکامی‌اند. رمانی که در ۱۹ بهمن ۹۵ با معرفی دوستی عزیزتر از جان خواندمش.

یک‌شبه تمامش کردم. روایت در یکی از شب‌های توکیو آغاز می‌شود و با دمیدن صبح، پایانش فرا می‌رسد. از همان آغاز، فراوانی نمادها و سمبل‌ها توجه خواننده را جلب می‌کند. داستان در فضایی مرموز و کمی ماورایی جریان دارد، با شخصیت‌هایی کم‌وبیش سرگشته و مبهوت. ویژگی‌ای که  خاص قلم موراکامی است.

ظرافت او در ترسیم حال و هوای روحی انسان‌های عصر مدرن، دیالوگ‌هایی حساب‌شده و حرفه‌ای، و آمیزش این همه با رنگ ملایمی از عشقی ساده و بی‌ریا، از مهم‌ترین جذابیت‌های پس از تاریکی به شمار می‌آید.

البته نباید ناگفته گذاشت که سبک خاص موراکامی، همان‌قدر که برای بسیاری از خوانندگان به‌شدت جذاب است، برای عده‌ای دیگر می‌تواند در همان اندازه، دور از کشش و علاقه باشد.