روایت این کتاب خیلی ساده بود، بدون پیچیدگی‌های خاص یا هیجان‌ بالا. اما چیزی که برام جذابش کرد، نگاه تازه‌ای بود که از طریق کلارا ــ یک ربات با هوش مصنوعی ــ به انسان‌ها و رفتارهاشون انداختم.
وقتی از دید موجودی نگاه می‌کنی که نه گذشته‌ای داره، نه تجربه‌ی انسانی، متوجه می‌شی چقدر از رفتارهای ما عجیب، خودخواهانه یا حتی غم‌انگیزن… اما چون برامون عادت شدن، به چشم نمی‌آن.

بعد از خوندن این کتاب، چند تا سؤال ذهنم رو درگیر کرد:
•ما چطور با آدم‌هایی که دیگه برامون فایده‌ای ندارن رفتار می‌کنیم؟
•اگه یه موجود مصنوعی بتونه احساس داشته باشه، آیا ما اخلاقاً موظفیم باهاش مثل یه انسان رفتار کنیم؟
یا چون از گوشت و پوست نیست، هر طور که خواستیم می‌تونیم باهاش رفتار کنیم؟
•چرا جوزی و مادرش بعد از اینکه دیگه مثل قبل به کلارا نیاز نداشتن، کم‌کم رهاش کردن؟
یعنی محبت‌شون فقط تا وقتی بود که مفید بود؟

یاد گرگور سامسا در مسخ کافکا افتادم.
گرگور و کلارا خیلی با هم فرق دارن، اما هر دو وقتی دیگه مفید نبودن، توسط نزدیک‌ترین افراد زندگیشون طرد شدن.

یه نکته‌ی خیلی قشنگ برای من این بود که کلارا، بدون اینکه دنبال چیزی در ازای محبتش باشه، وفادار موند و مراقبت کرد.
انگار عشق واقعی همینه: مراقبت بدون انتظار.

در نهایت، من ۲.۵ ستاره می‌دم. چون به نظرم ایشی‌گورو خیلی به عمق احساسات شخصیت‌ها نپرداخته بود و بیشترشون برام تک‌بعدی بودن

۲ خرداد ۱۴۰۴
        

          کتاب کلاراخورشید 
        

          در این سه کتابی که از ایشی گورو خوانده‌ام، به نظرم می‌رسد نگاه عمیقی به احساسات دارد. چه در دنیای عادی و روزمره‌ی یک خدمتکار در بازمانده‌ی روز و چه دنیای عجیب و هنوز نرسیده‌ی هرگز رهایم مکن و کلارا و خورشید؛ در هر سه مهمترین موضوع روابط و احساسات و نحوه‌ی مواجهه با آنها بوده است. انسان یا شبه انسان فرقی نمی‌کند. در هرحال مسئله روابط است.

در طی کتاب ذره ذره و به مرور با آنچه بر سر دنیای انسان‌ها آمده روبرو می‌شویم و تا آخرین صفحه هم چیزهایی برای کشف کردن باقی می‌مانند. 

درباره‌ی ترجمه حدود دو فصل آخر را با هر دو ترجمه‌ی امیر مهدی حقیقت و شیرین شکراللهی خواندم. به نظرم ترجمه‌ی شیرین شکراللهی بهتر است. ترجمه‌ی بعضی لغاتش را هم بیشتر دوست داشتم. 
مثلا: در ترجمه‌ی شکراللهی "ای اف" ها از خورشید تغذیه می‌کنند ولی در ترجمه حقیقت خوراکی‌های خورشید را جذب می‌کنند.
من تغذیه از انرژی خورشید را بیشتر  می‌پسندم.
        

          اگر نویسنده در دنیای امروز زندگی میکرد، شایدداستان هایش تکراری می‌بودند، نوشتن از ربات ها برای مردمان این عصر خیلی عجیب نیست . . 
در کل سفر به عالم خیال برایم دلپذیر بود. تصویر فضای داستان منتقل شد، خوب یا بدش به عهده خودتان!
        

          «جوزی عوضضضییییی مزخرف چندشششش»
این اولین جمله ی یادداشت قبلیم بود که گفته بودم حتما بهترش میکنم. 

این داستان کلاراست، یک ربات!  ما عادت داریم داستان انسان هارو بشنویم. انسان هایی که در جامعه، یک شاخصه ی متفاوت از بقیه دارن. این شاخصه برای ربات، چی میتونه باشه؟ احساسات! کلارا نزدیک ترین تجربه به احساسات رو بین ربات های دیگه داره و تو روابطش با انسان ها، رویه ی متفاوتی رو انتخاب کرده. 
جنبه ی انسانی داستان، متمرکز بود رو دو همسایه، تو منطقه ای دور افتاده و سرسبز. خانواده های از هم پاشیده. دو مادر و دو فرزند. 
کلارا، بین این خانواده ها، درحال کمکه. به هرچیز و کسی که میتونه کمک میکنه... اما... پاداشش چی میشه؟! 

هیجان خاص و زیادی نداشت اما راز هایی که در جریان بودن خیلی خفن بودن و... ارزششو داشت
نیم ستاره کم کردم فقط... چون انگار پنج ستاره زیاد بود