در او حیات بود و حیات نور انسان بود و نور در تاریکی می‌درخشید و تاریکی آن را درنیافت.

برای اولین‌بار از گوناگونی بی‌نهایت وسیع ذهن آدمیزاد حیرت کرد و دانست که هیچ حقیقتی در ذهن دو نفر یکسان جلوه نمی‌کند.

هرگز در زندگیم واقعا نتوانسته‌ام پشیمان چیزی باشم. همیشه تسلیم چیزی بودم که واقع می‌شد، چه امروز و چه فردا.

نفهمیده بودم که روز‌ها تا کجا می‌توانند هم بلند باشند هم کوتاه. حتما برای زندگی کردن بلند بودند. اما آن‌چنان کشدار بودند که سر آخر روی هم سرریز می‌شدند.

شاید در مورد خودت حق با تو باشد ولی هر کس با دید خودش زندگی می‌کند. تو برای خودت زندگی می‌کردی و می‌گویی که چیزی نمانده بود که زندگیت تباه شود، و خوشبختی را وقتی شناختی که شروع کردی برای دیگران زندگی کنی، ولی کار من درست عکس این بود. هدف من در زندگی کسب افتخار بود، ولی خوب مگر افتخار چیست؟ همان عشق به دیگران است. میل به خدمت به آنها برای لذت بردن از ستایش آنها بله من برای دیگران زندگی می‌کردم و زندگیم را نه مثل تو که می‌گویی نزدیک بود تباه شود، بلکه به قطع و یقین تباه کردم و از زمانی اندک آرامشی یافته‌ام که برای خودم زندگی می‌کنم.