هرگز در زندگیم واقعا نتوانسته‌ام پشیمان چیزی باشم. همیشه تسلیم چیزی بودم که واقع می‌شد، چه امروز و چه فردا.

نفهمیده بودم که روز‌ها تا کجا می‌توانند هم بلند باشند هم کوتاه. حتما برای زندگی کردن بلند بودند. اما آن‌چنان کشدار بودند که سر آخر روی هم سرریز می‌شدند.

شاید در مورد خودت حق با تو باشد ولی هر کس با دید خودش زندگی می‌کند. تو برای خودت زندگی می‌کردی و می‌گویی که چیزی نمانده بود که زندگیت تباه شود، و خوشبختی را وقتی شناختی که شروع کردی برای دیگران زندگی کنی، ولی کار من درست عکس این بود. هدف من در زندگی کسب افتخار بود، ولی خوب مگر افتخار چیست؟ همان عشق به دیگران است. میل به خدمت به آنها برای لذت بردن از ستایش آنها بله من برای دیگران زندگی می‌کردم و زندگیم را نه مثل تو که می‌گویی نزدیک بود تباه شود، بلکه به قطع و یقین تباه کردم و از زمانی اندک آرامشی یافته‌ام که برای خودم زندگی می‌کنم.

شما به خدا اعتقاد ندارید، حال آن‌که او این‌جاست، در من است و در حرف‌های من است. در توست و حتی در همین حرف‌های کفرآمیزی که بر زبان آوردی.

امروز که زنده‌ای، زندگی کن‌. فردا خواهی مرد، وقتی که سراسر زندگیت در برابر ابدیت لحظه‌ای بیش نیست چه جای آن است که خود را عذاب دهی؟