به نام خدا
۱
کتاب کم‌حجم است و قلمش روان و روایتی است از یک پروژه ملی‌. از خواندنش پشیمان نمی‌شوید.
۲
ما بی‌شمار پروژه‌های ملی داریم که روایتشان، هم اعتماد‌به نفس ملی را بالا می‌برد، هم انتقال دانش و تجربه به نسل بعد است، هم تبلیغ برای آن کار و متخصصینش خواهد بود، هم صنعت نشر را صاحب یک رده چاپ محتوا می‌کند، هم به کار تدریس و کمپین‌های کتابخوانی برای نوجوانان راهنمایی و دبیرستان - امروز نمی‌دانم چه مقطعی نامیده می‌شوند - می‌‌آید.
۳
استمرار کتاب‌هایی که روایت توسعه یا مواجهه با بحران‌ها هستند، لازمه کار نشر امروز است‌.
۴
در حوزه جنگ رسانه‌ای، وجود این کتاب‌ها به کار فردا می‌آید.
۵
البته که دایره محدود راویان سفرهای مسوولین، روایت پروژه‌ها، بحران‌ها باید گسترده‌تر شود.
          

            #کتاب_خواندم 
#شریان_مکران

شریان مکران روایتی است از احداث خط لوله هزار کیلومتری نفت از گوره به جاسک.

شریان مکران کتابی فوق العاده خواندنی بود. پروژه نفتی که نماد خودباوری و اعتماد به نفس و عزت ملی و تبدیل تهدیدها به فرصت هاست.
تا به حال چنین کتابی نخوانده بودم واقعا برایم جذابیت داشت و تعدادی از سوال های ذهنی ام هم حل شد.
احساس غرور می کردم به خاطر داشتن مدیران باغیرت و بلند همتی از خطه عشایر.
واقعاً تصور چنین پروژه ای ای در ذهن کوچک من نمی گنجد.
به شدت کتاب رو دوست داشتم و دائم به قول بهاره جان سرودهای ملی تو ذهنم تداعی میشد.
ومشتاق برای خرید کتاب های این چنینی.
          

            روایت پیشرفت
روایت امید 
روایت خود باوری و ما می توانیم 
          

            روایت پروژه‌های صنعتی بزرگ، یکی از ژانرهای خوش‌خوان در خوانش تجربه‌ها است. حالا که در بازار #کتاب ایران هم روایت و ناداستان صاحب قفسه شده و مشتری خوبی دارد، چرا ما از تجربه‌های صنعتی ننویسیم.
مهدی قزلی که سابقه روایت حمل ضریح سیدالشهدا ع از قم تا کربلا (پنجره‌های تشنه)، روایت سفر به شهرهایی که جلال آل احمد به آن شهرها رفته و سفرنامه نوشته (جای پای جلال)، روایت همراهی با رهبر در سفر کردستان (هم‌پای مسافر اردیبهشت) و... را دارد، این بار سراغ موضوعی متفاوت رفته و ساخت خط‌لوله هزار کیلومتری گوره تا جاسک را در شریان مکران روایت کرده است.
 حتما که با خواندن این کتاب به مهندس‌های جوان هموطن تبریک خواهیم گفت، اما آنچه این کتاب بیشتر آن را عیان می‌کند، اهمیت جسارت و جربزه مدیریتی در انجام پروژه‌های ملی است.
          

            مهدی قزلی رو از کتاب پنجره های تشنه می شناختم و خود موضوع برام خیلی جالب بود برای همین کتاب رو خوندم. 
آقای قزلی از اول پروژه با تیم همراه نبوده و نوشته هاش یا نقل از مسئولین پروژه س یا مشاهداتش در مدت کوتاهی که همراه پروژه بوده؛با این اوصاف  کتابش یک گزارش خیلی خوب از کار در اومده.نویسنده اول کار نکات خوبی درباره علت احداث لوله گفته و جا به جا هم کلی نکته مفید درباره صنایع بزرگ، روش های کارهای مهندسی، اثر پروژه های مربوط به نفت روی بقیه صنایع کشور، علت خام فروشی نفت و حتی مسئله خرید زمین ها اضافه می کنه که خوندنش برای بچه های فنی مهندسی خیلی لازمه.
جهادی که مسئولین، مهندسین و کارگرهای پروژه کردن واقعا بزرگ بوده و توی کتاب خیلی خوب منعکس شده.
کتاب خیلی به مای ایرانی جوون اعتماد به نفس میده؛ بهمون میگه اگه بخوایم حتما می تونیم و اگه تلاش کنیم همه چی بدست میاریم
          

            ابرپروژه نفتی در همین نزدیکی

«از «گوره‌» بندرگناوه لوله‌کشی کرده‌اند تا جاسک؛ چیزی حدود هزار کیلومتر. که چه؟ که روزانه یک میلیون بشکه نفت را از تنگه‌ی هرمز رد کنند و آن‌ور تنگه بفروشند. گفته شده نزدیک دو میلیارد دلاری هم هزینه شده و کمی دیگر از آن هم باقی مانده.»
همین بند بالا را می‌توان لابه‌لای اخبارها شنید و مثل همه‌ی اخبارها که از پروژه‌های نیمه‌تمام و ملی فقط حرفش زده می‌شود از کنارش رد شد و ندیده گرفت. اما وقتی مهدی قزلیِ داستان‌نویس می‌رود جاسک، می‌رود گوره و وقتی روی لوله‌های چهل‌ودو اینچی می‌ایستد و از جوش دادن این لوله‌ها به هم در دمای چهل‌وچند درجه در رمضان می‌نویسد، دیگر نمی‌شود اسمش را گذاشت یک خبر. بله از خبر می‌شود گذشت اما این روایت‌هاست که می‌ماند.
قزلی مهندسی خواننده. نفت و پتروشیمی و پالایشگاه و این قضایای فنی سرش می‌شود. زیر آفتاب و ساعت دوازده شب، توی آب و وسط بیابان، شانه‌به‌شانه‌ی کارفرما، خرده‌پروژه‌های این ابرپروژه را با چشم‌هایش دیده و زیر پا گذاشته تا «شریان مکران» را قلمی کرده. کارِ صدوسی صفحه‌ای‌اش را جام‌جم چاپ کرده تا من گراشی بخوانمش و تازه با خودم بگویم «ای بابا! این پروژه که از همین نزدیکی داره رد می‌شه؛ از خنج، بیرم، کورده...». 
حالا این ابرپروژه به چه کار می‌آید، چه منفعتی برای مملکت دارد، می‌خواهیم خام‌فروشی کنیم یا برنامه‌ی دیگر داریم را هم در کنارش روایت می‌کند. اما نه با تحلیل خودش؛ او با کله‌گنده‌های این ابرپروژه حرف زده، دو سانتی‌متریِ پروژه قدم زده و قلقک‌شان کرده که آن‌چه به هیچ‌کس نمی‌گویند را بگویند؛ مثل یک خبرنگارِ بدپیله. اما روایت‌طور نوشته. گاهی ناگزیر روایتش به گزارش پهلو می‌زند، اما جوهره‌ی قلمِ قزلی روایی است. و اگر کتاب را خواندید حتما همان‌قدر که از گپ‌وگفت‌ نویسنده با نفر اول این پروژه کیف می‌کنید، از سر‌ و‌ کله زدن با جوشکاری که رفته بین دو لایه‌ی مخزن عظیم نفتی، دو‌لا شده جوشکاری می‌کند هم لذت می‌برید.
          

            ﷽
می توانید کارکردن ۲۷۶۰۰ تریلی! باهم را تصور کنید؟

شریان مکران باهزاران استوری وپست معرفی نمی‌شود باید بخوانیدش تا بدانید که معنای ما می توانیم یعنی چه و چه کسانی در بیابان ها تلاش کردن تا ما یک پروژه حیاتی را به سرانجام برسانیم، شریان مکران روایت خودباوری و اتکا بر مهندسین ، متخصصین و نیروهای داخلی‌ست برای یک ابر پروژه نفتی که قرار است نفت را ۱۰۰۰ کیلومتر جابه جا کند.

جذابیت آشنایی با یک ابر پروژه از نزدیک در حین خواندن کتاب و همچنین روایت دقیق و باجزییات آقای نویسنده بدون حرف های اضافه،شریان مکران را فوق العاده خواندنی کرده است،یک کتاب ۱۳۵ صفحه ای که تاریخ و همت را برای همه ما یادآور می‌شود.