به نام خدا
۱
کتاب کم‌حجم است و قلمش روان و روایتی است از یک پروژه ملی‌. از خواندنش پشیمان نمی‌شوید.
۲
ما بی‌شمار پروژه‌های ملی داریم که روایتشان، هم اعتماد‌به نفس ملی را بالا می‌برد، هم انتقال دانش و تجربه به نسل بعد است، هم تبلیغ برای آن کار و متخصصینش خواهد بود، هم صنعت نشر را صاحب یک رده چاپ محتوا می‌کند، هم به کار تدریس و کمپین‌های کتابخوانی برای نوجوانان راهنمایی و دبیرستان - امروز نمی‌دانم چه مقطعی نامیده می‌شوند - می‌‌آید.
۳
استمرار کتاب‌هایی که روایت توسعه یا مواجهه با بحران‌ها هستند، لازمه کار نشر امروز است‌.
۴
در حوزه جنگ رسانه‌ای، وجود این کتاب‌ها به کار فردا می‌آید.
۵
البته که دایره محدود راویان سفرهای مسوولین، روایت پروژه‌ها، بحران‌ها باید گسترده‌تر شود.
        

          ﷽
می توانید کارکردن ۲۷۶۰۰ تریلی! باهم را تصور کنید؟

شریان مکران باهزاران استوری وپست معرفی نمی‌شود باید بخوانیدش تا بدانید که معنای ما می توانیم یعنی چه و چه کسانی در بیابان ها تلاش کردن تا ما یک پروژه حیاتی را به سرانجام برسانیم، شریان مکران روایت خودباوری و اتکا بر مهندسین ، متخصصین و نیروهای داخلی‌ست برای یک ابر پروژه نفتی که قرار است نفت را ۱۰۰۰ کیلومتر جابه جا کند.

جذابیت آشنایی با یک ابر پروژه از نزدیک در حین خواندن کتاب و همچنین روایت دقیق و باجزییات آقای نویسنده بدون حرف های اضافه،شریان مکران را فوق العاده خواندنی کرده است،یک کتاب ۱۳۵ صفحه ای که تاریخ و همت را برای همه ما یادآور می‌شود.
        

          کتاب بسیار خوشخوان است.
من خیلی زود خواندم.
بخش قابل توجهی از این کتاب در استان بوشهر میگذره .
من بوشهر ی ام و بسیار برام لذت بخش بود.
خوب بود که روایت  پیشرفت روایت انسانی بود .
اینش خیلی جذاب بود.
        

          #کتاب_خواندم 
#شریان_مکران

شریان مکران روایتی است از احداث خط لوله هزار کیلومتری نفت از گوره به جاسک.

شریان مکران کتابی فوق العاده خواندنی بود. پروژه نفتی که نماد خودباوری و اعتماد به نفس و عزت ملی و تبدیل تهدیدها به فرصت هاست.
تا به حال چنین کتابی نخوانده بودم واقعا برایم جذابیت داشت و تعدادی از سوال های ذهنی ام هم حل شد.
احساس غرور می کردم به خاطر داشتن مدیران باغیرت و بلند همتی از خطه عشایر.
واقعاً تصور چنین پروژه ای ای در ذهن کوچک من نمی گنجد.
به شدت کتاب رو دوست داشتم و دائم به قول بهاره جان سرودهای ملی تو ذهنم تداعی میشد.
ومشتاق برای خرید کتاب های این چنینی.
        

          روایت پیشرفت
روایت امید 
روایت خود باوری و ما می توانیم 
        

          روایت پروژه‌های صنعتی بزرگ، یکی از ژانرهای خوش‌خوان در خوانش تجربه‌ها است. حالا که در بازار #کتاب ایران هم روایت و ناداستان صاحب قفسه شده و مشتری خوبی دارد، چرا ما از تجربه‌های صنعتی ننویسیم.
مهدی قزلی که سابقه روایت حمل ضریح سیدالشهدا ع از قم تا کربلا (پنجره‌های تشنه)، روایت سفر به شهرهایی که جلال آل احمد به آن شهرها رفته و سفرنامه نوشته (جای پای جلال)، روایت همراهی با رهبر در سفر کردستان (هم‌پای مسافر اردیبهشت) و... را دارد، این بار سراغ موضوعی متفاوت رفته و ساخت خط‌لوله هزار کیلومتری گوره تا جاسک را در شریان مکران روایت کرده است.
 حتما که با خواندن این کتاب به مهندس‌های جوان هموطن تبریک خواهیم گفت، اما آنچه این کتاب بیشتر آن را عیان می‌کند، اهمیت جسارت و جربزه مدیریتی در انجام پروژه‌های ملی است.
        

          کتاب «شریان مکران» به قلم آقای مهدی قزلی روایتی خواندنی از احداث خط لوله هزار کیلومتری انتقال نفت از گوره به جاسک است. این کتاب روایت یک پروژه عظیم است که با لحن علمی نوشته نشده، بلکه با لحن عمومی به نگارش درآمده است. این کتاب به یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های ایران در چندسال اخیر می‌پردازد؛ پروژه‌ای که بر اساس آن توانستیم نفت را از نزدیک بندر جاسک تا خارج از تنگه هرمز صادر کنیم. در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: آنچه در مورد این طرح برایم اهمیت داشت دو چیز بود: یکم، تمام ایرانی‌بودن تهیۀ مواد اولیه و متخصصان و دوم، سریع انجام شدنش. در مورد اول به دلیل تحریم، حتی لوله‌های انتقال نفت ترش را که فقط چند کشور در دنیا می‌ساختند، ساختیم و این کار چندین شرکت فولادسازی و لوله‌سازی را احیا کرد یا توسعه داد... از این نظر این پروژه در تاریخ ایران بی‌نظیر است. در مورد دوم برای ما که عادت داریم ببینیم پروژه‌های کوچک و بزرگ به خاک فنا رفته و خورندگان سال‌های سال از کنارش می‌خورند، اتمام فاز اول خط لولۀ گوره جاسک در بیست ماه باورکردنی نبود. باید دست‌های کارگران و مهندسان جوان این پروژه را بوسید و برایشان کلاه از سر برداشت.
        

          مهدی قزلی رو از کتاب پنجره های تشنه می شناختم و خود موضوع برام خیلی جالب بود برای همین کتاب رو خوندم. 
آقای قزلی از اول پروژه با تیم همراه نبوده و نوشته هاش یا نقل از مسئولین پروژه س یا مشاهداتش در مدت کوتاهی که همراه پروژه بوده؛با این اوصاف  کتابش یک گزارش خیلی خوب از کار در اومده.نویسنده اول کار نکات خوبی درباره علت احداث لوله گفته و جا به جا هم کلی نکته مفید درباره صنایع بزرگ، روش های کارهای مهندسی، اثر پروژه های مربوط به نفت روی بقیه صنایع کشور، علت خام فروشی نفت و حتی مسئله خرید زمین ها اضافه می کنه که خوندنش برای بچه های فنی مهندسی خیلی لازمه.
جهادی که مسئولین، مهندسین و کارگرهای پروژه کردن واقعا بزرگ بوده و توی کتاب خیلی خوب منعکس شده.
کتاب خیلی به مای ایرانی جوون اعتماد به نفس میده؛ بهمون میگه اگه بخوایم حتما می تونیم و اگه تلاش کنیم همه چی بدست میاریم
        

          کتاب نثر روان و بسیار پرکشش داره.بااینکه حالت علمی داره اما انگار مستند می‌بینید.قلم آقای قزلی بسیار عالی هست.
        

          کتاب کم حجمی که به نظرم تنها هدفش نشون دادن عظمت پروژه خط لوله انتقال نفت گوره به جاسک و نیاز استراتژیکی و اقتصادی کشور به اون بود اینکه مهندسان و متخصصان این پروژه چطور پای کار بودن و پیگیری کردن تا در عرض یه سال خط لوله شروع به فعالیت کنه اون هم در شرایط کرونا و تحریم و سختی های دیگه و کارگرایی که شبانه‌روزی و بدون مرخصی و تو هوای گرم جنوب زحمت کشیدن تا این پروژه به نتیجه برسه.
البته که باعث غرور هست که همچین پروژه ای از صفر تا صد داخلی بوده و باعث شده خیلی از تکنولوژی ها بومی سازی بشه و خیلی از صنایع دوباره شروع به فعالیت کنن یا توسعه پیدا کنند ولی سوالی که کتاب تو ذهن ایجاد میکنه همونطور که آخر کتاب نویسنده نوشته اینه که  وقتی میشه همچین ابرپروژه ای رو با تخصص و امکانات داخلی به نتیجه رسوند پس چه عواملی و چه کسایی باعث ناتموم موندن بعضی پروژه های بزرگ دیگه میشن؟

        

          للباقی

چندی پیش در جمع مدیران یکی از صنعت های موفق در حوزه لوله های کامپوزیتی که برای صنعت نفت و آب کار می کرد و بخشی از نیازهای حیاتی کشور را حل کرده بود و امروز وارد بازارهای بین المللی شده است گفتم: اگر می خواهید به خودتان و کشور، خدمتی بیش از این تولیدات باارزش تان داشته باشید باید قصه پیشرفت از صفر تا امروزتان را `روایت` کنید؛ حتی اگر خیلی بخواهید سود مدارانه هم برخورد کنید بدانید تا چند سال آینده، بهترین تبلیغ صنعت های بزرگ و موفق، تبلیغات شهری و بیلبردهایشان نیست، روایت قصه شان است!

حالا #مهدی_قزلی در #شریان_مکران روایتی از ابر پروژه احداث خط لوله هزار کیلومتری انتقال نفت از کوره به جاسک را کرده است؛ این جنس روایت از یک پروژه تمام ایرانی که مانع از خروج ۵۰۰ میلیون یورو ارز از کشور شده است و توانسته است یک کار استراتژیک برای توسعه سواحل مهم مکران انجام دهد و صادرات نفت را از منطقه پر چالش تنگه هرمز دور بکند و باعث تأسیس پتروپالایشگاه جاسک بشود و ... کاملاً لازم و ضروری است. همین صد و چند صفحه مختصر کتاب، که از نحوه تولید لوله های فولادی خط ترش تا چگونگی مذاکرات با اهالی منطقه در خصوص تحصیل اراضی و همت خستگی ناپذیر مهندسان و تکنسین هایمان را نشان می دهد، برای نشان دادن غیرت و تخصص داخلی کفایت میکند.

متأسفانه درین سال ها غالب روایت های تحریم، با قرائت رسمی و سیاسی انجام شده است و جای چنین روایت های صنعتی و عملیاتی از تحریم عمیقاً خالی ست که جوان ایرانی باور کند ظرفیت های کشور و متخصصین ش آن چنان است که بتواند پایانه نفتی جاسک را در عرض مدتی کوتاه علی رغم این حجم از تحریم عملیاتی کند در حالی که پروژه مشابهی مثل ترمینال نفتی فجیره امارات با همین مشخصات پایانه خودمان، صفر تا صدش توسط خارجی ها اجرا و باز بهره بردارش هم خارجی می شود!

للحق
        

          ابرپروژه نفتی در همین نزدیکی

«از «گوره‌» بندرگناوه لوله‌کشی کرده‌اند تا جاسک؛ چیزی حدود هزار کیلومتر. که چه؟ که روزانه یک میلیون بشکه نفت را از تنگه‌ی هرمز رد کنند و آن‌ور تنگه بفروشند. گفته شده نزدیک دو میلیارد دلاری هم هزینه شده و کمی دیگر از آن هم باقی مانده.»
همین بند بالا را می‌توان لابه‌لای اخبارها شنید و مثل همه‌ی اخبارها که از پروژه‌های نیمه‌تمام و ملی فقط حرفش زده می‌شود از کنارش رد شد و ندیده گرفت. اما وقتی مهدی قزلیِ داستان‌نویس می‌رود جاسک، می‌رود گوره و وقتی روی لوله‌های چهل‌ودو اینچی می‌ایستد و از جوش دادن این لوله‌ها به هم در دمای چهل‌وچند درجه در رمضان می‌نویسد، دیگر نمی‌شود اسمش را گذاشت یک خبر. بله از خبر می‌شود گذشت اما این روایت‌هاست که می‌ماند.
قزلی مهندسی خواننده. نفت و پتروشیمی و پالایشگاه و این قضایای فنی سرش می‌شود. زیر آفتاب و ساعت دوازده شب، توی آب و وسط بیابان، شانه‌به‌شانه‌ی کارفرما، خرده‌پروژه‌های این ابرپروژه را با چشم‌هایش دیده و زیر پا گذاشته تا «شریان مکران» را قلمی کرده. کارِ صدوسی صفحه‌ای‌اش را جام‌جم چاپ کرده تا من گراشی بخوانمش و تازه با خودم بگویم «ای بابا! این پروژه که از همین نزدیکی داره رد می‌شه؛ از خنج، بیرم، کورده...». 
حالا این ابرپروژه به چه کار می‌آید، چه منفعتی برای مملکت دارد، می‌خواهیم خام‌فروشی کنیم یا برنامه‌ی دیگر داریم را هم در کنارش روایت می‌کند. اما نه با تحلیل خودش؛ او با کله‌گنده‌های این ابرپروژه حرف زده، دو سانتی‌متریِ پروژه قدم زده و قلقک‌شان کرده که آن‌چه به هیچ‌کس نمی‌گویند را بگویند؛ مثل یک خبرنگارِ بدپیله. اما روایت‌طور نوشته. گاهی ناگزیر روایتش به گزارش پهلو می‌زند، اما جوهره‌ی قلمِ قزلی روایی است. و اگر کتاب را خواندید حتما همان‌قدر که از گپ‌وگفت‌ نویسنده با نفر اول این پروژه کیف می‌کنید، از سر‌ و‌ کله زدن با جوشکاری که رفته بین دو لایه‌ی مخزن عظیم نفتی، دو‌لا شده جوشکاری می‌کند هم لذت می‌برید.
        

          بعد از خوندن چندتا رمان می‌خواستم یه کتاب متفاوت بخونم؛ پس کتاب «شریان مکران» رو برداشتم و از انتخابم وااقعا راضی ام.
کتاب درباره‌ی احداث خط انتقال نفت از گوره به جاسکه. نه یه پروژه معمولی، بلکه یه ابر پروژه ملیِ تمام ایرانی که بعد از خوندنش واقعا احساس غرور کردم. این پروژه منفعت های گوناگون برای کشور داشت و ثابت کرد "ما می‌توانیم" فقط یه شعار نیست.  علاوه بر احساس غروری که پیدا کردم، احساس قدردانی بیشتری نسبت به مهندسین گمنام کشورم پیدا کردم(چون واقعا نمی‌دونستم اینجور پروژه ها اینقدر زحمت و دردسر دارن، مخصوصا این پروژه که صد در صد ایرانی بود و تو این سرعت انجام شد) و یه عالمه مطالب جدید درباره موضوعات مختلف مربوط به پروژه یاد گرفتم. طوری که وقتی خواهرم ازم چند تا سوال پرسید تا ببینه چقدر از کتاب حالیم شده و من داشتم خوب و عالی براش توضیح می‌دادم، حس می‌کردم یه پا کارشناس شدم😂
مطالب هم اکثرا ساده توضیح داده شده بود و فهمش برای عموم راحته. خوندن این کتاب واقعا خیلی برام شیرین بود. بنظرم این کتاب رو هر ایرانی ای باید حداقل یک بار بخونه.