«می‌بینمش. داشت بالا رو نگاه می‌کرد. سرش کج بود، انگار گردنش قبلاً شکسته.» جرج گفت: «به صورتش نگاه نکنین.» لاک‌وود گفت: «خیلی‌خب، من میرم طرفش. بیاید آروم باشیم. آآآآی! یه چیزی منو گرفت!» دو صدای هم‌زمان کشیده شدن آهن: من و جرج شمشیرهایمان را کشیده بودیم. نور چراغ‌قوه‌ام را روی لاک‌وود انداختم که بی‌حرکت و با نگاهی خیره، کنارم ایستاده بود. دوباره خاموشش کردم. گفتم: «هیچی نیست .پشت پالتوت به یه بوته‌ی انگورفرنگی گیر کرده.» «اِ، خب. ممنون.»

صورت جرج خیلی عجیب است. وقتی عینکش را برمی‌دارد، چشم‌هایش کوچک و ضعیف به نظر می‌رسند؛ تندتند پلک میزند و کمی گیج به نظر می‌رسد، مثل گوسفند کودنی که گم شده. اما وقتی دوباره عینکش را می‌زند، ناگهان چشم‌هایش تیز و سرسخت می‌شوند و به چشم‌های عقابی شباهت پیدا می‌کنند که گوسفند کودن را به عنوان صبحانه می‌خورد.

صاف نشست و لبخند زد، اما نه از آن لبخندهای چندین‌مگاواتی که باعث می‌شد برخلاف میل‌تان به حرفش عمل کنید؛ فقط یک لبخند گرم و دوستانه.

صدا ناگهان خشن و مصمم شد. «بله، می‌تونیم این کار رو توی فضای راحت‌تری انجام بدیم. من خسته‌م و باید بشینم. گریب، دوستانمون رو به کتابخونه ببر. اگه خطایی از هر کدوم از پسرها سر زد، می‌تونی به دختره شلیک کنی.»