ترجمه‌ای جدید از ترانه علیدوستی
نویسنده‌ی امریکایی رمان به خاطر این کتاب نامزد جایزه‌ی ادبی اورنج شده و جایزه‌ی ادبی ویلیام سارویان را برده است. این دومین رمان او (که ضمناً دومین ترجمه‌ای است که از مترجمش منتشر می‌شود) نوعی فراداستان یا رمان در رمان است: لئو گورسکی زمانی که در موطنش، لهستان، با همسر محبوبش، آلما، زندگی می‌کرد، رمانی نوشت و به دست دوستی سپرد تا آن را بخواند، اما دوست لئو رمان را گم کرد. حالا لئو که در این فاصله از هولوکاست جان سالم به در برده تنها در آپارتمان کوچکی در منهتن نیویورک منتظر فرارسیدن مرگ است. در همان شهر، شارلوت که مشغول ترجمه‌ی یک رمان است، مادر و سرپرست یک پسربچه و دختر چهارده‌ ساله‌ای است به اسم آلما که نامش از نام قهرمان رمانی که پدرش دوست داشت آمده است. می‌فهمیم رمان لئو گورسکی گم نشده است: اولین بار به زبان اسپانیایی در شیلی منتشر شده، آن هم به نام دوست دوران کودکی لئو، و حالا شارلوت مشغول ترجمه‌ی آن است. 
نویسنده‌ی گاردین زمانی در مرور این کتاب نوشت خلق یک کاراکتر داستانی که خود نویسنده باشد و نشان دادن قوت کار او عملی است که شجاعت می‌خواهد، و اگر نویسندگانی مثل نابوکوف در «زندگی واقعی سباستین نایت» و سال بلو در «هدیه‌ی هومبولت» با موفقیت از عهده‌ی این کار برآمده‌اند (به خاطر نبوغ انکارناپذیرشان) بیشتر باید مایه‌ی ترس نویسندگان دیگر باشد تا قوت قلب. او عقیده داشت همین که کراوس، رمان‌نویس جوانی که تنها یک رمان قبل از این در کارنامه داشته،سعی کرده است با این آزمون دشوار دست و پنجه نرم کند، نشانه‌ی شجاعت اوست.


ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی چهاردهم، سال ۱۳۹۵.
        

          توقع نداشتم انقدر این داستان برام جذاب و پرکشش باشه. شیوه‌ی روایتش بسیار عجیب و دلنشین بود. جوری که با خوندن بخش دوم احساس کردم داستان کوتاهه کتاب و نه رمان، اما وقتی دو سه بخش اول را تموم کردم تازه متوجه شیوه ی روایت داستان شدم که به نظرم هم خیلی جذاب بود هم پیچ و خم هاش باعث میشد بیشتر و زودتر بخوای بخونی کتاب رو و سردر بیاری از ماجرا. بخش هایی که آلما تعریف می‌کرد و از همه بیشتر دوست داشتم شاید چون زبانش خیلی شیرین بود. انتهای داستان هم معرکه بودو بهتی که از تموم شدنش به ادم دست می داد برای من از جنس بهتی بود که بعد از خوندن کتاب "ابریشم" تجربه کرده بودم. ترجمه هم بد نبود واقعا، می تونست روان تر باشه یه جاهایی اما اصلا بد نبود.
        

          رمان را که دست می‌گیری، با دیدنِ اسم مترجم روی جلد متعجب میشی و تا برگِ انتهايی هم اگر بر تعجبت اضافه نشود -که می‌شود- هر فصل شیفته شخصیتی نو خواهی شد و شیفته صحنه‌هایی که از چند زاویه، بارها مرورشان می‌کنی. مرور می‌کنی و می‌فهمی اینْ جایِ ایستادنت در قصه، چقدر داستان را دستخوش تغییر می‌کند. برای همین است نمی‌دانی چطور سر از راز دفترچه خاطرات پسرکی درمی‌آوری که باور دارد می‌تواند پرواز کند در حالی که صفحه قبل در پی پیرمردی بودی که سالها پیش، تن به مهاجرت اجباری داده. خاطراتِ راوی با دختری را می‌خوانی که هم‌بازی کودکی‌اش بوده و جایی دیگر می‌خواهی گرمای از دست رفته  تخت خوابی باشی که قرار نبوده به این زودی‌ها تک نفره استفاده شود  ...
‌
تاریخ عشق از آن کتاب‌هاست که زمین نمی‌گذاری. شاید میونِ واژه‌ها دنبال درکِ احساساتی می‌گردی که تا امروز برایت گنگ بودن. نه لزوما از عشق، که از تنهایی و حسرت‌ها و دروغ، از نرسیدن پ‌ها و ماجراجویی‌های بچه گانه. شاید هم شیفته کشف کردن باشی و از تعقیب روابط آدم‌های قصه لذت می‌بری و شاید تنها هدفت، لذت بردن از متنِ درست و داستانی خوب اسن. خب، تاریخ‌ عشق همه اینها و بیشتر از این هاست
        

          لذت بردم از خواندنش. شیوه روایت خاصش، جمع شدنِ آرام آرام تکه‌های پازل در کنار هم و شفاف‌شدن تصویری که در ابتدا مبهم است را خیلی دوست داشتم. حاصل تلاش هنرمندانه‌ی نویسنده برای متصل کردن همه این‌ها با زبانی لطیف به همدیگر، یک اثر دلنشین و خواندنی است.
        

          اول از همه با یک رمان خاص و پیچیده سر و کار خواهید داشت. پس باید با تمرکز  شروع کنید. نیکول کراوس می داند چه چیزی را دنبال می کند ولی شما نمی دانید در چه تودر تویی گیر کرده اید پس تندخوان باشید تا فصل های کتاب را مثل پازل کنار هم بچینید و در انتها از خواندن یک رمان خوب و خاص لذت ببرید.
        

          میخواهم جایی بگویم :سعی کرده ام بخشنده باشم.با این حال.در زندگی ام زمان هایی بوده، سال های زیادی بوده، که خشم بر من چیره شده.زشتی ها زیر و رویم کرده.لذت خاصی از تلخی برده ام.خودم به پیشوازش رفته ام.بیرون ایستاده بوده، و من دعوتش کرده ام داخل.
.
گاهی فراموش می کنم که برنامه ی زمان بندی دنیا مثل برنامه ی من نیست.که همه چیز در حال مردن نیست، و اگر هم هست دوباره زنده خواهد شد، با کمی آفتاب و آن امید همیشگی. گاهی فکر می کنم:من از این درخت پیرترم، از این نیمکت پیرترم، از باران پیرترم. با این حال.از باران پیرتر نیستم.سال هاست که می بارد و من هم که بروم، باز خواهد بارید.
#تاریخ_عشق
#نیکول_کراوس 
#ترجمه #ترانه_علیدوستی
        

          هووم، چه‌قدر انگار نوشتن ازش سخته! 
بارزترین ویژگی این کتاب، پیچیدگی‌شه. پیچیدگی که نه، پیش‌بردن همزمان چند داستان از زبون راوی‌های مختلف این سختی رو داشت که اگه کتاب رو زمین بگذاری و بعد مدتی بری سراغش، امکان نداره بتونی ادامه‌ش بدی. و حواست باشه شخصیت داستان‌ها باهم قاطی نشن‌.
به شخصه اوایلش خیلی گیج شدم. وقتی هنوز دستم نیومده بود که با یک داستان با راوی واحد، طرف نیستم. یکی اول‌هاش، یکی هم آخرِ آخر کتاب. صفحات آخر رو دو بار خوندم تا مطمئن شم فهمیدمش.
و اما راجع به خود داستان؛ قشنگ بود. دوستش داشتم و دوست داشتم نقطه‌ی به هم رسیدن این داستان‌های موازی رو بفهمم.
احساس می‌کنم ترجمه می‌تونست روون‌تر باشه ولی به ویرایش کتاب هم مشکلاتی وارد بود.
یه جایی تو کتاب میگه:
"حقیقت چیزی‌ست که ابداع کردم تا بتوانم زنده بمانم."
یه جا دیگه می‌گه:
"تصمیم داشتم آنچه را که آسان‌تر بود باور کنم."
می‌دونی، از این جمله‌ها و تیکه‌های تو‌قلب‌برو زیاد داشت.