این داستان، "غمنامه فرد درمانده ای است تسلیم وضعیات اجتماعی، که به شیوه خود، فرد درمانده دیگری را نجات می دهد. گیرم با مرگ... راوی داستان، مردی که آزارش به مورچه نمی رسد، آدم صلح جویی که می خواهد همه را آشتی بدهد، شهروند مودبی که خاضعانه به قانون، به پلیس، به رئیس و به زن احترام می گذارد... که همواره به ملاحظه تنگناهای موجود کوتاه می آید، آرزوی بزرگ فیلم سازی را به خواب می سپارد و در عالم واقع آن را به امید تهیه دو سه حلقه فیلم تخفیف می دهد... مردی است سلیم النفس که در همه چیزی منفعل است... او حرف شنو و سر به زیر است... او با معصومیت کم نظیری سقوط ارزش ها و خیمه شب بازی ادعاها را در جامعه سرمایه سالاری روایت می کند؛ اما هرگز قضاوت نمی کند؛ زیرا حتی در دم مرگ هم نمی خواهد درگیر شود و بالاخره آدمکشی او هم به گونه ای ساده لوحانه صورت می گیرد...". نویسنده ـ مکوی ـ در این داستان نشان می دهد که دردهای درونی قهرمانانش ناشی از وضع اجتماعی و روانی و پرورشی آنهاست.