...شما آدم‌ها همیشه فکر می‌کنید حاضرید جان و زندگی‌تان را بدهید اما فقط تا وقتی‌که درک کنید این کار دقیقا یعنی چه. تو همواره به میراثت فکر می‌کنی، نه؟ نمی‌توانی تحمل کنی که بمیری و فراموش شوی.

در نقطه‌ای از زمان، تو از آن من بودی؛ پسر من.

...من ماندم، درازکشیده و اندیشناک غروب آفتاب. می‌خواستم رنگ‌هایش را در حافظه‌ام زنده کنم. نظرم رنگ قرمز نبود. بقیه‌ی مایه‌ها را می‌خواستم. با کمی تلاش، پنداشتم که آن‌ها را زنده کرده‌ام. مثل نامی که می‌دانی اما فراموش کرده‌ای؛ نامی که کشش آن به یادت می‌آید، حروفش، نواختش، اما نمی‌توانی به آن‌ها نظم دقیق بدهی و خودش را بیابی...