بودن یا نبودن،  مسئله این است.
آیا شریف‌تر آنست که ضربات و لطمات روزگار نا مساعد را متحمل شویم یا آنکه سلاح نبرد به دست گرفته،  با انبوه مشکلات به جنگ برخیزیم؟
بدون شک بهترین نمایشنامه تاریخ و یکی از شاهکارهای ادبیات نمایش جهان تا زمانی که تاریخ وجود داشته باشه ، هملته. 
این شاهزاده دانمارکی دودل ، این آدمی که سخت میشه شناختش. 
چقد یک آدم میتونه نابغه باشه که انسانی خلق کنه در این ابعاد . 
هملت رو باید خوند و باید خوند و باید خوند.
        

          یادمه اولین کتابی که از شکسپیر خوندم هملت با ترجمه به‌آذین بود و اصلا نتونستم ارتباط برقرار کنم با نثرش. بعدها به پیشنهاد یکی از دوستان با ترجمه مسعود فرزاد دوباره خوندمش و خیلی روون‌تر و قابل فهم‌‌تر بود برام. فقط میتونم بگم ۵ستاره براش خیلی کمه.
        

          نمایشنامۀ جالبی بود، یک تراژدی کلاسیک در معنای واقعی کلمه، با جملات درخشانی که به‌حق شایسته تکرارهای کنونی است. 

پ.ن: پیشنهاد می‌شود حتماً با تفسیرهای ارزشمندی مثل آنچیزی که یاسپرس درباب هملت نوشته است خوانده شود؛ به روشن‌سازی زوایای پنهان متن عمیقاً کمک می‌کند.
        

          خواندن شاهکاری که قرن‌ها در قامت یک اثر بزرگ و بس عمیق ایستاده است توفیقی‌ست که نصیبم شد.
و چه نیاز ‌های انسان‌ها پست می‌نماید آن سان که برایش به جان یکدیگر می‌افتند و خون یکدیگر می‌ریزند؟ ستم چگونه سایه مرگ بر سر مردمان‌اش می‌اندازد. ای هملت، ای شاهزاده جوان ، از ایستادگی است سخن بگو!
_«بودن یا نبودن، مسئله ای است. آیا بزرگواری آدمی بیش در آن است که زخم فلاخن و تیر بخت ستم پیشه را تاب آورد، یا آن که در برابر دریایی فته و آشوب سلاح برگیرد و با ایستادگی خویش بدان همه پایان دهد؟ 
مردن، خفتن، نه بیش؛ و پنداری که ما با خواب  به درد‌های قلب و هزاران آسیب طبیعی که نصیب تن آدمی‌ست پایان می‌دهیم، چنین فرجامی سخت خواستنی‌ست.»


        

          بودن... یا نبودن...
چه کسی جرأت دارد زندگی را برگزیند
وقتی زمین زیر پاهایش میلرزد
وقتی در پس هر انفجار
صدای شکستن رؤیاهاست؟
وقتی آسمان پوشیده از دود است،
و باد فقط بوی سوختگی می‌آورد
وقتی خنده‌ها گم شده‌اند
در هیاهوی آتش و ترس

و صلح؟
صدای قهقهه بی‌جای دیوانه‌ای‌ست
که میان شعله‌ها می‌رقصد،
بی‌اعتنا به خاکسترها و دردها

امید اما
شعله‌ای کوچک،
لرزان در دل تاریکی،
که هر بار دوباره جان می‌گیرد
اگر جرات کنیم،
اگر باور کنیم،
اگر زندگی را انتخاب کنیم.

بودن،
انتخاب دشواری‌ست،
رقصیدن با مرگ،
نگه داشتن عشق،
در دستانی خسته و خونین.

بودن یا نبودن؟
مسئله هنوز همان است،
اما زندگی را کسی انتخاب می‌کند
که حتی وقتی همه چیز ویران است،
جرأت کند بخندد،
جرأت کند بسازد،
جرأت کند بماند.
        

          و بالاخره «بودن یا نبودن»...؟
.
هملت، شاهزاده دانمارک، از آلمان برمیگرده تا در مراسم خاکسپاری پدرش شرکت کنه.
از فوت شاه چیزی نگذشته که مادر هملت با عموش ازدواج می‌کنه و کلادیوس(عمو) تاج شاهی رو بر سر میذاره.
طی اتفاقی هملت شبح پدرش رو می‌بینه و باهاش گفت‌و‌گو می‌کنه و حقایقی رو میفهمه که داستان رو شکل میده...
.
خوندن هملت برای من با لذت کشف کردن همراه بود.🌱
‌.
یادداشت فاقد اسپویله ⁦.⁠ ⁠❛⁠ ⁠ᴗ⁠ ⁠❛⁠.
هملت برام کتاب سختی بود ولی بعضی مطالبی که متوجه شدم رو این‌جا می‌نویسم شاید به شما هم کمک کنه:
۱. ازدواج مادر هملت با عموش باعث شاه شدن کلادیوس شد و اگر این ازدواج اتفاق نمی‌افتاد هملت به پادشاهی می‌رسید؛ این مسئله بخاطر دوراندیشی های مادرش می‌تونسته باشه که فردی روی تخت شاهی بنشینه که توانایی اداره دانمارک رو داشته باشه و خب علاقه‌ش به کلادیوس هم هست.
*اول. هملت جانش در خطره چون ممکنه مادر و عموش بچه‌دار بشن و اون بچه جای هملت رو بگیره و هملت توسط کلادیوس کشته بشه
*دوم. از این ازدواج هم خیلی ناراضیه چون از مرگ پدرش چیزی نگذشته و از مادرش انتظار این مسئله رو نداشته.( حالا نظریه‌های دیگه هم برا این مورد میگن ولی به نظر من چرا نقد رو ول کنیم نسیه رو بچسبیم، مشخصا از این کار مادرش خوشحال نیست.)
*سوم. از طرفی هملت شبح پدرش رو دیده و می‌دونه که پدرش به قتل رسیده و می‌خواد که انتقام بگیره؛ در واقع اینجا شروع داستانه و شروع  
To be, or not to be, that is the question
۲. اوفلیا در کتاب آنچنان بولد نیست ولی شخصیت خیلی موثری داره چون اگر بواسطه او نبود کسی نقشه‌ی هملت رو باور نمی‌کرد و شخصیت معصوم در عین حال باهوشی داره...
ولی خب آخر داستان⁦:⁠-⁠!⁩
.
عکس ها:
بالا سمت راست: تابلو پولونیوس( پدر اوفلیا) در پس پرده از یان جورج وایبرت
پایین سمت چپ: نقاشی اوفلیا از واترهاوس
پایین سمت راست: فیلم Ophelia ✨
در مورد این فیلم 🙈:
یکی از اقتباس‌های جدید هملت هستش. از لحاظ وقایع، فیلم با کتاب یه جاهایی تفاوت داره؛
و شخصیت های کتاب رو هم گاهی طور دیگه‌ای تعریف می‌کنه ولی نکته جالبی که وجود داره اینه که این تفاوتا گاهی بیشتر به شناخت شخصیت‌ها کمک می‌کنه و شمارو به دید خوبی می‌رسونه.
پیچیدگی‌های فیلم برای من جذاب بود💙...
البته اقتباس‌های متعددی از هملت وجود داره ولی من جذب نشدم که ببینم.
.
📘 متن کتاب:
«خوش برخورد باش، اما به هیچ‌رو مبتذل نباش؛ دوستان خود را پس از آزمودن با پنجه فولادین در جان خود جای ده ولی دست‌های خود را برای پذیرایی هر خامِ سر از تخم در آورده‌ای فرسوده مکن.»

«برای آن دم از پرهیزگاری می‌زنند که بهتر فریب دهند.»

«با آن‌که می‌بایست به هر مشقتی تن دهی، مردی بوده‌ای که به هیچ چیز سر فرود نمی‌آورد و لطمات سرنوشت و نوازش‌های آن را به یک‌سان می‌پذیرد. خوشا به حال کسانی که خون و خِردشان چنان درست به هم پیوند خورده‌اند که دیگر چون نی نیستند که سر انگشتان بخت هر نوایی را که بخواهد از ایشان بیرون بکشد.»
.
۲۳ فروردین ۱۴۰۳
        

          بودن یا نبودن مسئله این است ...
همیشه دوست داشتم بخونمش و خب واقعا درموردش چه چیزی میشه گفت ؟! من یکی که نمی دونم چی باید بگم ✨
        

          چیز خاصی ندارم که برای این سومین باری که خواندمش اضافه کنم. وسط خواندنش حسابی متاثر بودم و یک چیز کوچک برای خودم نوشتم و در کانل تلگرامم گذاشتم. همان را اینجا هم می‌گذارم:

داشتم هملت می‌خواندم که گریه‌ام گرفت. آن‌جایی که هملت به روزنکرانتز و گیلدنسترن میگه:
“O God, I could be bounded in a nutshell and count myself a king of infinite space.”
که «می‌توانم در پوست گردویی زندانی باشم و خود را پادشاه جهان بی‌کرانه بدانم.» یاد دوم راهنمایی افتادم. که شروع کرده بودم به خواندن کتابِ «جهان در پوست گردو»ی هاکینگ. و این نقل قول دیوانه‌کننده از هملت را در آن خوانده بودم. آن زمان نمی‌دانستم قرار است این کتابِ هاکینگ را ده‌ها بار بخوانم، نمی‌دانستم قرار است که یک روزی، همین کتاب باعث شود که عاشق فیزیک شوم و فیزیک بخوانم و نمی‌دانستم که قرار است بارها این نمایشنامه هملت را ستایش‌گرانه بخوانم. چقدر چیزها بود که آن زمان درباره آینده نمی‌دانستم. چقدر چیزها بود که به آن فکر نمی‌کردم. بیشتر از همه‌، این‌همه به مرگ و اجتناب‌ناپذیری‌اش فکر نمی‌کردم. به این‌که همان‌طور که هاکینگ عزیزم، همان مردی که آن همه عشق و شور به علم را در من پروراند، در برابر مرگ تعظیم کرد، برای من هم روزی می‌رسد که دیگر نمی‌توانم به فیزیک فکر کنم. دیگر نمی‌توانم هملت بخوانم. دیگر نمی‌توانم از این همه شکوه ادبیات به لرزه بیفتم. نه! روزی می‌رسد که دیگر نمی‌توانم! دیگر نیستم که بتوانم! 
همین‌ها بود که گریه‌ام گرفت.
------------------

عاشقِ آن خضوع و خشوعی هستم که بعد از خواندن و تمام کردنِ یک شاهکار به آدم دست می‌دهد. یک جور آرام‌گرفتن و رام‌شدن است.

پ.ن. : بعد از خواندنش، نمایشِ "هملت" با کارگردانی لیندزی ترنر را هم دیدم. تجربه فوق‌العاده‌ای بود :))
        

          آخ هملت، قلبم را به دو نیم کردی. 
        

          هملت  هم انقدر توی فکر و تردید غرق شد که خودش هم گم شد. دنبال انتقام هم نبود بیشتر درگیر یه جنگ بی‌صدا بین دل پر درد و عقلی بود که نمی‌تونست تصمیم بگیره.
تو همین آشفتگی‌ها، راهشو گم کرد و تنها موند.
        

          از دیدِ من، هملت، گرانیگاهِ سه خصلت آدمی است: خشم، اندوه و دیوانگی. در کنار این سه، بلاهتی عجیب در امرِ انتقام‌گیری و کین‌جویی روایت را به پایانی پیشبینی‌ناپذیر میرساند. در عینِ حال تناقض‌ها و کشمکش‌های درونیِ یک انسانِ غم‌زده‌ی خشمگینِ دیوانه که در مواضعی جنبه‌ای جهان‌شمول می‌یابد رازِ ماندگاری همه‌زمانیِ اثر است. و درنهایت ما با نوعی گیجی با عموم شخصیت‌های محوری‌ای که در داستان شناخته‌ایم وداع میکنیم با این پرسش‌ها که آیا هملت خواهان کین‌خواهی بوده است؟ آیا مرده‌گان سزاوار مرگ بوده‌اند؟ آیا این مرگ‌های اتفاقی، خواسته‌ی سرنوشتی محتوم بوده است یا پیامدهای یک قتلِ گناه‌آلود و فجیع؟! 

درنهایت فکر میکنم هملت به خاطر طرح داستانی‌اش مشهور نیست. (چراکه شکسپیر آثاری با طرح‌ داستانی‌ به مراتب پیچیده‌تر و پرداخته‌شده‌تری دارد). به‌نظرم، هملت دو چیز را خوب دارد: یک شخصیتِ پرداخته‌شده (خودِ هملت) و چند مواجهه‌ی روانی باشکوه و فکرشده با معانی و مفاهیم بنیادی زندگی. 
        

          خوب خدا رو شکر من بالاخره فهمیدم داستان هملت چیه و این دیالوگ بودن یا نبودن از کجا اومده. حالا دوست دارم کرونا نبود یه تئاتر هم برم. دلم سوخت براش.
        

          شاید قبل از خوندن آثار معروف و برجسته جهان، گاردی طبیعی نسبت به این، به اصطلاح شاهکارها داشته باشیم. اما بعد از مطالعه و ارتباط گرفتن با این آثار، حسی خوب و لذت بخش از خوندن‌شون خواهیم داشت و اینکه اونقدرها هم که فکر میکردیم پیچیده و سنگین نبود!

 من فکر میکنم "هملت "از نظر طرح داستان و نمایش مشهور نشد(هر چند داستان هم زیبا بود اما شکسپیر داستانهای پیچیده تری نیز دارد) بلکه شخصیتِ خاص و متفاوتِ هملت، و دوم، شالوده‌ی اصلی داستان که بر مبنای مفاهیم زندگی و خصایص انسانی بود باعث جاودانگی و شهرت این اثر شد . کِش‌مَکش‌های درونی یک انسانِ غم زده و خشمگین، حرص و طمع آدمی برای رسیدن به قدرت و لذات دنیوی، و یا روح سرگردانی که می‌شد به آشفتگی و نا آرامی یک انسان تشبیه ‌اش کرد ... همه و همه با قلم توانای شکسپیر به این زیبایی به تصویر کشیده شده بود.
از جهات مختلف می‌شود از داستان، شخصیتها و جملات مفهومی آن گفت. از هملت بسیار گفته شده، اقتباس ساخته شده، تحلیل و نقد نوشته شده، اما میخواهم در این مطلب، برداشت خودم را از جمله ی معروف این نمایشنامه بگم.جمله ای که سالهاست میشنویم بدون آنکه معنای اصلی آن را بدانیم.

 جمله ی معروفِ شخصیتِ هملت" بودن یا نبودن، مسئله این است"

از زمانِ گفته شدنش دنبال مفهوم آن و ربطش به اتفاقات داستان بودم.بودن یعنی چی؟نبودن یعنی چی؟
هر کسی میتواند برداشت متفاوتی از این جمله داشته باشد. هملت در جایی این جمله را بیان میکند که تا حدی به پوچی و بی ارزشی زندگی خود و اطرافیانش رسیده است و از آنجا که خودکشی را گناه میداند بر سر دو راهی می‌ماند بین مرگ یا حیات، خودکشی یا نجات. 
درگیری ذهنی هملت این بود : آیا زندگی با تمام سختی هایی که دارد ارزش زیستن دارد؟ اگر زندگی پوچ و بی معناست نبودن بر بودن ترجیح ندارد؟" در این شرایط کدام بهتر است؟؟ و نکته ی مهم آیا اصلا ما حق انتخابی داریم ؟؟ مرگ ، نبودن به همراه خود  دارد، اگر مرگ خوابی سیاه بیش نبود چه؟! 


        

          شاید هملت داستانی را با پرهیجان و درام امیخته
        

          به پیشنهاد یک دوست عزیز اول نسخه‌ی صوتی رو گوش دادم. فوق‌العاده بود. ترجمه‌ی آقای مسعود فرزاد بشدت روان و دوست‌داشتنی بود.

بودن یا نبودن؟ مسئله این است! آیا شریف‌تر آن است که ضربات و لطمات روزگار نامساعد را متحمل شوی و یا آنکه سلاح نبرد بدست گرفته با انبوه مشکلات بجنگیم تا آن ناگواری‌ها را از میان برداریم؟ مردن… خفتن... همین و بس؟ اگر خواب مرگ دردهای قلب ما و هزاران آلام دیگر را که طبیعت بر جسم ما مستولی می‌کند پایان بخشد، غایتی است که بایستی البته آرزومند آن بود. مردن… خفتن… خفتن، و شاید خواب دیدن. آه، مانع همین جاست. در آن زمان که این کالبد خاکی را بدور انداخته باشیم، در آن خواب مرگ، شاید رؤیاهای ناگواری ببینیم! ترس از همین رویاهاست که ما را به تأمل وامی‌دارد و همین گونه ملاحظات است که عمر مصیبت و سختی را اینقدر طولانی می‌کند. زیرا اگر شخص یقین داشته باشد که با یک خنجر برهنه می‌تواند خود را آسوده کند، کیست که در مقابل لطمه‌ها و خفت‌های زمانه، ظلم ظالم، تفرعن مرد متکبر، آلام عشق مردود، درنگ‌های دیوانی، وقاحت منصب‌داران، و تحقیرهایی که لایقان صبور از دست نالایقان می‌بینند، تن به تحمل درد دهد؟ کیست که حاضر به بردن این بارها باشد؟ و بخواهد که در زیر فشار زندگانی پرملال پیوسته ناله و شکایت کند و عرق بریزد؟

همین متن برای ریویو کافیه. شاهکار.
        

          واقعاً کسی مثل من درباره‌ی هملت چی می‌تونه بگه؟ فوق‌العاده‌ست!!!
        

          متاسفانه شکسپیر برای نمایش انتهای وحشی گری انسان چند قرن زود بدنیا اومده بود ...! 
        

          !
        

          در این دو سه روز این سومین نمایشنامه ای بود که خوندم. و خوب به این نتیجه ی مهم رسیدم که حداقل 50% ارزش نمایشنامه ، به اجراشه. با این همه نگاهم به شکسپیر بهتر شد. راستش بعد از خوندن رومئو و ژولیت کلا ازش قطع امید کرده بودم :))
ولی این یکی بهتر بود. بعضی جاهاش احمقانه بود که خوب الان می دونم بخشی اش به خاطر آداب و نگرش احمقانه اون دوران بوده و نمی شه بهش خرده گرفت. 
در کل خوب بود
        

          هملت ترجمه اسماعیل فصیح . تا صفحه ۵۵خواندم. بسیار از خواندن کتاب لذت بردم. دلیلش را نمیدانم ولی انگار کشش داستان و شخصیت ها حسابی من را کشاند لای صفحات جادویی کتاب...  همان چیزی بود که تو نوجوانی دنبالش می گشتم... نصیحت انگار  قدمتی اندازه تاریخ داره... پولونیوس لائرتیس... هملت حرف های همشون رو واقعا دوست دارم و کتاب برام پر از صحنه های زنده  است.