احساس می‌کنم دارم به ادبیات ژاپن علاقه‌مند می‌شم! 
پیش از آنکه قهوه سرد شود (۱) رو به قلم توشیکازو کاواگوچی و ترجمه گیتی اشرفیان از نشر آلاچیق خوندم (کاری که قطعا تو جلدهای بعدی کتاب تکرار نمی‌کنم و میرم سراغ نشر و مترجم بهتری) 

کتاب، ریتم متناسبی داره، نه تنده نه کند و همین خوندنش رو مطبوع می‌کنه. با وجودی‌که محور اصلی کتاب امکان سفر تو زمان به شکل خیلی محدوده، اما تاکید بر اینکه بهرحال هیچی توی زمان حال تغییر نمی‌کنه، بنظرم باعث میشه آدم نسبت به کانسپت زمان و جدی‌تر گرفتن تصمیم‌ها و انتخاب‌هاش توی هر موقعیتی حساسیت بیشتری پیدا کنه. حرف‌های قورت‌داده رو راحت‌تر به زبون بیاره و غرورش رو به چیزهای ارزشمندی که می‌تونه تو زندگی داشته باشه ارجح ندونه‌.

کتاب خوش‌خوانی که برای من یه صبح تا عصر تو شرایط واقعا سخت، خوندنش طول کشید و واقعا به قدر خوردن یه فنجون قهوه تلخ، مزه‌مزه کردنش دلچسب بود. 

#پیشنهاد_میشه
        

          کتاب "پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود" نوشته‌ی توشیکازو کاواگوچی، اثری که با ایده‌ای منحصربه‌فرد و فضایی دلنشین، خواننده رو به سفری در زمان و قلب می‌بره.❤ این کتاب با محوریت یک کافه‌ی خاص که افسانه‌هایی درباره‌ی اون وجود داره، داستان‌هایی از عشق، پشیمانی، و فرصت‌های از دست‌رفته رو روایت می‌کنه. 
در یک کافه‌ی کوچک و دنج در توکیو، مشتریا می‌تونن به گذشته سفر کنن، البته با یک شرط مهم: اون‌ها باید قبل از سرد شدن قهوه‌شکن به زمان حال برگردند.☕🍰
 داستان از چهار زن تشکیل شده که هر کدام به دلیلی خاص به این کافه می‌آیند تا فرصتی دوباره برای دیدار با گذشته و تغییر سرنوشت خود داشته باشن.📖
هر کدام از این داستان‌ها با جزئیات دقیق و احساسات عمیق، خواننده رو درگیر می کنن. نویسنده با مهارت، به توصیف احساسات و روابط انسانی می‌پردازه و ما رو دعوت می‌کنه تا خودمون رو در موقعیت‌های شخصیت‌ها تجسم کنیم. 🌈
یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی این کتاب، سادگی و عمق اونه. نویسنده با زبون ساده و روون، مفاهیم پیچیده‌ای مانند عشق، پشیمانی، مرگ، و ارتباطات انسانی رو مورد بررسی قرار می‌ده. این سادگی باعث می‌شه که خواننده به راحتی با داستان ارتباط برقرار کنن و از آن لذت ببرن.
داستان به زیبایی نشون می‌ده که زمان چقدر ارزشمنده و ما چگونه می‌توانیم از اون به بهترین شکل استفاده کنیم. هر لحظه فرصتی است برای گفتن حرف‌های نگفته، جبران اشتباهات، و ساختن آینده‌ای بهتر.✨
        

          تا اواخر کتاب ،اون رو با سرخوردگی و بی حوصلگی خوندم ، ولی صفحات اخر مثل معجزه ، همه ی داستان های کتاب رو بهم وصل میکنه و به این قصه مفهوم و معنای خارق العاده ای میده ... 
اگر متن داستان ، پر از اسامی ژاپنی بود و ترجمه ی اون به اندازه رمان های انگلیسی ، شیرین و دلپذیر نبود و پر از زیاده گویی بود ولی پیام اصلی داستان ارزش این رو داشت که بخاطر درکش یک رمان کاملا خونده بشه ... 

«و اگر این صندلی میتواند دل را متحول سازد پس فایده اش همین است . »
        

          کتاب خوبی بود به نظرم آدم حداقل یه بار باید بخونش...ایده جدیدی بود:سفر به گذشته....شخصیت ها رو هم دوست داشتم به نسبت و  در کل به نظرم کتاب خوبی بود و اول که کتاب رو می‌خوندم و به این قانون رسیدم که اگر به گذشته بری هم نمیتونی حال رو تغییر بدی اول فکر کردم شاید نتونی حال رو تغییر بدی ولی میتونی آینده ی بعدش رو تغییر بدی و این تو کل داستان تو ذهنم بود....در کل کتاب خوبی بود دوستش داشتم...
        

          ایده داستان عالیه. توی یه کافه تو ژاپن یه میز خاصی هست که با نشستن روی یک صندلی به گذشته سفر کنی البته با یه سری قواعد خاص. کتاب درباره ۴ شخصیت جداگانه هست و تقریبا ارتباطی به هم ندارند.
موضوع اصلی رابطه بین انسان هاست. حرف هایی که نباید میزدیم، قضاوتی که نباید میکردیم و ...
کتابیه که یه تلنگری به آدم میزنه درباره روابط انسانی  و ارزش خوندن داره.
        

          دوسش داشتم، جالب ‌و جذاب بود 👌🏻
ایده‌ی کتاب هم جدید و نو بود برام 
        

          ‍ فکر کرده‌ای پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود، باید چکار کنی؟ 
کتاب بخوانی؟ گپ بزنی؟ فکر و خیال کنی؟ به گذشته برگردی؟
اما پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود، باید از گذشته برگردی.
کتاب را توشیکازو کاواگوچی نوشته. یک نویسنده ژاپنیِ مدرن که اشاراتی هم به فرهنگ کشورش در این کتاب دارد. و حتی اصلا اعتراضش به حضور قهوه در کافه‌ها را با آمیختن به نوعی تناسخ درآمیخته. شبه‌تناسخی ناپایدار و کوتاه که فقط لحظاتی از گذشته یا آینده را به تو نشان می‌دهد. لحظاتی که تو فقط شاهدش هستی و هیچ تغیری نمی‌توانی در آن ایجاد کنی.
داستان از کافه‌ای قدیمی و دنج شروع می‌شود. کافه‌ای کم‌رونق که همه از رازش باخبرند، اما کسی حاضر نیست ریسک کند و تن به این امکان بدهد. 
راز کافه، بازگرداندن آدم‌ها به لحظه‌ای در گذشته است که شاید به اندازه سرد شدن قهوه‌ای طول نکشد، اما خیلی‌ها را قلقلک داده. و نه تا وقتی که از شرط‌ها و شروط‌ها خبردار نشده‌اند. شروطی که بازگشتن را سخت می‌کند و عطا را به لقا می‌بخشد.
لوکیشن داستان همین کافه است و تنها در چند صحنه ما شاهد مکان‌های دیگری هم هستیم. 
کافه یک چیدمان عادی دارد، با هوایی خنک که کسی رازش را نمی‌داند، حتی در اوج تابستان. ابزار و وسایلی قدیمی با کارکنانی که هر کدام شخصیتی منحصربفرد دارند. کازو، کی، ناگارو و تعدادی مشتری ثابت که حق آب‌وگل دارند. و داستان هر مشتری را که به قصد سفر به گذشته وارد کافه شده، روایت می‌کند. گاهی یک تصمیم آنی شخص را وادار به تصمیم می‌کند و گاه تعللی طولانی پشت این اتفاق است. چون زنی سفیدپوش آن‌جا نشسته که درس عبرت بازگشتگان به گذشته است.
داستان‌ها شاید در ابتدا ساده باشند و با قانون "هیچ تغیری نمی‌توانی در زمان حال ایجاد کنی" چتر نجاتی برای داستان پیدا نشود. که حالا برگشت به گذشته هم سودی ندارد. اما در دقایق آخر بازگشتن از گذشته و جرعه‌های آخر قهوه ولرم، می‌دانی کلماتی بر زبان آورده می‌شود که بی هیچ تغیری در زمان حال، شخصیت را تغیر می‌دهد و می‌داند زندگی آن چیزی نبود که در گذشته فکر می‌کرد.
قصه‌‌هایی که روابط را رقم می‌زند. هیچ کس برای برگشتن به گذشته خودش را معیار قرار نمی‌دهد و در یک چالش ارتباطی، مادر و فرزند یا زن و شوهر و یا دو خواهر، به دنبال راه نجات می‌گردد. راهی که شاید با برگشتن به قدری قبلتر بتوانی پیداش کنی. در گذشته تو هستی و او، قبل از اتفاقی که بخواهی آرزوی تغیر کنی. آدم‌های این کتاب در آرزوی زنده کردن خاطره‌ای هستند که باقی مانده. خاطره ای که راه گریز آدم‌هاست و مگر زندگی غیر از خاطرات، چه چیزی برای دوام آوردن هدیه داده؟ آدم‌ها برمی‌گردند که شاید بتوانند خاطره‌ای را زنده کنند اما می‌دانند نقطه اوج زندگی، لحظه حال است.
کتاب را شاید بتوان در دسته کتاب‌های سرگرم‌کننده قرار داد، اما در روند تغیر داستان چنان غرق می‌شوی که بعد از خواندنش به فکر بیفتی و خودت را محک بزنی. کتاب را با معرفی و پیشنهاد لی‌لا خواندم و مدیونش.

پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود، کاری بکن.



پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود/توشیکازو کاواگوچی
ترجمه مهسا ملک‌مرزبان
نشر چشمه
        

          کتابی بود پر از نکته های عمیق و زیبا که من خیلی خوشحالم که این کتاب رو خوندم و میدونم وقتم رو هدر ندادم.
اگر با حوصله هستید و صبور این کتاب میتونه
مناسب شما باشه.
و داستان مثل بوی  قهوه دلچسب و کمی تلخ و البته آرام .
این نظر من بود
        

           داستان کوتاهیه و در یکی دو روز میشه خوندش.
داستان در یک کافه میگذره و شخصیت‌های ثابتی داره که در هر فصل به رابطه دو نفرشون می‌پردازه. از روی اسم فصلها هم معلومه که اون دو نفر چه رابطه‌ای با هم دارن.
پایان داستان رو دوست داشتم چون هم چیزای خوب داشت و هم بد و البته بعضی چیزها رو در داستان مبهم گذاشته بود بمونه.
و البته من کلا کتاب و فیلم‌هایی که با مقوله زمان بازی می‌کنند رو دوست دارم.
این کتاب هم جالب بود و در کنار روایت داستانیش برای من یک پیام مهم داشت: منتظر حسرت خوردن آینده نباش، کاری که فکر می‌کنی درسته و دوست داری رو انجام بده.
ولی خب میتونست قوی‌تر باشه و برا همین بیشتر از ۳ بهش نمی‌دم.