سیدارتا داستان پسر جوانی در هند باستان است با همین نام، شاهزاده‌ای ثروتمند که قصر پدری‌اش را رها می‌کند و به جنگل می‌رود تا طریقه‌ی زهد و ریاضت را بیاموزد و راهب شود. داستانِ کلیشه‌ای معروفی که چه در هند و چه در سنت عرفانی و تصوف ما به وفور دیده می‌شود، در سنت ما نیز بسیارند داستان شاهان و ثروتمندانی که ترک زندگی تجملی خود کرده و راهِ معنویت و زهد و عرفان پیشه می‌کنند، داستان مولانا نیز مشابه است، البته غایت در عرفان هندی و اسلامی متفاوت است، و با این حال، این شباهت بسیاری را به فکر انداخته که شاید رویکردهای عرفانی و صوفی‌گرایانه از هند به جهان اسلام آمده و این بحث جذابی‌ست، بگذریم... در فضای هند نیز داستان همین است، خود بودا، از کاراکترهای رمان مذکور نیز همچین سرنوشتی داشت، داستانِ رهبرِ کیشِ جینیزم نیز مشابه است، خلاصه، داستان کلیشه‌ای است، شاهزاده‌ی پولدار ترک قصر و والدین و احتمالا همسر می‌کند تا به زندگی‌ای جدید و آرامش و معنویت برسد. شاید برای من و احتمالا شما این داستان کلیشه باشد و در وهله اول جذابیتی ایجاد نکند، اما برای مخاطبِ غربی هرمان هسه احتمالا این گونه نیست و شاید دلیل محبوبیتِ داستان در غرب نیز همین جدید بودن ایده‌ی آن باشد.

اما هسه برای مخاطب شرقی‌اش چه آورده‌ای دارد که داستان را از کلیشه درآورد و بدان جذابیت بخشد؟ مطلقا هیچ. سیدارتا یکی یکی و مرحله به مرحله ماجرای خود را پیش می‌برد، داستان را وارد یک فاز و اتمسفر و جدید می‌شود، و سیدهارتا به یک باره آن اتمسفر را ترک می‌کند برای فاز و اتمسفر بعدی، خواه این اتمسفر شاگردیِ بودا باشد و خواه تجارت و زندگی زناشویی‌اش. و در پایان داستان هم که دوست سیدارتا از او درباره آرامش می‌پرسد و این که آیا وی به آرامش و سعادت رسیده؟ سیدارتا بوسه‌ای بر صورتش می‌کند و جوابی می‌دهد که راهگشا نیست و مخاطب احساس رضایت نمی‌کند... خلاصه، ماجرا، ماجرای پریدنِ سیدارتا از مرحله‌ای به مرحله دیگر است، اتفاق خاصی قرار نیست بیافتد، منصفانه بگویم این روایت و داستان جذابیت‌هایی نیز دارد و خواندنش خالی از لطف نیست، اما با داستانی تاثیرگذار که تزها و اندیشه‌های عمیقِ دنیای هند را بخواهد منتقل کند نیز مواجه نیستیم. آن همه زیبایی و هوشمندی و نکات ارزنده‌ای که ادیان و عرفان‌ها و فلسفه‌های هند دارند، از آن‌ها هیچ به مخاطب منتقل نمی‌شود. تنها یک جای داستان شخصا تحت تاثیر قرار گرفتم، آن هم جایی که پسرِ سیدارتا او را ترک می‌کند، همچون خودِ او که پدر را ترک کرده بود، بدون این که بداند چه سختی و رنجی بر پدر تحمیل کرده است. این که روزگار همان درد را بدو چشاند، زیبا بود و غم‌انگیز و تاثیرگذار.

در نهایت به گمانم سیدارتا ارزش خواندن را دارد، اگر اولویت دیگری ندارید. آن را در منتهی‌الیه لیست خود بگذارید، اما در لیست‌تان باشد. من نسخه انگلیسی کتاب را خوانده‌ام و با ترجمه‌ها آشنا نیستم، و بهتر است درباره ترجمه نیز بپرسید. در هر صورت امیدوارم از خواندن کتاب لذت ببرید. 

        

          سیذارتا با مواعظ و تعالیم گوتامای است که به اتفاق دوست برهمنش برای جستجوی «حقیقت» و دانستن «وظیفه‌ی انسان در زمین»،‌خانه‌ی پدر و مادر را ترک گفت و به مرتاضان جنگل پیوست. در جنگل، به فن ریاضت و تفکر به شیوه‌ی مرتاضان پرداخت و سخت کوشید تا نفس یا مانعِ راهِ نیل به «حقیقت» را از بین ببرد. ولی هرچه بیش‌تر در این مرحله پیشرفت و هرچه بیش‌تر نفس را تحت انقیاد درآورد، ‌دید که به همان اندازه‌ی اول از حقیقت به دور است و ریاضت راه وصول به مطلوب نیست. او و دوستش به دنبال شایعه‌ای که دربارۀ گوتاما یا بودا شنیده بودند برای دیدن او گروه مرتاضان را ترک کردند. او از دیدن بودا شگفت‌زده شد و روز دیگر به مواعظ او گوش فردا داد. بودا در آن روز از درد و رنج صحبت کرد و جهان را جز رنج ندید، ولی راه رهایی از آن را نیز دریافته بود. گوویندای جوان در همان مجلس سوگند وفاداری و بیعت را یاد نمود و در زمره‌ی پیروان وی داخل گردید. ولی سیذارتا روز دیگر بودا را از افکار خود مطلع ساخت و در طلب خود شد و دیگر در صدد نفی نفس برنیامد.


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.

        

          حال و هوا و فضای خوبی داره. پیشنهاد میکنم. حجمشم کمه زود تموم میشه. خیلی وقت نمیگیره.
        

          برای کسانی که در سال های جوانی و نوجوانی دلبسته معرفت بودند و بعد حس کردند سرشان کلاه رفته و افتادند به لذت جویی و باز حس می کنند برگردند به همان فضا ولی جوری دیگر و کذا .... خواندنش خوب است
        

          نمی‌دونم چی درباره‌ش بنویسم.
کتاب عزیزی بود.
کتابای این مدلی حس می‌کنم توضیح دادن درموردشون کار‌ جالبی نیست.
ولی دقت که می‌کنم جای خاصی رو توی قلبم به خودش اختصاص نداد.
ولی دوست‌داشتنی بود.


        

          همیشه نظرم این بوده که کتاب خوب کتابی هست که قادر باشه طرز فکر و شیوه ی نگاه کردن آدم به زندگی رو تغییر بده.حالا مهم نیست این تغییر چقدر بزرگ یا کوچیک باشه، مهم اینه که وقتی به پایان کتاب رسیدی احساس کنی چیزهای جدید و ارزشمندی به دست آوردی که قبلا" به کلی ازشون بی بهره بودی ،احساس کنی یک گام به جلو برداشتی و دیگه آدمی که دیروز بودی نیستی و تغییر کردی
سیذارتا برای من یکی از همین کتاب های با ارزش و آموزنده بود."هرمان هسه" به زیبایی در این کتاب به شما می آموزد که چگونه به زندگی نگاه کنید، چگونه به صداهای اطراف با دقت گوش فرا دهید و در این هستی بی کران در جستجوی چه باشید
داستان سیذارتا داستان پسرک برهمنی است که خانه و خانواده ی خود را در جستجوی حقیقت زندگی ترک می کند و در این راه چیزهای بسیاری به دست می آورد و میبازد اما هرگز دست از جستجو بر نمی دارد تا زمانی که به مقصود خود برسد
        

          یافتن حقیقت به روش فلاسفه مشرق زمین ، این دومین کتابیست که از جناب هسه میخوانم نوع نگاه وی به جهان ،دیر یاب است و به تفکر بیشتر و شاید خوانش دوباره کتاب ، نیاز باشد
        

          متن کتاب یا بهتر بگم ترجمه کتاب ادبی و به شکل ادبیات گذشته‌ست. همین یکم از جذابیت داستان کم کرده و باعث میشه بیشتر مطالب کتاب نامفهوم باشن یا به سختی قابل درک باشن. خود کلیات داستانشم زیاد چیز فوق‌العاده‌ای نبود.
جای تعجبه چاپ هشتمشه.

        

          «در هر حقیقتی برابر آن و دیگر روی آن نیز حقیقت است. چنان که حقیقت را تنها اگر یک پهلو باشد می‌توان بر زبان آورد و در جامه ی واژه‌ها پوشاند. هر چیز که به اندیشه درآید و با واژه‌ها به زبان آید یک پهلوست و ناگزیر نیمی از حقیقت است.»
        

          چهار یا پنج سال پیش با یه بنده‌خدا همخوانی کردیم. داستان این همخوانی و سرنوشت اون بنده خدا خیلی عجیب بود. ولی خب یادمه اون موقع هم نسبت به هسه حس خوبی نداشتم. کلا با این شرقی بازیِ غربیا حال نمیکنم. به نظرم هسه بیشتر از اینکه تو شرق دنبال معنا بگرده، عرفان بازی می‌کنه و یه جور لذت روانشناختی و زیباشناختی از این بازی بازی می‌بره. 
( حالا اگه شانس مایه میبینی اون دنیا در کنار مقربین مقام داره. الله اعلم )
        

          خب همراه شدن با فرهنگ بودایی و تجربه ی گرسنگی و قناعت و شهوت‌رانی و خودنگری به صورت توامان لذت‌بخش بود، اما چیزی که این نوشتار در من بیدار می‌کرد چرخیدن بود. در بحبوحه ی تعین‌‌پذیری و چارچوب‌مداری به هر طریق زدن برای آزادگی، تجربه کردن بی ‌واسطه، ننشستن به پای تدریس و تن ندادن به استاد و منش و سلوکش، برای من راه هوایی بود که سخت و گاهی بدستش می‌آورم.
        

          
سیدارتها پسری است که از نوجوانی دغدغه ی رهایی دارد. پسری برهمن زاده که به تعالیم دینی خانواده پایبند است و روزی از پدرش اجازه می گیرد تا خانه را در جست و جوی حقیقت ترک کند. جست و جویی که در هر برحه از زندگی او به یک شکل است، سالهای نوجوانی را به ریاضت و روزه داری می پردازد و سال های جوانی را به مال اندوزی و شهوترانی. سیدارتها یک سفر عرفانی است. سفری برای جدا شدن از من درون و رسیدن به معانی واقعی. سفری که به تو نشان می دهد هیچ راه از پیش تعیین شده ای به این منظور نیست و هرکس باید راه خود را پیدا کند. 

 


        

          بسیار لذت بردم ، این کتاب را بخوانید  گشودگی و شهود رود جاری و روان زندگی و حرکت صورت های ناپایدار را بهتر در می یابید ، در لحظه های سخت مسیر زندگی   رود  سیال  و سیذارتا  فانوس می شود ..
        

          کتاب را بسیار دوست داشتم چون شدیداً احساس میکنم داستان نه فقط روایت سرگذشت سیذارتا بلکه بیانی از آنچه بود که فاطمه ی درونم احساس می‌کند .. گویی هرمان هسه از درون قلب من داستانی را به نگارش در آورده ؛ برای آنهایی که در جستجوی چیزی هستند که آن را نمی‌یابند . 
باید بگویم اشکالی ندارد اگر گم شده ای .‌شاید مسیر اصلی تو همان قدم هایی باشد که با بی توجهی برمیداری .💙🌈
        

          کتابی عجیب و جالب بود.
کمی فهمیدم و اکثرا نفهمیدم.
اما مسیر کتاب خسته کننده نبود و در عین حال جذاب و پرشور نبود.
مسیر زندگانی را می پیمود.
        

          داستان جوان هندی که برای کشف حقیقت خانه و خانواده را ترک می‌کند و ماجراهای زیادی از سر می‌گذراند تا به حقیقت برسد.
پیرنگ قابل حدس و تکراری
پر از گزین گویه‌ و توصیف به جای داستان‌
در سلیقه من نبود، شاید هم باید در نوجوانی می‌خواندم که لذت بیشتری ببرم.

پ.ن: همزمان ترجمه سروش حبیبی از نشر ماهی و امیرفریدون گرگانی از نشر جامی را پیش بردم. فقط می‌توانم بگویم مرحبا به هنرمندی سروش حبیبی.
        

          اراجیف جالبی نبود. به هر روی اگر چند ساعت وقت اضافه برای هدر دادن دارید و می‌خواهید با دو روی سکه‌ی عرفان یعنی شارلاتانیسم و حماقتیسم، علی‌الخصوص اولی، آشنا شوید می‌تونید از خزعبلات آقای هسه با ترجمه‌ی خوب سروش حبیبی بهره ببرید.
        

          حقیقتش اینه که خیلی نمیشه درباره این کتاب حرف زد. فقط باید خوند.
        

          این کتاب هدیه گرفتم و استثناعن از تک تک مباحثش لذت بردم، هرچند از اول سلیقه غالب من نبود اما لحاظ موضوع میشه تا حدی این کتاب به لبه تیغ سامرست موآم تشبیه کرد با این تفاوت که هرمان هسه خیلی قشنگ تر و لطیف تر گذر شخصیت اصلی نشون داد یک جور واقعی تری که آدم میتونست باورش کنه و بخواد باهاش همراه بشه و حتی در نهایت بهش ایمان بیاره
هرچند من این کتاب از ترجمه امیر فریدون گرگانی خوندم :)
        

          خوب بود 
خواندنی 
جذاب 
پر از تعلیق های پرکشش 
ولی ساختار معرفتی نوشتار رو باید چیزهایی ازش بدونی تا بفهمی کتاب رو و با این کتاب بعدش تصمیمی نگیری 
در آینده براش می نویسم ...