موقعیت : از آخرین یادداشت کتابت یک ماه  و چند روز میگذره...
توی این یک ماه چهار پنج جلد کتاب جذابو تموم کردم[ فقط تموم ! چون مطالعه بعضی هاشون از قبل تر شروع شده بود]
یادداشت نوشتن یادم نرفته! ولی دوست دارم خرد خرد بنویسم.
و یکم زمان صرف کنم تا حس و حال مطالعه کتاب مربوطه دوباره یادم بیاد...

در روزگار آلودگی رو‌ از این جهت دوست داشتم که نویسنده اش یک فیزیکدان ادیب بود. تعریفش از ریاضیات و تلاشش برای مدلسازی پاندمی کرونا با زبون خیلی ساده رو خیلی زیاد دوست داشتم. این دقیقا همون چیزاییه که از تو ذهن یه دانشمند درمیاد، ریاضی وقتی میزنه به مغز استخون آدمیزاد و هنوزم نمی تونه از ادبیات علاقه قدیمی اش دل بکنه میشه :" در روزگار آلودگی" ... نگاهش جدید بود و موضوعش هم خاص، کرونا که با وجود اینکه چندسالی بیشتر ازش رد نشده کم کم داره فراموش میشه ، آنقدر که ما آدم های امروزی مصریم به یک عجله و شتاب دسته جمعی ! یه قرارداد نانوشته برای فراموش کردن و فراموش شدن...
این وسط چی میمونه؟! بله کتاب! مطمئنم آدم های زیاد دیگه ای توی روزگار آلودگی فکرهای حتی خلاقانه تری داشتن ، بعضیا حتی یادداشت نویسی هم انجام میدادن...اما به محض تزریق دوز سوم واکسن ، کی دنبال چاپ و جمع آوری تجربه ها و‌ثبت روزهای پاندمیه؟ خب احتمالا ویال خالی واکسن! چون اون دیگه وظیفه اشو انجام داده و تو این زندگی شغلی نداره... باقی عمرشو بره سر وقت همین‌کار! بهتر از دفن شدن تو زباله های بیمارستانی نیست؟!

        

          کتابی که راجع به کرونا و مشکلات اون دوران نوشته از نظر بنده کتاب جذابی نبود ولی ترجمه ساده و روانی داشت 
        

          در یک کلمه افتضاح!

 انگار دارید مطلب درسی  که هیچ علاقه‌ای به آن ندارید را می خوانید! همان قدر حوصله سر بر و بدون کشش.
 چیزی که به عنوان "در روزگار آلودگی" معرفی شده نه تنها یک داستان یا جستار نیست بلکه فقط متنی است بدون آغاز، بدنه و پایان بندی مناسب.
شاید به عنوان مطلبی برای درک و اشنایی با شرایط کلی اپیدمی کووید۱۹ در زمان خودش می توانست مفید واقع شود ولی الان نه ارزش زمان  گذاشتن را دارد نه هزینه کردن.

        

          -آن‌چه از سر می‌گذرانیم تعلیقی است در روزمرگی، وقفه‌ای در آهنگ زندگی، مثل وقتی که هنگام اجرای ترانه‌ای، صدای طبل قطع می‌شود و به نظر می‌رسد که موسیقی در سکوت متعاقبش کش می‌آید.

-گاهی نوشتن می‌تواند وزنه‌ای باشد که بر روی زمین بندت کند؛ اما من برای نوشتن دلیل دیگری هم دارم: نمی‌خواهم آن‌چه را که اپیدمی بر ما فاش می‌کند از دست بدهم. متاثر از ترس، هر آگاهی فرّاری در لحظه ناپدید می‌شود، همیشه وقت بیماری این‌گونه است.

-هیچ‌کس خوش ندارد کنار گذاشته شود. حتی اگر بدانیم انفصالمان از دنیا موقتی است، باز هم رنجمان تسکین نمی‌یابد. ما نیازی مبرم داریم که با دیگران باشیم، میان دیگران باشیم، در چند قدمی کسانی باشیم که برایمان اهمیتی دارند. نیازی که شبیه نفس کشیدن است.

-آلودگی دعوتی است به فکر کردن. قرنطینه فرصتی است برای این کار. فکر کردن به چه؟ به اینکه ما تنها عضوی از اجتماع بشریت نیستیم. ما گونه تهاجمی‌تر این اکوسیستم متعالی و شکننده‌ایم‌.