یادداشت‌های زهرا قهرودیان (13)

            چقدر اسمشون برازنده‌ی خودشون و زندگیشون بود
*نویدِ نجاتبخش*
کبف کردم از این همه امید و از پا ننشستن
از این روحیه‌ی جنگجو
از این حرکت قهرمانانه
خدا زیادشون کنه برامون❤️
          

            داستان،  کوتاه و وقایع آن پر سرعت بود.
نویسنده به طرز جالبی در خلال یک داستان، نگاهِ سرمایه‌داری را نقد کرده است. البته اینکه می‌گویم «سرمایه‌داری»، منظورم فقط نظامِ سرمایه‌داری اقتصادی نیست... 
اینکه تک تک ما ارزش همه چیز را با پول بسنجیم به نوعی یعنی گرفتار نگاه سرمایه‌داری شدیم و شاید خوب باشد این کتاب را بخوانیم.

«اگر قرار است چیزی تغییر کند، خدا باید آن را تغییر بدهد و خدا هم روش‌های خودش را دارد که کسی چندان از آن سر در نمی‌آورد!»



          

            یکی از لذت‌بخش‌ترین کتاب‌هایی که در نوجوانی خواندم و باعث دوستی بیشتر من با دنیای کتاب شد.
نکته: جزئیات کتاب دقیقاً در خاطرم نیست و حتی الآن نمی‌توانم بگویم به نوجوانان توصیه می‌کنم یا نه...
تا جایی که به خاطر دارم
کتاب در مورد دختریست از خانواده‌ای با مذهب «سیک» که در زمان جنگ داخلی هندوستان (که در نهایت باعث جدایی پاکستان می‌شود) برای یافتن سرپناهی، به انگلستان می‌گریزد... 
روایتی است از حرکت و رشد دختر روستایی هندی، با چاشنی عاشقانه و بازگوکردن بخش‌هایی از تاریخ هند، به علاوه‌ی نکاتی در مورد استعمار انگلستان و ارتباط مذاهب مختلف در هند.
شخصیتی مسلمان به نام نزاکت، دوست شخصیت اصلی بود که به نظرم نگاه مثبت نویسنده به مسلمانان را می‌رساند.


          

            خواندن زندگی بزرگان هیچ‌وقت خالی از لطف نیست
امّا
اگر قبل از «مردی در تبعید ابدی» می‌خواندمش برایم جذاب‌تر بود...
مقایسه‌ی بی‌فایده‌ی هر لحظه‌ی دو کتاب باهمدیگر باعث شد که به سختی قادر شوم کتاب را به انتها برسانم.
و دیالوگ‌های شیخ انصاری با همسرش اصلا برایم لذت‌بخش نبود، عکس چیزی که در «مردی در تبعید ابدی» برایم اتفاق افتاد
          

            کهکشان را جرعه جرعه بنوشید... 
با هر بار گشودن کتاب فاتحه‌ای به روح عالم بزرگوار بخوانید و ببینید چگونه در قلبتان ماندگار می‌شود و همچنان شاگرد میپذیرد...
کاش تمام نمی‌شد 
خواندنش حکم نفسی داشت که از غرق شدن در اقیانوس دنیا نجاتم می‌داد...

          

            «کاش بودید و می‌گفتم قلمتان مانا...»
از تک تک لحظات خواندنش لذت بردم
با ملّا محمد همسفر شدم و تکه‌هایی از دلم هنوز در تبعید است،
نیمی در کهک
و نیمی که رفت برای قلم نادر...


          

            چقدر مزه‌ی دوباری که کتاب را خواندم هنوز زیر زبانم است و چقدر تک تک شخصیت‌ها هنوز در ذهنم زنده‌اند.
من او از آن دسته کتاب‌هاییست که دوست داشتم فکر کنم زندگینامه است، نه قصه!
انگار از لا به لای اسباب‌ و اثاثیه‌ی  زیرزمین خانه‌ی مادربزرگت، دستت بخورد به دفتری خاک خورده با کاغذهای زرد و نم گرفته...
ناگهان خودت را وسط خاطرات اجدادت ببینی...

          

            دانش آموز راهنمایی بودم که خواندمش... 
کتاب‌های زیادی در آن دوران و بعد از آن خواندم و به فراموش‌خانه‌ی ذهن سپردم امّا هستی  را نه... حتی لحظه‌ی خریدنش را دقیق به یادم دارم (چرا بعضی خاطرات به ظاهر غیرمهم با چسب  یک دو سه به مغزم چسبیده؟)
چیزهایی که از کتاب یادم می‌آید: صدای دیالوگ‌ها که با لهجه در ذهنم می‌پیچید و هیجانی ظریف که سرحالم می‌آورد...
چند روز قبل از عید که خانه‌ی پدری بودم، چشمم خورد به کتابخانه‌ی اتاق کودکی... هستی را برداشتم، کودکیم را بو کشیدم و کتاب را دادم به دخترِ نوجوانِ مهمانِ مادرم... 
شاید کمی رنگ بپاشد به خاطراتش:)
          

            *تعریف من از زن موفق چیست؟*
این تنها سوالی بود که بعد از خواندن کتاب به آن فکر می‌کردم.
درست است که در سالی که گذشت دست تقدیر دست در دست انتخاب‌هایم، مرا خانه‌نشینِ فرزندپروری کرده بود، 
امّا
هنوز قلبم بر این تقدیر و بر این انتخاب (که البته با اطمینان زیادی اتخاذ شده بود) اطمینان نیافته بود...

شاید این روزهای آخر سال که همه چیز می‌خواهد نونوار شود، افکار من هم میل بهار کرده باشد...
نمی‌گویم با خواندن یک کتاب متحول شدم یا این که معجزه‌وار نسبت به مادری کردنم به شکل فعلی یک‌دل شدم،
ولی
زندگی پر نور و برکتِ اشرف ساداتِ عزیزم، سراسر انگیزه و شورِ حرکت برایم ایجاد کرد. حرکتی از جنس مادری...

الهی پایِ رفتنم -هر چند لنگ- مرا در مسیرِ سختِ آدم شدن همراهی کند... آمین!

پ.ن. چه قدر حسرت زندگی‌های قدیم را خوردم. حسرت چشم‌ها و گوش‌های پاک و آفتاب مهتاب ندیده را... و حسرت آن قلب‌های سلیم😢