خیلی از افراد در کوچه و محله های خودمان هستند که جایگاه و مال و مقام دارند و با دیدن آنها نوعی کرنش در رفتارمان شکل میگیرد، ولی بیش از آن افراد بزرگی هستند که دارای جاه و مال و مقام و منسب نیستند، و گمنام کار خودشان را میکنند.
جامعه ما با این افراد گمنام به تعالی میرسد و همین ها بودند که کارهایی کردند کارستان، نمونه های آن در جنگ و جبهه بسیار مشهود است.
اما شاید نسبت به طلبه جماعت گارد داشته باشیم، چون آنها بر خلاف دیگران عبا و قبا و ریش و تسبیح و عمامه دارند!
خواندن روایات زندگانی افرادی مانند شهید ابراهیمی، به ما میفهماند طلبه ای که گمنام باشد و کارش را به درستی انجام دهد، هم باعث گشایش و تعالی جامعه است، و هم باعث شکسته شدن گارد مردم با روحانیت میشود.
هنوز هم اینطور طلبه ها در جامعه هستند، اما نباید منتظر باشیم در رسانه و تلویزیون رخ نمایان کنند، خودمان باید کشف کنیم، و به تبع استفاده کنیم.
خدا رحمت کند شهید ابراهیمی را