﷽
دراین کشورشهدای زیادی هستند که غریب مانده‌اند، شهدایی که برای اعتلای اسلام و انقلاب،خون دادند ولی نام و نشانی از آن‌ها نیست.

محمدحسن ابراهیمی؛روزگاری در کشوری که هزاران کیلومتر با محل زندگیش فاصله داشت،برای نشر معارف اسلام،اهل بیت و انقلاب از خودش گذشت و تنها دخترش را ندید و پر کشید...

جمعه دوم آوریل،روزی‌ست که شهید محمدحسن ابراهیمی به دست افرادی در کشوری گویان ربوده شد و ۳۴ روز بعد پیکرش پیدا شد.

نوع روایت کتاب را نویسنده به خوبی انتخاب کرده است،روایت از زبان همسر شهید است،تنها کسی که شاهد فعالیت‌های شهید در گویان بوده‌ است،در بخشی های اولیه کتاب همزمان نویسنده رفته
سراغ زندگی شهید و همسرش،نکته کتاب غریب بودن شهید است و فعالیت هایی که شهید دست تنها داشته و رشدی که خودش کرده...
          

            کتاب «‌جمعه دوم آوریل» روایتی مظلومانه و تکان‌دهنده از زندگی مجاهد جبهۀ تعلیم و تبلیغ، شهید محمدحسن ابراهیمی به روایت همسر ایشان است. شهید ابراهیمی، طلبه‌ای بود که رنج زندگی در غربت و هزاران کیلومتر از مرزهای مهین اسلامی را برای ادای تکلیف و آشنا ساختن مردم آمریکای جنوبی با اسلام و مکتب تشیع به جان می‌خرد و سرانجام به‌دست آمریکایی‌های جنایت‌کار به شهادت می‌رسد. زندگی خانم انصاری و شهید محمدحسن ابراهیمی یکی از عجیب‌ترین و ناب‌ترین تجربه‌هایی است که می‌توان آن را خواند. شهید ابراهیمی در راهی که به آن یقین کامل داشت، قدم گذاشت و از هر دو زینت دنیا به همراه جانش گذشت آن‌هم در یک ماه مانده به تولد دخترش.
          

            این کتاب روان بود و نکات زیادی داشت اینکه تا دبیرستان زبان را خودش یاد گرفت یا وقتی در ماشین منتظر خانمش بود از فرصت استفاده میکرد و زبان میخوند و...

ایشون یک همت های خاص و سختی داشت که برای من جوری بود که حتی طرفشم نرفتم‌.
یکی از کارهایی که به شدت برای من تعجب آوره این هستش که تمام زندگیشو برای تبلیغ دین به جای دیگه منتقل کرد جایی که هیچ کس ایرانی نبود جایی که هیچ کس زبان اونا رو بلد نبود و خیلی از کارای دیگه که اگه من جاشون بودم انجام نمی‌دادم.

هر روز که من این کتاب و میخوندم انگیزم برای یادگیری درس بیشتر میشد الی‌الخصوص زبان‌.

من این کتاب و تو راه دانشگاه خوندم و تموم کردم و بعد از اینکه تموم شد مستقیم رفتم سر قبرشون چون احساس میکردم نیازه که یجوری احساسمو بش منتقل کنم و اونجا باورم نمیشد واقعاً چنین فردی بوده و هست.

امیدوارم منم مثل ایشون از نظر زندگی و علمی به اون درجه برسم و کارهامو به عنوان یک وظیفه انجام بدم.
[پایان کتاب]
          

            خیلی از افراد در کوچه و محله های خودمان هستند که جایگاه و مال و مقام دارند و با دیدن آنها نوعی کرنش در رفتارمان شکل میگیرد، ولی بیش از آن افراد بزرگی هستند که دارای جاه و مال و مقام و منسب نیستند، و گمنام کار خودشان را می‌کنند.


جامعه ما با این افراد گمنام به تعالی می‌رسد و همین ها بودند که کارهایی کردند کارستان، نمونه های آن در جنگ و جبهه بسیار مشهود است.

اما شاید نسبت به طلبه جماعت گارد داشته باشیم، چون آنها بر خلاف دیگران عبا و قبا و ریش و تسبیح و عمامه دارند!
خواندن روایات زندگانی افرادی مانند شهید ابراهیمی، به ما می‌‌فهماند طلبه ای که گمنام باشد و کارش را به درستی انجام دهد، هم باعث گشایش و تعالی جامعه است، و هم باعث شکسته شدن گارد مردم با روحانیت می‌شود.

هنوز هم اینطور طلبه ها در جامعه هستند، اما نباید منتظر باشیم در رسانه و تلویزیون رخ نمایان کنند، خودمان باید کشف کنیم، و به تبع استفاده کنیم.
خدا رحمت کند شهید ابراهیمی را 
          

            بعضی وقت‌ها به کارهای خوبت فکر می‌کنی و خیال برت می‌دارد که عجب کاری کردم؛
عجب صبری و تحملی داشتم؛
عحب پاداشی از خدا در انتظارم هست...
همین وقت است که خدا دستت را می‌برد سمت کتابی در کتابخانه‌ات که مدت‌هاست خریده‌ای و نخوانده‌ای
می‌خوانی و می‌فهمی تو برای خدا هیچ کاری نکرده‌ای...

جمعه دوم آوریل حدیث تلاش‌های خالصانه شهید شیخ محمدحسن ابراهیمی است و صبوری‌های همسرش‌‌‌‌...

          

            با خوندن این کتاب و بیشتر آشنا شدن با این شخصیت، مدام خودم رو مورد قضاوت قرار می‌دم، مدام از خودم می‌پرسم: "اگه تو به جای اون بودی چیکاره بودی؟". حقیقتا شخصیت شهید ابراهیمی بسیار آدم رو جذب می‌کنه و حتی بعد از شهادتش هم انسان‌ها رو به حرکت در میاره که: "زودباش بلندشو و کاری بکن! تو هنوز هیچکاری توی تمام عمرت انجام ندادی ..."
سراسر کتاب به خودم افتخار می‌کردم که با همچین شخصیتی نسبت فامیلی دارم؛ و البته صد افسوس که هیچوقت توفیق دیدنش رو نداشتم.
قلم نویسنده و شیوه‌ای که برای روایت داستان انتخاب کرده بود هم  خوب و مناسب بود؛ منتهی به نظرم بیشتر می‌تونست احساسات رو تحریک کنه و فضاهای خالی رو بپوشونه.