بازپرسی شروع شد. ابتدا به من گفت اینطور پیداست که شما آدمی کم حرف و سر به تو هستید و در این باره نظر مرا خواست بداند. جواب دادم علتش اینست که هیچوقت چیز مهمی ندارم که بگویم. در این صورت خاموش میمانم. مثل بار اول خندید و اقرار کرد که بهترین دلیل همین است.

و دیوانه‌تر از همه بی‌ تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را به هم می‌زند. بازی‌ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و و قتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ‌کدام مهم نیستند.

در واقع چه‌کسی می‌توانست ادعا کند که ابدی بودن یک شادی می‌تواند یک لحظه رنج بشری را جبران کند؟

می‌دونین چرا تا این حد در حسرت روزهای طلایی کودکی هستیم؟ نیچه می‌گه چون روزهای کودکی ،روزهای بی‌خیالی بوده اند، روزهایی عاری از دلواپسی،روزهایی که هنوز آوار گذشته ها و خاطرات دردناک و محزون بر ما سنگینی نمی‌کرده اند.

اگر تمام چیزی که از دنیا می‌خواهید کسب لذت است هرگز آن را نخواهید یافت. تمام چیزی که در پی استمرار در لذات زودگذر کسب می‌کنید سرخوردگی و ملال است.

مادرم اغلب می گفت که هیچ کسی بدبخت تمام عیار نیست .در زندان هنگامی که آسمان به خود رنگ می گرفت و روز نو آهسته به سلولم می لغزید، حرف او را تصدیق می کردم.

درست است که هر آغازی با سختی همراه است، اما هیچ چیزی به سختی آغاز سختی نیست.

_درست است که ما کتاب می‌خوانیم ولی کتاب به کلی با مکالمه زنده و معاشرت با مردم اختلاف دارد. اگرچه این مقایسه کاملا صحیح و درست نیست، ولی اجازه می‌خواهم بگویم که کتاب چون نت موسیقی، و گفت و گو و مکالمه مانند آواز است.

گاه کنار آمدن با تشویش هایت آسان تر می شود اگر بدانی دیگران هم چندان خوشبخت نیستند.