شیطان داستان جوانی ست به نام یوگنی که با مادرش تو روستای اجدادی زندگی میکنه و سعی میکنه تا املاک پدری رو آباد کنه و نگه داره. در زمان مجردی با زنی شوهر دار ارتباط برقرار میکنه و بعد از ازدواج این ارتباط کاملا قطع میشه. اما ب بهانه های مختلف این زن جلوی زندگیش سبز میشه و یوگنی بر سر دوراهی وفاداری و خیانت مردد می مونه. توی کتاب ما دوتا پایان میبینیم . من هر دوپایان رو دوست داشتم. ولی همیشه برام سوال چرا توی داستان های روسی همیشه زن عامل فتنه و یا خود شیطان هستش، این بی مهری به زن از چی نشات میگیره؟ زن ها تو اکثر داستان های روسی یا دلربا و خیانت کارن یا مطیع و ساده لوح .
          

            کتاب کم حجمیه؛ داستانش هم کشش داره و میشه یه سره خوندش. اول کتاب یه نقل قول از انجیل اومده و داستان هم حول محور همون و در حقیقت در تأیید اون پیش میره. دوتا پایان برای آخرش آورده شده که هر دو ممکن هستند؛ هرچند داستان طوریه که آدم از خودش می‌پرسه یعنی فقط می‌تونسته اینطور تموم بشه؟ یعنی نمی‌شد این ماجرا جور دیگه‌ای به پایان برسه؟ و از این نظر قابل توجهه که داستانی با این حجم بخواد در آخر آدم رو به فکر فرو ببره.
          

            تولستوی‌‌ه دیگه! من چی می‌تونم بگم واقعا؟ انگار وقتی به کتاب‌های تولستوی می‌رسه نمی‌تونم حرفی در موردش بزنم.
می‌تونست کتاب طولانی‌تر و پیچیده‌تر با شخصیت‌های بیشتری باشه، ولی با همین حجم هم عالی بود.
امتیاز اصلی‌م ۴.۵ هست، ۵ ستاره واقعی بمونه برای آنا کارنینا :)
          

            باورم نمیشه این کتاب رو یه نفس خوندم، و جالب اینکه این کتاب کمتر از صد صفحه‌ای نه تنها کشش داستانی داشت بلکه دو تا پایان هم داره! در هر دو پایان یه چیزی ثابته: جنون ناشی از شهوت. 
داستان درمورد یه مرد جوان و جذابی به اسم یوگنیه، در دوران مجردی برای اینکه از نظر جنسی آسوده باشه و افکارش متمرکز بشه روی کار و سرمایه‌ی خانوادگی، رابطه نامشروعی رو شروع میکنه. ابتدا همه چی عادی بود و این رابطه صرفا برای یوگنی حکم ارضای غریزه‌اش رو داشت اما بعد که ازدواج میکنه داستان یه جور دیگه‌ای پیش میره ... کتاب کم حجمه، سیرداستانی‌اش بالا پایین داره و یکنواخت نیست. شخصیت های زیادی هم نداره که از تعداد اسم های روسی زیاد گیج بشید. برای شروع کتابخونی یا برای گذروندن یک روز با یک کتاب عالیه.
          

            "یوگنی" پسر جوانیست که در اندیشه احیای میراث پدری به املاکی در روستا مهاجرت می‌کنه؛ به زودی با وسوسه‌ای رو به رو می‌شه که می‌تونه زندگی سعادت‌مندش رو به تباهی کامل بکشه؛
چیزی که این داستان کوتاه رو جذاب کرده برخورد یوگنی با این وسوسه‌هاست:
جدال عقل و منطق با احساس و هوس؛ آوردن توجیه برای ساکت کردن وجدان و میل به مجازات شدن و یا مجازات کردن بعد از ارتکاب به عملی اشتباه.
در کل داستان جالبی بود از خوندنش لذت بردم :)
          

            موضوع ساده، پرداخت قوی و نهایتا جمع‌بندی فوق العاده

این داستان نیمه‌بلند، کوتاه، نوول یا هرچه بشود که نامش را نهاد،
موجبات آشتی من با عالیجناب تولستوی را پس از قهر به سبب توصیف‌های آزاردهنده‌اش در «آنا کارنینا» فراهم آورد.
تولستوی برای من دو چهره دارد، نخست وقتی نوول‌های همانند «مرگ ایوان ایلیچ» و «شیطان» را خلق کرده که من هنگام خواندنش مبهوت توانایی‌های او می‌شوم و دوم وقتی رمان‌ بلند همانندِ‌«آنا کارنینا» خلق کرده، درست است که «جنگ و صلح» او را نخوانده‌ام،‌ اما با تعاریف دوستانم متوجه شده‌ام که توصیفاتش چند برابر آنا کارنیناست.
تولستوی است دیگر، او خدایگان توصیف در ادبیات روسیه محسوب می‌گردد و همین است که هست.

داستان این نوول، در مورد جوانی ۲۶ ساله به نام «یوگنی ارتینف» است که پس از مرگ پدرش و تقسیم ارثیه،‌ تصمیم می‌گیرد سهم برادرش را پرداخت و به اداره‌ی املاک خود بپردازد، هر چند اداره‌اش نیز به سبب بدهی‌هایی که پدرش برجا گذاشته آسان نیست.
من به سبب کوتاهی داستان، به جهت جلوگیری از اسپویل از ماجراهای کتاب چیزی نمی‌نویسم و فقط به این اشاره می‌کنم که در این داستان کوتاه،‌ تولستوی نگاه ویژه‌ای به موضوع «خیانت» دارد و در قالب شخصیت اول داستان خود این موضوع را واکاوی می‌کند.
درگیری‌های روحی و روانیِ‌ یوگنی ارتینف در ذهنش وقتی متوجه می‌شود که آن زن روستایی متاهل است و دگر بار وقتی پس از ازدواج به یادش می‌افتد و با او روبرو می‌شود برای من بسیار جالب بود.
تولستوی در انتهای داستان دو روایت از پایان کار شخصیت اول داستان خود می‌نویسد که برای من بسیار شیرین و جالب بود.

هشتم آبان‌ماه یک‌هزار و چهارصد
          

            این داستان مدام من را یاد داستایفسکی می‌انداخت. شبیه‌ترین داستان به سبک او است‌ البته تا آنجایی که من خوانده ام. تالستوی خدای توصیف است و داستایفسکی خدای تحلیل روان. این کتاب درون آدمی را می‌کاود که در تقلای خوب و بد بودن گرفتار آمده‌. یوگنی شخصیت اصلی داستان تا قبل از ازدواجش با لیزا ارتباطش با زنان را از سر رفع نیاز می‌دانست و نه شهوت یا هوس. معتقد بود برای سلامتی جسم و فکر کردن هربار اصیل‌ترین نیازم را باید برطرف کنم. و‌ می‌کرد. اما تصورش این بود که با ازدواج و‌دل‌سپردن به زنی که عاشقش است دیگر تن به هرزگی نمی‌دهد. ولی وقتی دوباره چشمش به ستپانیدا همان دختر روستایی که قبلاً با او در ارتباط بوده، افتاد، انگار هوس دوباره در دلش ریشه دواند. به نظر من این موضوع به طرز عجیبی قابل تحلیل است‌. با اینکه هر بار یوگنی خودش را ملامت می‌کرد و در جنگی درونی گرفتار شد اما چندباری  تا پای خیانت رفت و اما هر بار نشد با به قول خودش خدا نخواست...
نگاه تالستوی در این کتاب خیلی عمیق و انسانی است‌ که جای حرف‌ها  دارد. 
تا اینجا برای من از میان داستان کوتاه های تالستوی این بهترین کتابش بود. بعد ارباب و بنده و بعد مرگ ایوان ایلیچ. 

          

            یه اثر کوتاه و قوی
بدون هیچ سخنرانی و پندی تولستوی داستان رو به زیبایی میچینه و تقدیم میکنه و حرفش و به ساده ترین شکل برای خواننده در یه متن کاملا روون میزنه.
داستان مرد جوانی که با قوه شهوانیش دست و پنجه نرم میکنه و در سراسر داستان سایه چیزی رو میشه حس کرد که تولستوی اون رو شیطان نامیده.
ترجمه هم درجه یک