ارباب‌ها برای ارباب ماندن به بنده نیاز دارند و بنده‌ها برای زنده ماندن به ارباب. این برداشت برای من تا آنجایی بود که شخصیت اصلی داستان یعنی واسیلی آندره‌ایچ تغییر بنیادین نکرده بود. در بوران تنهایی گرفتار نشده بود و ترس از مرگ به جانش نیفتاده بود. واسیلی تا قبل از این خودش را بهتر و برتر از نوکرش نیکیتا می‌دید. طمع به دنیا داشت و همه چیز را برای خودش می‌خواست. به هر قیمتی. برای همین حاضر شد او را قربانی زندگی خودش کند. اما وقتی دید خودش هم دمی باید بمیرد تغییر در بنیادش ایجاد شد و همان سبب شد تا نیکیتای در آستانه مرگ را نجات بدهد. 
اینکه آدم‌ها هر قدر هم پیچیده به بدی‌ها باشند باز در عمق نهان خودشان خوب هستند جای تامل دارد ولی تمام حرف لیوتالستوی در این داستان همین است. 
این کتاب اولین مواجهه من با تالستوی است. و خرسندم از این مواجهه. هرقدر داستایفسکی در توصیف دقیق حالات انسانی تبحر دارد تالستوی در موقعیت پردازی چیره دست است. دنیای هر دو با هم متفاوت است اما وجه مشترک هر دویشان تفکر است. چیزی که کمتر در نویسندگان معاصر ما هست.
          

            سر در نمی آورم چرا موقع انتخاب بهترین اثر داستایوفسکی، دعوا بین جنایت و مکافات است و برادران کارامازوف. به نظر من این مقام برازنده ابله است. داستایوفسکی در ابله خلاقیتی به کار برده که در دو کتاب دیگر به این شکل نیست:  غافلگیری.  آن هم نه غافلگیری معمولی. غافلگیری شوکه کننده و چندباره؛  که هر حسودی را هم وا می دارد به تایید نبوغ مرد روس. 
          

            بسم‌الله
«برای تمام سنین و تمام فصول»
این یادداشت را  میخواهم خودمانی بنویسم.
خییییلی گوگولی بود در عین حال بسیار مطالب عمیقی رو در خودش داشت. حتما بخونید روحتون لطیف میشه.
و در ضمن  ژاپنی ها اصلا حرف ( َ ) ندارند که نام نویسنده رو نوشتید شینسوکه یوشی‌تَکه، همون یوشیتاکه درسته.