دومین سفرنامه ام رو هم خوندم و البته دومین از آقای ضابطیان
لذتی که از این کتاب بردم بیشتر از سفرنامه ی کانادا بود 
کاش اول این کتاب رو خونده بودم .
اما باز هم بهم چسبید و باهاش کیف کردم ، سبک این کتاب رو بیشتر از نوشابه ی زرد دوست داشتم .
 شاید به دلیل اینکه فرهنگ ترکیه خیلی کم به ما نزدیکه و یا اینکه نسبت به کانادا آدم ها گرم تر و خودمونی تر هستند ، نتیجه ی این سفرنامه دلنشین تر شده و باهاش بیشتر خوش میگذره .
در کل به سفرنامه خوانی علاقه ی زیادی پیدا کردم و میخوام برم سراغ کتاب های دیگه  ی آقای ضابطیان و البته نویسنده های دیگر .
خوشحال میشم کتاب هایی که در این سبک میشناسید یا خوندید ، بهم معرفی کنید ، البته به جز چای نعناع که تو برنامه ی خوانش هام هست .