راستش یک کم از «داستان نوجوانانهٔ آمریکایی که در مدرسه می‌گذرد» زده‌ام! قصهٔ مکرر بچه‌باحال‌ها که بچه‌های دیگر را به حاشیه می‌رانند و هر چند هر بار تمرکز بر یک شکل از «تفاوت» و «معمولی بودن» است و مسیر درک و پذیرش و سازگاری و خودیابی یک جور طی می‌شود، امّا به هر حال تشابه موقعیت و غرقه‌گی‌ای که -خواه ناخواه- در فرهنگ آمریکایی حس می‌کنی، دلزده و ملولت می‌کند...
امّا این، قصهٔ لطیفی بود که بیش از «مدرسه» و گرفتاری‌هایش روی «خانواده» و «انسجام خانوادگی» نور انداخته بود. درد، قصه و موضوع موردعلاقه‌ام!
«اجزای زیادی باعث می‌شه یه ماشین کار کنه. غلتک، چرخ و گیره. اگه یکی از چرخ‌ها بشکنه تمام تولید متوقف می‌شه. اول باید قسمتی که شکسته رو درست کنی.»
کل خانواده برای درست کردن قسمت شکسته -پی‌گیری درمان سرطان برادر کوچک پنج ساله- به نیویورک آمده‌اند. اما خیلی زمان می‌بَرد تا قهرمان داستان بفهمد «اول» یعنی چه. و چه چیزی مهم‌تر از همه‌چیز است.
بازی نویسنده با نام قهرمان داستان (تایم به معنی آویشن) و مفهوم زمان (time) و همین‌طور ایدهٔ جمع‌آوری «زمان کاغذی» خیلی قشنگ بود و خوب در داستان نشسته بود.
خوشحالم که خواندمش امّا لطفاً و لطفاً رمان‌های نوجوانانهٔ متفاوت بهم معرفی کنید. داستان‌هایی که در جایی غیر از مدارس آمریکایی -با احترام به همهٔ مسائل انسانی که نویسنده‌های آمریکایی با هنرمندی در این کتاب‌ها به آن‌ها پرداخته‌اند- بگذرند. در کشورهای دیگر، زمان‌های دیگر. قصهٔ آدم‌هایی با دغدغه‌هایی دیگر. حتی کتاب‌های بی‌زمان و بی‌مکان (شبیه رودخانهٔ واژگون. برای نمونه عرض کردم). قصه‌های ازلی که این همه آغشته به این فرهنگ غالب نیستند...
با تشکر از طاقچه بی‌نهایت و رعنای عزیزم که یک نصفه‌شب مُخم را زد و راضی‌ام کرد به جای اشتراک یک ماهه، یک‌ساله‌اش را بخرم!
          

            فهم من در ناداستان، به اینجا رسیده است که در خلق یک جستار، سلیقه و نظر شخصیِ نویسنده، اثرگذار است. و گمان می‌کنم یک جستارنویس، هنگامی موفق می‌شود که بتواند نظرات و سوگیری‌های شخصی‌اش را با ظرافت و طمانینه لابلای واژه‌های جستارش بگنجاند.
از همین جهت، خانم مهراوه فردوسی، در کتاب «خیابان گاندی؛ ساعت پنج عصر»،یک جستارنویس موفق است. چون با هوشمندی، از دل یک پروندهٔ جناییِ هولناک، به تحلیلی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حتا فرهنگی می‌پردازد. این کتاب، یک‌ نمونهٔ فوق‌العاده موفق برای «استفادهٔ صحیح از فرم به منظور انتقال محتوا» است.
به طور کلی به‌خاطر محتوای تلخ و آزاردهندهٔ هستهٔ تشکیل‌دهندهٔ اثر، کتاب قابل پیشنهادی نیست. اما اگر اهل جستارنویسی، روایت‌نویسی، یادداشت‌نویسی و حتا داستان‌نویسی هستید، خواندن این کتاب برای شما تقریبا واجب است. کلاس درس جستارنویسی است. خصوصا در امر توجه به پژوهشِ پیش از نگارش.
          

            وقتی خودت رو جای یه دختر بچه ی اوتیسمی میذاری، دنیا به طرز عجیبی فرق می کنه.دیگه دغدغه هات اون قبلی ها نیست.دیگه بابت چیزای به ظاهر مهم اما در باطن بی اهمیت، ناراحت نمیشی.اوتیسم دنیایی ساکت و عمیق ست.مثل صدای سوت ممتد.در ظاهر فقط یه سوت  می‌شنوی اما گوشت رو که تیز کنی اون سوت پر از فریاده.کاش جامعه به سمتی بره که اوتیسمی، ناشنوا، نابینا، داون...راحت درک بشن.راحت بتونن به علایقشون و زندگی شون برسن.بدون نگاه های سنگین...
دنیای میلا رو بخونید
کتاب قشنگیه.برای مدتی میشی یه اوتیسمی.یه اوتیسمی که عاشق زندگیه
          

            روایت با خاک‌های گوناگون و فصلافصل، از بیست و هشت مرداد سی و دو شروع می‌شود تا فتح خرم‌شهر... داستان مدور و غیرخطی. شخصیت‌ها پراکنده. مبارزه و انقلاب و جنگ... هر نویسنده‌ای آرزوی نوشتن هم‌چه اثری را دارد، با این سه پدیده‌ی بزرگ... راوی قصه‌گو است و فضلِ علمی‌ش را هیچ‌جا به رخ نکشیده است. از من اگر بپرسی، مهم‌ترین شخصیت رمان، ابرام لوچ‌ست که پس از انقلاب با ریشِ بلند و نامِ خانواده‌گیِ اسلام‌دوست دوباره به انزلی برمی‌گردد... رمان سفره‌ای است رنگارنگ، مثل همه‌ی سفره‌های گیلانی... ترش و شیرین... اگر به من بود، آن را یکی از به‌ترین داستان‌های انقلاب می‌دانستم؛ درک نویسنده از انقلاب کاملا فراگیر است. از آن سو، نویسنده هرگز گیلان را فدای پای‌تخت نکرده است... نه بیست و هشت مردادش بوی بهارستان می‌دهد و نه حتا خرم‌شهرش بوی خوزستان. انزلی‌چی از دروازه‌ی انزلی پنداری خارج نشده است و همین مهم‌ترین نقطه‌ی تمرکز رمان است.
و البته هر رمانی مثل هر جهان برساخته‌ی دیگری، «کاش» و «ای‌کاش‌»های فراوانی را در کیسه‌ی ذهن مخاطب می‌اندازد... و همین یعنی ته‌نشینی در ذهن مخاطب...
          

            من سال‌ها بود که می‌خواستم این کتاب رو بخونم. و بالاخره در یک گشت‌وگذار طاقچه‌ای موفق به خوندنش شدم. :) در واقع، نسخهٔ صوتیش در طاقچه بی‌نهایت موجود بود و در رفت‌وآمدهام بهش گوش دادم و گاهی لبخند زدم.
اما به طرز عجیبی، با داستان بوشو بوشو تره نخوام گریه کردم. همینطور توی اتوبوس اشک ریختم و اشک ریختم. نمی‌دونم. انگار به بخشی‌ از خاطرات کودکی و غصه‌هام وصل شده بود که نمی‌تونستم کاری کنم. که البته با توجه به اینکه داشتم یه کتاب طنز می‌شنیدم عجیب‌غریب بود برام وضعیتم و شاید باید یه فکری به حال خودم کنم. :))
و در کل از شنیدن اسم کتاب‌های مختلف و خیال‌پردازی‌هاش لذت می‌بردم و بعد از تموم شدنش هم برای خودم آهنگ رقص زوربا رو گذاشتم و گفتم: پس کی می‌خوای فیلمِ این کتاب محبوبت رو ببینی؟